Μια ιστορία θα σας πω…

Κώστας Χαϊνάς

Λοιπόν αυτές τις μέρες συνάντησα ένα παλιό φίλο που είναι καλός στις ιστορίες κάθε είδους. Και πάντα όταν τον συναντάω μου λέει μια ιστορία. Σας μεταφέρω λοιπόν την τελευταία που μου είπε μετά τις εκλογές της 6^ης Μαΐου, ως ερμηνεία των αποτελεσμάτων των εκλογών.

 

Κάπου στα νοτιανατολικά της Ευρώπης υπάρχει μια χώρα που τη λένε Ελλάδα. Η χώρα αυτή είναι πολύ όμορφη με ωραίες παραλίες και βουνοκορφές και την προτιμούν για τις διακοπές τους πολλοί βορειοευρωπαίοι που ζούνε τις περισσότερες μέρες του χρόνου μέσα στην ομίχλη. Αυτή η χώρα λοιπόν μετά την περιπέτεια της χουντικής επταετίας το 1974, προσπάθησε να ορθοποδήσει.

 

Ένας αέρας αλλαγής έπνεε παντού. Ο άνεμος αυτός έγινε τυφώνας και το 1981 το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα ή ΠΑΣΟΚ, σάρωσε τα πάντα. Και έτσι ένας νέος όρος καθιερώθηκε. Οι μη προνομιούχοι. Έτσι αδικίες χρόνων σε ένα βαθμό αντιμετωπίσθηκαν και κοινωνικές δυνάμεις που για χρόνια ήταν στο περιθώριο, αναβαθμίσθηκαν και μάλιστα οι συντεχνιακοί τους εκπρόσωποι απέκτησαν δικαιώματα που ποτέ τους πριν δεν είχαν. Και μάλιστα παραπάνω απ’ αυτά που τους αναλογούσαν. Ή μάλλον χάθηκε το μέτρο και ιδιαίτερα χάθηκε η πλευρά των υποχρεώσεων. Γιατί σε μια κοινωνία έχουμε δικαιώματα αλλά έχουμε και υποχρεώσεις. Και έτσι αργότερα ήρθε και το  «Τσοβόλα δώστα όλα», ένα δόγμα χαρακτηριστικός οδηγός της εποχής. Μια ισχυρή κομματική γραφειοκρατία κατέλαβε το Κράτος και κανόνιζε σχεδόν τα πάντα. Ακόμη και ποιος νόμος θα ψηφιστεί στη Βουλή. Το 1989 μετά από σειρά σκανδάλων, με πιο χαρακτηριστικό αυτό του Κοσκωτά, το κίνημα χάνει την πλειοψηφία και μετά την περιπέτεια της συγκυβέρνησης δεξιάς-αριστεράς και της Οικουμενικής, έχουμε το τριετές διάλειμμα Μητσοτάκη, στο οποίο όμως δεν πρόλαβε να κάνει σχεδόν τίποτα αφού απέναντί του είχε τις ισχυρές συντεχνίες του κινήματος. Άσε που τον έριξε ουσιαστικά ο σημερινός αρχηγός της ΝΔ και τότε υπουργός εξωτερικών της Κυβέρνησης Μητσοτάκη. Έτσι ο Ανδρέας, (μόνο ο συγκεκριμένος ηγέτης –μέχρι σήμερα- αναγνωρίζεται από όλους με το μικρό του όνομα!), παίρνει την ρεβάνς του Ειδικού Δικαστηρίου και σαρώνει στις εκλογές του 1994. Έτσι συνεχίζεται η  ιστορία και συνάμα το πάρτι, των προνομιούχων πλέον. Παρά την αλλαγή της ηγεσίας του κινήματος μετά από δύο χρόνια, με τον σοβαρό και εκσυγχρονιστή Σημίτη -για 1 ψήφο υπερίσχυσε του Τσοχατζόπουλου, σημερινού θαμώνα του Κορυδαλλού- τα πράγματα δεν αλλάζουν και ιδιαίτερα. Το πελατειακό σύστημα είναι τόσο βαθιά ριζωμένο στο Κράτος και οι συντεχνίες τόσο δυνατές σε όλα τα κοινωνικά επίπεδα, που εμποδίζουν να γίνουν έστω και απλές μεταρρυθμίσεις. Έτσι περνάνε οκτώ χρόνια. Το μόνο καλό (;) της περιόδου είναι ότι μπήκαμε στο ευρώ. Και μετά το Σημίτη έρχεται ο Καραμανλής ο νεότερος, ο οποίος για πέντε ολόκληρα χρόνια απλά προήδρευε. Έ, εντάξει έτρωγε και κάνα σουβλάκι στη Ραφήνα. Μπορεί το κίνημα να έχασε την εξουσία αλλά το πελατειακό Κράτος μπορούσε να δουλέψει εξίσου καλά και με τις μπλε συντεχνίες. Άλλωστε εκείνο που χαρακτηρίζει διαχρονικά τους πράσινους και τους μπλε διαπλεκόμενους και τις αντίστοιχες συντεχνίες τους, είναι η αλληλεγγύη. Πριν ήσασταν εσείς, τώρα κάτσετε στην άκρη, έχουμε σειρά εμείς. Αυτό αποτελεί άγραφο νόμο που μπορεί να σου θυμίζει καμόρα ή κάτι τέτοιο. Και όχι μόνο. Το να μην πληρώνεις τους φόρους σου και να μην κόβεις αποδείξεις αν είσαι έμπορος ή ελεύθερος επαγγελματίας είναι μαγκιά. Υπερισχύει το ρητό, εγώ θα σώσω το Κράτος!!! Αν είσαι διαπλεκόμενος επιχειρηματίας με το πελατειακό κομματικό σύστημα, μπορείς να κάνεις δουλειές με το Κράτος, χωρίς να τηρούνται αντικειμενικές και διάφανες διαδικασίες στις προμήθειας και στα έργα, δίνοντας κάτι τις –ποσά καθόλου ευκαταφρόνητα- στους διαμεσολαβητές δημόσιους «λειτουργούς». Αν είσαι γιατρός και έχουν περάσει κάποια χρόνια από τότε που έδωσες τον όρκο του Ιπποκράτη και σ’ αρέσει το εύκολο και το μαύρο χρήμα,  μπορεί να είσαι στο ΕΣΥ, αλλά μπορεί να παίρνεις και το φακελάκι. Ή αν είσαι ιδιώτης μπορείς να συνταγογραφείς όσο θέλεις και όποτε θέλεις και να παίρνεις κάτω από το τραπέζι και τα δωράκια σου από τις εταιρίες που προμοτάρεις είτε με ταξιδάκια είτε με άλλες παροχές. Αν είσαι εκπαιδευτικός και έχεις σκυλοβαρεθεί στη τάξη, μπορείς να καταγγέλλεις επαναστατικά το ταξικό και απαξιωμένο εκπαιδευτικό σύστημα και να κάνεις τα ιδιαίτερά σου, χωρίς να δηλώνεις το εισόδημα αυτό. Κανένας δεν σε πειράζει. Αν είσαι για παράδειγμα στη ΔΕΗ,  αρκεί να εμπιστευθείς και να ψηφίζεις τον καπετάν Φωτόπουλο, ο οποίος θα σου εξασφαλίζει όχι μόνο προνόμια και ειδική μεταχείριση σε σχέση με τους υπόλοιπους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, αλλά ακόμη και τις διακοπές σου θα σου εξασφαλίζει, με ετήσια χρηματόδοτηση του συνδικάτου από την εταιρία. Αυτός καθαρίζει με μια μπουνιά στο τραπέζι και τρέμουν στο πέρασμά του ακόμη και υπουργοί. Ή αν είσαι ταξιτζής στην Αθήνα με καμιά δεκαριά άδειες που τις εμπορεύεσαι, μην ανησυχείς κανένας δεν θα σε πειράξει, όσο υπάρχει ο καπετάν Λυμπερόπουλος, ο οποίος καθαρίζει για σένα. Ακόμη και το Ραγκούση «έφαγε», όταν προσπάθησε να βάλλει κάποια τάξη στην αγορά των ταξί. Και αν είσαι αγρότης τότε αυτό που θα κάνεις είναι το εξής. Κάθε Φεβρουάριο θα κατεβαίνεις με τον καπετάν Μπούτα και τους άλλους καπεταναίους του Θεσσαλικού κάμπου και της ενδοχώρας, θα κλείνετε με τα τρακτέρ την Εθνική Οδό και θα μοιράζεστε πεντακόσια εκατομμύρια ευρώ ετησίως. Μετά μπορείτε να συνεχίζετε την πρέφα σας, μέχρι να πάρετε τις επόμενες κοινοτικές επιδοτήσεις για τις καλλιέργειες που δεν κάνατε ή για αυτές που δήθεν καταστράφηκαν. Και αν έχετε σπείρει τίποτα στον κάμπο, μην ανησυχείτε, τη σοδειά θα την μαζέψουν οι οικονομικοί μετανάστες και μετά θα τους ζητήσετε να φύγουν γιατί μας παίρνουν τις δουλειές. Βέβαια δεν είναι όλοι τέτοιοι. Αλλά η αλήθεια είναι ότι το πελατειακό κομματικό σύστημα σε ωθούσε με κάθε τρόπο να συμπεριφερθείς έτσι. Και εκεί μετρούσαν οι αντιστάσεις του καθένα.

Θα μου πείτε. Λεφτά είχαν οι άνθρωποι, βρήκαν ένα τρόπο να τα μοιράζουν. Όχι φίλε μου. Λεφτά δεν υπήρχαν ποτέ. Τα λεφτά ήταν δανεικά. Κάθε χρόνο 15 με 20 δις. ευρώ δανειζόταν το Κράτος, όχι για να καλύψει τις πραγματικές του ανάγκες, αλλά για να μοιράζει λεφτά αφειδώς δεξιά και αριστερά, για επιδόματα έγκαιρης προσέλευσης, για πλασματικές υπερωρίες και για άλλα οικονομικά κίνητρα διατήρησης σε ετοιμοπόλεμη κατάσταση, έναν τεράστιο κομματικό στρατό, ο οποίος στρατοπέδευε μέσα και πλάι στο Κράτος, που κάθε χρόνο μεγάλωνε όλο και περισσότερο. Μόνο να πούμε ότι εκτός από τον κάθε βουλευτή, κάθε υπουργός, υφυπουργός, γενικός γραμματέας, δικαιούται να έχει δεκάδες παρατρεχάμενους σε κάθε υπουργείο (οι λεγόμενοι μετακλητοί), οι οποίοι μισθοδοτούνται ασφαλώς από το Κράτος. Κάθε δηλαδή πολιτικός διαθέτει ένα μικρό κομματικό στρατό, έτοιμο για κάθε μάχη. Και να ήταν μόνο τα λεφτά του κρατικού προϋπολογισμού που σπαταλήθηκαν έτσι. Πάνω από εκατόν πενήντα δις. ευρώ από τα τέσσερα κοινοτικά πλαίσια στήριξης, που μπήκαν στη χώρα από το 1981 και μετά, αντί να γίνουν, δρόμοι, σιδηρόδρομοι, λιμάνια κ.λ.π., ένα μεγάλο τμήμα απ’αυτά τσεπώθηκαν από τους επιτήδειους του κομματικού πελατειακού συστήματος, είτε υπερτιμολογώντας τα έργα είτε κάνοντας έργα - φαντάσματα. Το γεγονός ότι δεν μπορέσαμε ούτε την Εθνική Οδό Πάτρας – Θεσσαλονίκης να κάνουμε στη διάρκεια τεσσάρων κοινοτικών πλαισίων στήριξης και σήμερα να την αναθέτουμε σε ιδιώτες έναντι σοβαρού τιμήματος για τους πολίτες (διόδια), καταλαβαίνετε το μέγεθος της διασπάθισης του δημόσιου χρήματος. Όμως, μόνο έτσι μπορούσε αυτός ο ετοιμοπόλεμος στρατός να δίνει συνεχείς εκλογικές μάχες, από τη μεταπολίτευση έως και το 2009 και να συγκεντρώνει περίπου το 80% του εκλογικού σώματος, στους δύο πρωταγωνιστές του μέχρι πρόσφατα δικομματικού συστήματος, δηλαδή στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Θα πει κάποιος. Οι άλλες πολιτικές δυνάμεις τι έκαναν ; Η αριστερά ; Δεν έχουν ευθύνες ; Μπορεί να μην κυβέρνησαν αλλά μήπως ανέχτηκαν ; Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία την οποία θα πούμε κάποια άλλη φορά. Τώρα προέχει να δούμε τη συνέχεια της δικής μας ιστορίας. Και έρχεται η παγκόσμια οικονομική κρίση, η οποία ξεσπάει στη μητρόπολη του καπιταλισμού της ΗΠΑ, αλλά δεν αργεί να περάσει στην άλλη μεριά του Ατλαντικού και να χτυπήσει τους πιο αδύναμους κρίκους της Ευρωζώνης. Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία και έχουμε συνέχεια. Στις εκλογές του 2009 ο Γιώργος Παπανδρέου ο νεότερος κερδίζει τις εκλογές με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν». Όμως λεφτά δεν υπάρχουν. Και οι αγορές δεν φαίνονται διατεθειμένες να συνεχίζουν να μας δανείζουν, έτσι όπως έκαναν βέβαια για χρόνια τώρα. Τα επιτόκια δανεισμού είναι δυσβάστακτα. Και έτσι αναπόφευκτα ζητάμε την συνδρομή των εταίρων μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΔΝΤ και έτσι έρχονται τα μνημόνια 1 και 2. Αν αυτό ήταν μοναδική επιλογή για τη χώρα είναι μια άλλη ιστορία, την οποία θα πούμε κάποια άλλη φορά. Βέβαια να πούμε ότι εκτός από τις οριζόντιες περικοπές επί δικαίων και αδίκων που εφαρμόστηκαν (κακώς), σχεδόν καμιά ουσιαστική θεσμική μεταρρύθμιση δεν προχώρησε αν και προβλέπονταν από τα μνημόνια. Κανένας δεν ήθελε να αλλάξει τίποτα. Και εννοούμε το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα από τη μια, που αποδείχθηκε όχι απλά ανίκανο να εμπνεύσει τον ελληνικό λαό  για αλλαγή πορείας, αλλά δεν ήθελε και το ίδιο να αλλάξει κάτι. Και αυτό είναι φυσικό. Δεν είναι δυνατόν το πολιτικό σύστημα και το συγκεκριμένο πολιτικό προσωπικό που οδήγησαν την κοινωνία στα σημερινά αδιέξοδα να πολεμήσει αυτά που το ίδιο δημιούργησε. Γι αυτό πρέπει να καταρρεύσει το παλιό για να δημιουργηθεί το καινούργιο. Και από την άλλη τις συντεχνίες, που ανεξαρτήτως κομματικού χρώματος ήταν ενωμένες ως γροθιά σε κάθε μεταβολή των αμαρτωλών κεκτημένων τους. Και αυτό το ζήσαμε σε όλη την περίοδο από το 2010 που μπήκαμε στο μνημόνιο μέχρι σήμερα.

 

Και έτσι οδηγούμαστε στις εκλογές της 6^ης Μαίου του 2012, όπου έχουμε τα γνωστά καταπληκτικά αποτελέσματα. Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ παθαίνουν μια πραγματική πανωλεθρία. Τι ακριβώς έγινε ; Πάνω από ένα εκατομμύριο  ψηφοφόροι των δύο κομμάτων μετακομίζουν μαζικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ και προς τους «Ανεξάρτητους Έλληνες» του Καμμένου αντίστοιχα. Δεν νομίζω ότι η μετακόμιση αυτή έχει να κάνει με καθαρά πολιτικά και ιδεολογικά κριτήρια. Δεν θέλω να ισχυριστώ ότι δεν υπάρχουν και τέτοια, ή τουλάχιστον κάποιοι είχαν και τέτοια. Έχω την εντύπωση όμως, ότι η μετακόμιση αυτή έχει ως βάση την προσδοκία ότι τα πράγματα θα επανέλθουν στην προ το 2009 κατάσταση. Στο πάρτι που λέγαμε. Ή τουλάχιστον να μην θιχτούν και πολύ. Και για να σου το αποδείξω θα σου αναφέρω έξι φράσεις κλειδιά, που αφορούν μεταρρυθμίσεις ζωτικών τομέων της ελληνικής κοινωνίας για ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό Κράτος, που ένας κοινός νους, θα συμφωνήσει για την άμεση υλοποίησή τους :

 

1. Εφαρμογή της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης όλων των παρεχόμενων φαρμάκων ώστε να ξέρουμε ανά πάσα στιγμή ποιος γιατρός συνταγογραφεί, ποιο φαρμακείο υλοποιεί τη συνταγή και ποιον ασθενή αφορά.

2. Ενοποίηση όλων των Ταμείων Υγείας και εφαρμογή ενός Ολοκληρωμένου Πληροφοριακού Συστήματος Υγειονομικής Περίθαλψης και καθιέρωση ελεγκτικών συστημάτων στα δημόσια Νοσοκομεία για τον έλεγχο και την παρακολούθηση όλων των δαπανών..

3. Ενοποίηση όλων των ασφαλιστικών Ταμείων στο όνομα ότι δεν υπάρχουν πρώτης και δεύτερης κατηγορίες Έλληνες πολίτες.

4.  Ενιαία αρχή διαχείρισης των δημόσιων προμηθειών, των έργων και των υπηρεσιών με χρήση ολοκληρωμένου πληροφοριακού συστήματος, με κανόνες διαφάνειας, ώστε να ξέρει ο κάθε πολίτης ποια υπηρεσία προμηθεύεται τι, από ποιον προμηθευτή, σε τι τιμές και ποιες επιτροπές τις ενέκριναν.

5. Μεταρρύθμιση του θεσμικού πλαισίου για τα λεγόμενα «κλειστά» επαγγέλματα, ώστε να μπορεί ο κάθε έλληνας πολίτης να μπορεί να ασκήσει το επάγγελμα που θέλει σύμφωνα με τους ευρωπαϊκούς κανόνες και τις νόμιμες διαδικασίες, χωρίς αποκλεισμούς και στεγανά.

6. Καθιέρωση της αυτοαξιολόγησης και της εξωτερικής αξιολόγησης των δημόσιων υπηρεσιών, των δημόσιων υπαλλήλων, των σχολικών μονάδων, των εκπαιδευτικών τους και όλων των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων κάθε επιπέδου.

 

Λοιπόν φίλε μου και τα έξι αυτά θέματα λείπουν από τα προγράμματα του ΣΥΡΙΖΑ και των «Ανεξάρτητων Ελλήνων». Γιατί λες ; Για σκέψου λίγο. Και να σου πω και κάτι άλλο. Για αυτά τα έξι θέματα έγιναν οι μεγαλύτερες συγκρούσεις και απεργίες τα δύο τελευταία χρόνια από ταξιτζήδες, γιατρούς και άλλες θιγόμενες συντεχνίες. Σου λέει κάτι αυτό ;

Μάθε και κάτι τελευταίο που θα σε βοηθήσει να απαντήσεις στην ερώτησή μου. Και οι έξι αυτές μεταρρυθμίσεις περιέχονται στα μνημόνια που τόσο κόπτονται να καταργήσουν τα δύο αντι-μνημονιακά κόμματα, ΣΥΡΙΖΑ και «Ανεξάρτητοι Έλληνες».

Για την αντιγραφή της ιστορίας

Κώστας Χαϊνάς

Χαλκίδα 26-5-2012