Επικοινωνήστε μαζί μας στο email: oneiropagida2012@gmail.com

12 Μαρ 2017

Όλες οι ρυτίδες σου, χάδια των στιγμών σας...

Στέκεσαι, κοιτάς το δρόμο που χίλιες φορές έχεις περπατήσει. Πόσα δάκρυα, πόσα γέλια έχεις μοιραστεί μαζί του. Πόσα μυστικά έχει ακούσει της καρδιάς σου.
Κάτι σε κρατά και δεν κάνεις βήμα. Ανάβεις τσιγάρο. Το πετάς.
Μια ολόκληρη ζωή. Πολλές ζωές, έχεις σύρει πάνω του. Κι όμως είναι σαν να τον κοιτάς για πρώτη φορά, κι ας ξέρεις κάθε εκατοστό του.
Τον αγαπάς αυτόν τον δρόμο. Τον πονάς. Κι ας ήταν άλλοτε ανηφόρι ζόρικο που δοκίμαζε τις αντοχές σου.

Κάποιες φορές πάλι, θυμάσαι, έπαιζε μαζί σου σαν παιδί, με ρόδα στην κατηφόρα.
Όλες οι ρυτίδες σου, χάδια των στιγμών σας.
Το τσιγάρο συνεχίζει να καίει χάμω, στη βρεγμένη άσφαλτο και οι ανάσες σου βαθιές, λες και η ψυχή σου θέλει να βγει έξω και να φωνάξει, στον κρύο αέρα.
Κάνεις το βήμα σου και το αφήνεις εκεί που ο δρόμος θα το πάει.
Γιατί, όσο κι αν κοντράρεις, όσο κι αν σταματήσεις, όσο κι αν πασχίσεις ανάποδα να τον περπατήσεις… Ο δρόμος θα είναι εκεί. Περιμένει. Τη στιγμή που το βλέμμα σου πια, ξεκάθαρα θα τον κοιτάξει.
Αλλάζεις. Άλλαξες. Το βήμα σου γίνεται πιο σταθερό. Πιο σίγουρο. Περπατάς και έχεις για αποσκευές, όλες τις διαδρομές σου. Μέσα σου κάθε μια, στάλα του ωκεανού σου.
Το βήμα σου γίνεται πιο γρήγορο και η καρδιά σου χτυπά με δύναμη. Ξέρεις πως αυτόν τον δρόμο πρέπει να πάρεις. Όχι για άλλη μια φορά. Για πρώτη φορά. Απλά, Τώρα αναγνωρίζεις τα ανηφόρια και τα κατηφόρια του. Τις σκιές του και τη μυρωδιά του. Τ’ αγαπάς. Τα πονάς. Τα κλαίς. Τα γελάς.
Τι θα συναντήσεις μετά τη στροφή, στο τέλος του…. Δεν υπάρχει σαν σκέψη στο μυαλό σου. Σου αρκεί αυτή η μοναδική αίσθηση ελευθερίας που γεμίζει μέσα σου, μεγαλώνει και σκάει σα χαμόγελο στο πρόσωπό σου, σαν ένα γιγάντιο φως λευκό που λούζει όλη την ύπαρξη της ψυχής σου.

Ναντίν

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου