Επικοινωνήστε μαζί μας στο email: oneiropagida2012@gmail.com

2 Απρ 2015

Εσύ τολμάς να ερωτευτείς;

Σε πλήγωσαν.
Απόμεινες μόνος να μετράς κομμάτια στα κρυφά.
Στο φως είσαι δυνατός.
Μα όταν κλείνουν οι προβολείς, όταν σφραγίζει πίσω σου η αυλαία, η παράσταση τελειώνει. Κι εσύ δείχνεις αυτό που πραγματικά νιώθεις. Ένα ράκος.
Που δε σεβάστηκαν, δε μέτρησαν, δεν υπολόγισαν σωστά.

Κι απόμεινες στη μοναξιά.
Με συντροφιά κι ελπίδα το χρόνο. Το μέγα θεραπευτή.
Και κλείστηκες στον εαυτό σου. Από φόβο, μήπως κι επαναληφθεί το έργο. Τρέμοντας τη στιγμή που θα ξαναδοθείς σε έναν άνθρωπο κι εκείνος σε πληγώσει.
Γιατί τα σημάδια σου πονούν ακόμη, λες και πρόκειται για πληγές ανοιχτές. Κι ίσως και να είναι.
Βλέπεις, όλα είναι ζωντανά στο μυαλό. Και οι μνήμες πονούν. Και η ταπείνωση που ένιωσες σαν καταπατήθηκε το ανθρώπινο εγώ σου, σε κυνηγά κάθε που τολμάς να κοιταχτείς στον καθρέφτη. Έναν καθρέφτη που από φίλος έγινε εχθρός, γι’ αυτό του κρύβεσαι.
Έγινες παιδί της νύχτας. Γιατί εκείνη ξέρει στα σκοτάδια της να κρύβει τα σημάδια. Να εξαφανίζει τις πληγές. Όχι σαν να μην υπήρξαν ποτέ, αλλά λες και ξεπεράστηκαν.
Μάταιο.
Φαύλος κύκλος της απώλειας, την απόρριψης, της εξαπάτησης και της μοναξιάς.
 Κάθε τραγούδι που χτυπά στα αυτιά σου, σε πηγαίνει βήματα πίσω. Λες κι όλα γράφτηκαν για σένα. Λες κι όλα αποτύπωσαν την ιστορία σου. Τον πόνο, τον καημό. Είτε βαρύ, σέρτικο ζεϊμπέκικο είτε κοψοφλέβικη μπαλάντα. Το αποτέλεσμα ίδιο.
Στρίβεις τσιγάρο κι απομένεις άοπλος ν’ ακούς. Και να θυμάσαι όσα θέλεις να ξεχνάς.
Ως πότε όμως;
Ως πότε θα βουλιάζεις στη μοναξιά από φόβο να δοθείς ξανά; Γεννήθηκες για να δίνεις και να δίνεσαι. Να αγαπάς και να το ζητάς πίσω. Πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι. Εσύ γιατί εναντιώνεσαι;
Το ότι πόνεσες μια, δυο ή και περισσότερες φορές, μάτια μου, δε σημαίνει πως αυτή θα είναι η μοίρα σου.
Και στην τελική, τι κερδίζεις υποτασσόμενος σε αυτή; Αντέδρασε!
Για χάρη του έρωτα γεννιούνται οι μεγαλύτεροι επαναστάτες.
Κι αν το Σύμπαν σε θέλει πληγωμένο, εσύ του σκας ένα πλατύ χαμόγελο στα μούτρα και του λες «Δε θα σου περάσει!».
Κι έτσι πρέπει.
Κάθε πληγή, κάθε δυσάρεστη μνήμη του παρελθόντος μας, είναι μπαγκάζι που κουβαλάμε στην πλάτη.  Είναι η ιστορία μας και δεν την απαρνούμαστε. Μαθαίνουμε από αυτή, παραδειγματιζόμαστε, προβληματιζόμαστε αλλά δεν αμπαρωνόμαστε πίσω από τα τείχη μας.
Τόλμη ήθελε πάντα ο έρωτας. Δε φτιάχτηκε για τους δειλούς και τους φοβισμένους.
Άφησε έναν άνθρωπο που σου αρέσει να σε πλησιάσει. Με σύνεση μα άφησε τον. Ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει η επόμενη γνωριμία.
Ο άνθρωπος που θα επιλέξεις θα αγνοήσεις ίσως και να είναι σταθμός για τη ζωή σου. Ίσως και να είναι εκείνος που έψαχνες πάντα αλλά από φόβο δεν άφησες να σε προσεγγίσει. Θα τον χάσεις από φόβο;
Η ζωή είναι μικρή για να φοβάσαι μάτια μου. Ζήσε την με όλη σου την καρδιά. Εμπιστεύσου το ένστικτο σου. Ακόμη κι αν στο τέλος δεν έχεις το αποτέλεσμα που θέλεις. Ακόμη κι αν φορτωθείς μια ακόμη αποσκευή στην πλάτη και μια πληγή στην ψυχή.
Θα είναι δικά σου.
 Πες «Με γεια μου με χαρά μου. Πάμε για τα επόμενα».
Και προχώρα. Δίχως πισωκοιτάγματα.
Γιατί η ζωή ανήκει σε σένα κι όχι στο κάθε ανθρωπάκι που σε πλήγωσε.
Και κανείς δεν αξίζει να την απαρνηθείς για χάρη του.
 Ζήσε για την πάρτη σου, ώστε όταν έρθει η ώρα να κάνεις «ταμείο»,  να ξέρεις πως  η χασούρα ανήκει στους άλλους, όχι σε σένα…




www.anapnoes.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου