Δειλά δειλά έβγαινε κι ο ήλιος εκείνο το πρωινό. Σαστισμένος θαρρείς από την αλαζονική είσοδο της επιβλητικής άνοιξης, η οποία αψηφά βοριά, αψηφά σύννεφα, και με περισσή αυτοπεποίθηση και γιομάτη πολύχρωμη αυταξία, άρχισε να ξεπετιέται μέσα από τα δέντρα, τα λουλούδια, τις ευωδιές, τη θάλασσα, το χώμα και να κάνει αναγκαία μας, την ύπαρξή της…
Μόλις είχε αρχίσει να χαράζει καθώς κυλούσαν στο ποτήρι, οι τρείς σταγόνες του χυμού από λεμόνι.
Κι ενώ το βλέμμα μου ταξίδευε μέχρι εκεί που ξεχώριζε ο ορίζοντας, πίσω από αμπαρωμένα σπίτια και κλειστά παράθυρα, που φοβήθηκαν ακόμα ένα βράδυ το σκοτάδι, η ξινή μυρωδιά της πρώτης σταγόνας γαργάλισε την όσφρησή μου, η δεύτερη χοροπήδησε σαν ψάρι στον αφρό μέσα στα μάτια μου και η τρίτη μου ψιθύρισε στ’ αυτί …λόγια ανείπωτα της ψυχής.
Καθώς τις έβλεπα να κυλούν στο ποτήρι, σαν νεράιδες να χορεύουν στο δάσος γύρω από τη λίμνη, με κίτρινες κορδέλες στα χρυσαφιά μαλλιά τους, που έφταναν ως χάμω και μπερδεύονταν με μαργαρίτες και παπαρούνες, ανάμεσα στα ξυπόλυτα πόδια τους που στήριζαν όλη την ομορφιά του κόσμου, ένιωσα ανήμπορη και το στόμα μου έμεινε βουβό.
Ποιος ήχος; Ποια λέξη; Με τι λόγια να περιγράψεις αλήθεια, αυτή την ομορφιά της αλήθειας σου…
Άφησα το νερό να τρέξει πάνω τους. Όχι πολύ. Τόσο όσο να αναβλύσει το άρωμά τους ακόμα πιο δυνατό.
Ένιωσα στο λαιμό τη δροσερή αύρα της πρωινής ηλιαχτίδας, την υγρασία στο φύλλο που ανθίζει νωχελικά μέσα στη γλάστρα του παραθύρου…
Κοίταξα τις σταγόνες από λεμόνι όπως είχαν ανακατευτεί με το νερό και λαμπύριζαν στο ποτήρι υπό το φως του ήλιου που πλέον είχε ξεπροβάλει από παντού στον ουρανό.
Μια βαθιά ανάσα μου βγήκε σα χαμόγελο από τα χείλη και ήταν αρκετό για να εκφράσει όλα όσα μέχρι τότε είχαν παίξει κρυφτό με τη ψυχή.
Ήταν η στιγμή που αισθάνθηκα την ικανοποίηση της άνοιξης, για εκείνο το διαφορετικό, νέο, πρωινό μου, με τις τρεις σταγόνες από χυμό λεμόνι…
Ναντίν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου