Έξω οι βλάχοι από τον ΣΥΡΙΖΑ

Από συνεδρίαση της ΚΕΔΕ...

Με έκπληξη όμοια με αυτή που ένιωσα όταν είδα πως ένας καλλιτέχνης του διαμετρήματος του Γιάννη του Σμαραγδή (δημιουργός του σίριαλ ορόσημο για την πρώτη πασοκική κυβερνητική περίοδο «Χαίρε Τάσο Καρατάσο») νιώθει την ανάγκη να κάνει το δεξιό πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά παγωτό χωνάκι και να τον γλείψει σαν να μην υπάρχει αύριο, παρακολούθησα τις αντιδράσεις στο χαρακτηρισμό «βλαχοδήμαρχοι» που απεύθυνε ο Αλέξης ο Τσίπρας σε όσους τοπικούς άρχοντες έχουν εκλεγεί υποστηριζόμενοι από τα κόμματα της συγκυβέρνησης.

Ομολογώ πως μου ήταν δύσκολο να καταλάβω τι το προσβλητικό έβρισκαν στην ωραία αυτή σύνθετη λέξη άνθρωποι οι οποίοι κατάφερναν –μέσα στην ίδια φραση– και να διαμαρτυρηθούν για το χαρακτηρισμό και να δηλώσουν πόσο τιμητική είναι η βλάχικη καταγωγή. Η στάση αυτή μου φάνηκε τόσο αλλοπρόσαλλη όσο το να αποκαλέσω κάποιον γαλανομάτη κι εκείνος να εξοργιστεί διευκρινίζοντας, ταυτόχρονα, το πόσο πολύ του αρέσουν τα γαλανά τα μάτια.

Την ίδια στιγμή δεν μπορούσα να καταλάβω πού ήταν το παράξενο στη χρήση της λέξης «βλαχοδήμαρχος» από έναν πραγματικό αστό, όπως ο Αλέξης ο Τσίπρας. Είναι, νομίζω, φανερό, πως ένας άνθρωπος ο οποίος έχει συνηθίσει να συνεργάζεται με ανθρώπους όπως ο Αλέξης ο Μητρόπουλος, ο Πάνος ο Κουρουμπλής, ο Αντώνης ο Κοτσακάς, ο Πάνος ο Σκουρλέτης, ο Γιάννης ο Μιχελογιάννακης, ο Δημήτρης ο Στρατούλης, η Σοφία η Σακοράφα, ο Στάθης ο Παναγούλης, ο Γιώργος ο Βαρεμένος ή ο Γιώργος ο Πάντζας, θα νιώθει απέχθεια για όσους πολιτεύονται με μια κάποια λαϊκότητα, η οποία, όπως και να το κάνουμε, καθόλου δεν ταιριάζει στο πνευματικό παιδί του Ανδρέα του Παπανδρέου. Μην ξεχνάτε πως μιλάμε για έναν πολιτικό ο οποίος έχει δείξει το υψηλό του επίπεδο από τότε που ως νεαρός κνίτης πάσχιζε να κάνει καριέρα ακολουθώντας το δύσκολο δρόμο και αγωνιζόμενος για το δικαίωμα των μαθητών να πηγαίνουν σχολείο όποτε αυτοί κρίνουν σκόπιμο.

Είναι, νομίζω, απολύτως αναμενόμενο ο ηγέτης του νέου ΠΑΣΟΚ να νιώθει πως απειλείται από όλους όσοι δεν μοιράζονται μαζί του την αστική καταγωγή, την κομψότητα και την ευγένεια των τρόπων και είναι απολύτως λογικό να τρέφει γι’ αυτούς τα ίδια αισθήματα που θα έτρεφε ο Ζάχος ο Χατζηφωτίου για τους συνεπιβάτες του, αν ένα αρρωστημένο παιχνίδι της μοίρας τον έριχνε σε ένα βαγόνι του μετρό που κατευθύνεται στο Περιστέρι.

Η έκπληξη και η απορία μου για τις αντιδράσεις, όμως, οφείλονταν σε ένα μεγάλο λάθος. Ένα λάθος που πιθανότατα θα κάνατε και πολλοί από εσάς. Μου πήρε λίγο χρόνο, αλλά τελικά κατάλαβα πως το προσβλητικό του χαρακτηρισμού «βλαχοδήμαρχος» δεν έχει να κάνει με το πρώτο αλλά με το δεύτερο συνθετικό. Το «δήμαρχος» είναι αυτό που εξέπληξε δυσάρεστα και προσέβαλε τους άρχοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης. Κάποιους γιατί έχουν συνηθίσει να τους αποκαλούν «προέδρους» από την πολυετή θητεία τους σε συλλόγους, σωματεία και άλλες ευγενείς ενώσεις ανθρώπων και κάποιους άλλους γιατί αντιλαμβάνονται πως και μόνο η αναφορά σε μια κάποια σχέση με αξίωμα της τοπικής της αυτοδιοίκησης κάνει τους γύρω σου να σου μιλάνε παρακολουθώντας προσεκτικά τα χέρια σου, κρατώντας σφιχτά τα πορτοφόλια τους στα δικά τους.

*του Μάνου Βουλαρίνου, http://www.athensvoice.gr