Η επιλογή του απόλυτου έρωτα

Αιτία έμπνευσης του άρθρου, αποτέλεσε ένα κομμάτι της ζωής μου. Ένα κομμάτι που κατάφερα στο μυαλό μου να το συνδέσω με μια πρόσφατη διαφήμιση κινητής τηλεφωνίας -ίσως από τις καλύτερες που έχω δει τον τελευταίο καιρό- και αφορά λίγο έως πολύ, τη λογική της αρχής μιας εκπληκτικής σχέσης, τη λογική του «απόλυτου» έρωτα που κυριαρχεί μέσα στο χρόνο, του φιλιού που σε κάνει να βρίσκεσαι μόνο εκεί και όλα αυτά δοσμένα με καταλυτικό τρόπο.

Ο χρόνος περνάει και στον έρωτα αυτό δεν αλλάζει τίποτα… αντίθετα, όλα προσαρμόζονται και συμβαδίζουν μαζί του.

 Ένα ζευγάρι παιδιών στην οθόνη, που μεγαλώνουν και γίνονται έφηβοι, ενήλικοι, μεσήλικοι, ηλικιωμένοι. Όλα γίνονται με ένα φιλί που ξεκινάει με την εξερεύνηση, συνεχίζει με τη διαπίστωση, ολοκληρώνεται με τη λύτρωση, μετουσιώνεται με την εμπειρία και καταλήγει δεύτερη φύση.

 Δεν μπορώ να δώσω τη σημασία που πρέπει στο γεγονός ότι οι άνθρωποι στην διαφήμιση αυτή είναι οι ίδιοι από την αρχή μέχρι το τέλος. Δεν μπορώ, γιατί τα γεγονότα και η ζωή που με περιτριγυρίζει, δεν μ’ αφήνει να το πιστέψω. Παραμένουν ελάχιστες οι περιπτώσεις τέτοιων ανθρώπων κι αν τις γνωρίσουμε, δεν τις πιστεύουμε ούτε τις κατανοούμε.

 Εκεί που θέλω να σταθώ, είναι στην αίσθηση του «απόλυτου». Στην αίσθηση του συναισθήματος αυτού, που σε κάνει να θες να γίνεις εξαρτημένο άτομο. Του συναισθήματος που σε κάνει πρόθυμο να δώσεις δέκα πράγματα, για να πάρεις ένα. 

Επέλεξα τη μοναχικότητα για τον εαυτό μου, γιατί δεν βρίσκεται κοντά μου αυτό το «απόλυτο». Και επειδή ξέρω ότι κάπου υπάρχει, όλα τα υπόλοιπα φαίνονται στα μάτια μου μέτρια. Η ζυγαριά μου δεν γέρνει ποτέ από τη μεριά του μέτριου, δεν μου αφήνει κανένα περιθώριο επιλογής.

 Ζώντας πια σαν νεογέννητο στη νέα φάση της ζωής μου, με μνήμες και αναμνήσεις από προηγούμενες ζωές, θέλω να έχω την πολυτέλεια του «διαλέγειν» χωρίς συμβιβασμούς, αναστολές και κόμπλεξ.

Να μπορώ να πω ότι εγώ αυτό το «φιλί» το θέλω στη ζωή μου, έτσι ακριβώς.  Όχι κάπως έτσι. Ούτε περίπου έτσι. Ετσι ακριβώς. Απόλυτο, ακριβές, γεμάτο, συγκλονιστικό, ικανό να με κάνει να ξεχνάω τον κόσμο γύρω μου. Ικανό να με ανεβάζει σε ρόδα του λούνα παρκ χωρίς να φοβάμαι, ικανό να βλέπω πάλι το κοντέρ στα 273 με το κράνος να φτάνει στη μύτη μου και τα χέρια μου κολλημένα με κόλλα.

 Θέλω τον άλλον απέναντί μου ισχυρό και ισότιμο. Να παίρνει και να δίνει παράλληλα, με το ίδιο πάθος και την ίδια θέληση. Να μη φοβάται να νιώσει, να μη φοβάται να δεθεί. Να βαδίζει ή να τρέχει χωρίς προγραμματισμένες κινήσεις. Όπως πάει. Να θέλει και εκείνος το απόλυτο, να το διεκδικεί και να το παίρνει, χωρίς πολυέξοδες κουβέντες και κινήσεις εντυπωσιασμού.

 Δεν θέλω να προσπαθώ να «μεγαλώσω» μικρά παιδιά, που ενώ έβγαλαν άσπρα μαλλιά, παρέμειναν παιδιά. Θέλω να μεγαλώσω μαζί με παιδιά που τα άσπρα τους μαλλιά έχουν την ικανότητα να τα εξαφανίζουν, επειδή τα αποδέχονται και προχωράνε μ’ αυτά.  Θέλω να αποκτήσω την εξάρτηση αυτή, να αρπάξω την ευκαιρία, να τη μετουσιώσω σε μόνιμη κατάσταση. Γιατί ξέρω ότι έτσι θα είμαι καλά.

Ότι θα είναι μεγάλη σπρωξιά, να προχωράω με αξιοπρέπεια για τον εαυτό μου. Ότι θα είναι επιλογή και δικαίωμά μου να το ζήσω και να μπορώ να το φωνάξω. Δεν θέλω να ξαναπροσπαθήσω για οτιδήποτε αυθόρμητο ή προφανές.  Και συγχωρέστε με, αλλά δεν θέλω δικαιολογίες για ανεξαρτησίες και τέτοια όμορφα.

Ένα μπλε φως σαν του CSI να πέσει πάνω μου, η ανεξαρτησία διαγράφεται πάνω στα κόκαλά μου.  Μου αρκεί που ξέρω ότι η μάχη που δίνω για ανεξαρτησία ή εξάρτηση, είναι και αυτή «απόλυτη».

http://www.eyedoll.gr