Επικοινωνήστε μαζί μας στο email: oneiropagida2012@gmail.com

2 Απρ 2015

Οι έρωτες που ποτέ δεν ξεπεράσαμε

Όλη η ζωή είναι ένας καμβάς. Ξεκινά λευκός και γεμίζει στο πέρασμα του χρόνου από τις πινελιές των ερώτων.
Κάθε άνθρωπος που περνά από τη ζωή, παίρνει την παλέτα με τα χρώματα και αφήνει το σημάδι του, συντελώντας στην ολοκλήρωση του πίνακα.

Μαύρο για τους καταδικασμένους, άλικο της φωτιάς για τους παθισμένους, ροζ για τους πλατωνικούς. Κάθε σημάδι, ένα χρώμα, κάθε χρώμα και μια ιστορία.
Σχεδόν δεκαετία, ψάχνουν ποιό θα ήταν το κατάλληλο χρώμα για τους έρωτες κομήτες. Με ποιό χρώμα άραγε τους σημαδεύει ο άνδρας εκείνος που όμοια με κομήτη εμφανίζεται, φεύγει, ξαναεμφανίζεται μετά από καιρό και ξαναφεύγει; Και μιλούν για τον άνδρα γιατί είναι πάντα ένας…ο ένας…
Tο δικό τους κομήτη τον γνώρισαν χρόνια πριν. Τον ερωτεύτηκαν με την πρώτη ματιά και πίστεψαν ότι ήταν αυτός που στα γεράματα θα τους μετρούσε την πίεση. Πολύ ρομαντικό θα πείτε μα και πολύ ουτοπικό παράλληλα, καθώς η μόνη του σχέση με την πίεσή τους ήταν να τους την ανεβάζει σε δυσθεώρητα ύψη.
Πάθος και παραφροσύνη μαζί κι ύστερα χωρισμός.
Μια χαρακιά στην καρδιά και μια πινελιά βαθιά και σκούρα στην παλέτα. Και εκεί που περνούν τα χρόνια κι έχουν θάψει την ιστορία στην πίσω μεριά του κεφαλιού τους, μια guest επανεμφάνιση τις γυρίζει στο μηδέν.
Πάθος, παραφροσύνη, game over.
Ο κομήτης φεύγει για άλλη μια φορά από τον ουρανό τους για να ξαναγυρίσει όταν το σύμπαν του το θελήσει. Ένας φαύλος κύκλος που τις γεμίζει χαρακιές και πινελιές απροσδιορίστου χρώματος: κόκκινες, μαύρες και πράσινες -της ελπίδας-, κυρίως αυτές.
Δε σκέφτονται την αδυναμία δέσμευσης ή την ανάγκη κάποιων ανδρών να ξέρουν πως υπάρχει η γυναίκα-λιμάνι (ή λαϊκιστί καβάτζα). Θα ήταν πολυφορεμένο αφενός  κι αφετέρου δεν τους πάει να τα ρίχνουν στους άλλους. Θεωρούν ότι τις κάνει καλύτερες το να αναγνωρίζουν ποιά είναι η δική τους ευθύνη. Άλλωστε, έχοντας επίγνωση της ευθύνης και τα κότσια να την παραδεχτούν, μπορούν να διαχειριστούν μια κατάσταση πολύ πιο αντικειμενικά -κι αυτό το θεωρούν κανόνα για κάθε τομέα της ζωής, όχι μόνο στον έρωτα-.
Το βασικό ερώτημα είναι γιατί επιτρέπουν στον έρωτα κομήτη να περνά ξανά και ξανά από τη ζωή τους;
Από βαθύ έρωτα; Ανασφάλεια; Απωθημένο; Μοναξιά;
Τι ελπίζουν την κάθε νέα φορά που δεν έχει διαψευστεί την προηγούμενη ή ακόμη χειρότερα τις προηγούμενες;
Πολλά χρόνια ψάχνουν την απάντηση σε μια κατάσταση που μόνο πισωγυρίσματα, θλίψη και θυμό μπορεί να προσφέρει. Ο σοφός λαός έχει μια ρήση για τα πάντα αλλά η μνήμη χρυσόψαρου που θέλουν να κουβαλούν, δε βοηθά να τη θυμούνται:
“Σαν σπάσει το γυαλί, δεν ξανακολλά”.
Εκείνες όχι μόνο την ξεχνούν μα παλεύουν να αποδείξουν πως δεν ξανακολλά απλά, αλλά γίνεται και πιο γερό από πριν. Δε γίνεται!
Αντίθετα εκείνες χάνουν κάθε φορά και κάτι. Ένα κομμάτι της βαθύτερης ουσίας τους, που γίνεται χρώμα και μπαίνει στον καμβά, σκουρόχρωμο και πονεμένο…βαθύ…

Κάθε γυναίκα, όσο σκληρή κι αν θέλει να δείχνει, κρύβει μέσα της κάτι Σαιξπηρικό και κάτι Αντερσενικό. Κοινώς ψοφά για μελόδραμα και παραμύθι. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας κομήτης που πάει κι έρχεται, έχει κάτι κι από τα δύο. Ξεκινά πάντα παραμύθι και καταλήγει μελόδραμα, αφήνοντας πίσω μουσικές, εικόνες, μυρωδιές ακόμη και γεύσεις που τον θυμίζουν. Εθισμός…Δύο βδομάδες κρατά η αποτοξίνωση και το πέρασμά του θάβεται στη μνήμη, μέχρι την επόμενη φορά.
Γιατί όσο θα αγαπούν να παραμυθιάζονται, πάντα θα υπάρχει κι άλλη φορά. Αν δε μάθουν να αγαπούν πάνω από όλα τον εαυτό τους και να τον προστατεύουν από κακοτοπιές, πάντα θα υπάρχει αυτός ο ένας που θα επιστρέφει και θα τις γονατίζει.
Το μυαλό είναι τελικά ο μεγαλύτερος εχθρός σε αυτές τις περιπτώσεις. Αυτό γιγαντώνει τα συναισθήματα, μυθοποιεί τον κομήτη  και τρέχουν μετά. Γιατί δηλαδή ο μεγάλος έρωτας να είναι ένας; Ποιός απέκλεισε ότι δε μπορεί να είναι δύο ή τρεις; Σε κάθε άνθρωπο αξίζει να είναι ευτυχισμένος. Κι αν απέτυχε η πρώτη φορά, ξεκολλά και ξαναδοκιμάζει.
Πολλά χρόνια τους πήρε να πουν όχι. Να σφραγίσουν τον ουρανό τους και να πουν “δε θα ξαναπεράσεις από δω έρωτα κομήτη”.
Πολλά χρόνια τους πήρε να πολεμήσουν τις διαμαρτυρίες του ρομαντικού μυαλού τους και να δουν πως τελικά στο χέρι τους είναι η παλέτα με τα χρώματα, στο χέρι τους και το πινέλο. Μένει μόνο να το συνειδητοποιήσουν και να διεκδικήσουν με όσες προσπάθειες κι αν απαιτηθούν, αυτό που τους αξίζει: Να δώσουν το πινέλο στο χέρι εκείνο που θα τους χαρίσει ένα φωτεινό καμβά…




www.anapnoes.gr


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου