του Αλέξανδρου-Αριστοτέλη Κουπατσιάρη, αναπληρωτή δασκάλου
Και να αδελφέ μου,
που το ζήτημα των αναπληρωτών είτε ως προς την προσωρινή σχέση εργασίας είτε ως προς την προοπτική μόνιμου διορισμού περιπλέκεται μέρα τη μέρα -κυβέρνηση την κυβέρνηση και υπουργό τον υπουργό-, κυρίως όμως κάθε επόμενη σχολική χρονιά ακόμα περισσότερο, καθιστώντας στο τέλος αν όχι δυσεπίλυτο το πρόβλημα, τέτοιο τουλάχιστον που σίγουρα θα αδικεί μεγάλες μερίδες εκπαιδευτικών.
Και στην δημιουργία του γόρδιου δεσμού συνέβαλλαν κυρίαρχα δύο λόγοι. Πρώτα η πολιτική της αδιοριστίας των τελευταίων 7 ετών και δεύτερον το μη σταθερό πλαίσιο αναφοράς στην κατάταξη και συλλογή μορίων των εκπαιδευτικών. Σε αυτά βέβαια τα σχέδια, αφενός η ολιγωρία του συνδικαλιστικού κινήματος κι αφετέρου η προσωπική στάση του καθενός, τα πρώτα χρόνια ήταν χαρακτηριστική. Οι τωρινοί πάσης προέλευσης και κατεύθυνσης τιμητές ήταν αυτοί που τα πρώτα χρόνια της "χολέρας" ανέχονταν η Παρασκευή να γίνεται Τετάρτη, έβγαζαν λίστες με άλλη σειρά από αυτή που είχαν κληθεί οι αναπληρωτές κατά το δοκούν της Διεύθυνσης και των αιρετών, κ.α., που έχουν χιλιοειπωθεί... και δεν έχουν πια αξία! Ίσως μόνο στην κατάρτιση του μακρύ καταλόγου των αιτιών που φτάσαμε εδώ.
Η μη διεξαγωγή λοιπόν ΑΣΕΠ (τελευταίος ΑΣΕΠ το Δεκέμβρη του 2008) και ο μη διορισμός από την προϋπηρεσία έφερε έναν άλλο είδους "συνωστισμό" στην μεγάλη ομάδα των αναπληρωτών εκπαιδευτικών. Δημιούργησε πολλές υποομάδες συμφερόντων των ίδιων των αναπληρωτών. Κοντολογίς, αυτοί που έχουν επιτυχία σε ΑΣΕΠ, αυτοί που έχουν προϋπηρεσία, αυτοί που υπηρέτησαν σε δυσπρόσιτα, αυτοί που έχουν αποκτήσει με τον όποιο τρόπο την κατάληξη ...,50, αυτοί που έχουν κοινωνικά κριτήρια, όχι προφανώς τους λόγους υγείας, αυτοί που έχουν μεταπτυχιακά και διδακτορικά, αυτοί που διεκδικούν με νομικό τρόπο τη δικαίωση τους, αυτοί που είναι σε συντονιστικά και πρωτοδίκως ή μη αναγνωρισμένες συλλογικότητες... Και βέβαια όλα αυτά αυτό ή ετεροαναφερόμενα σε διαφορετικό χρόνο στο νομοθετικό πλαίσιο που ίσχυε πριν τη Διαμαντοπούλου, κατά τη διάρκεια των νόμων της, επί υπουργίας Λοβέρδου, επί Αρβανιτόπουλου και τώρα τελευταία επί Φίλη.
Να διευκρινίσω εδώ όμως ότι οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, πρωτοβάθμιες και δευτεροβάθμιες, στην προσπάθεια τους να αφουγκραστούν από τις διαφορετικές ομάδες εκπαιδευτικών τα παραπάνω αιτήματα δεν κατάφεραν, κατά τη γνώμη μου, να διαμορφώσουν τον κοινό τόπο ούτε ως προς τη συγκρότηση του υποκειμένου που θα διεκδικήσει ούτε βέβαια και ως προς το περιεχόμενο της διεκδίκησης. Αναπόφευκτα λοιπόν η οργάνωση σε ομάδες για τη διεκδίκηση των αιτημάτων οδήγησε σε αντικρουόμενα συμφέροντα με χειρότερη, κατά τη γνώμη μου, έκφανσή τους τις αποφάσεις των δικαστηρίων και του ΣτΕ. Όπου απλουστευμένα με βάση το Σύνταγμα δεν μπορεί κάποιος να διοριστεί μόνιμος χωρίς ΑΣΕΠ, μπορεί όμως να εργαστεί με συμβάσεις ορισμένου χρόνου λόγω εκτάκτων αναγκών. Και ας μην εμβαθύνουμε σε αυτό περισσότερο για το τι μπορεί να σημαίνει για τους διορισμούς που έχουν γίνει στο παρελθόν, για το πλαίσιο εργασίας των αναπληρωτών εφεξής και για τους όποιους μελλοντικούς διορισμούς.
Προσπαθώ να μην λαϊκίζω ποτέ στην εκφορά του λόγου μου, όμως δυστυχώς δεν μπορώ με πιο γλαφυρό τρόπο να περιγράψω την αγανάκτηση που νιώθω και την ενσυναίσθησή μου για την θέση που έχει βρεθεί ο καθένας που από επιλογή ή τύχη αναμίχθηκε με το επάγγελμα του εκπαιδευτικού.
...και αν πάμε πριν την εισαγωγή του ΑΣΕΠ, αυτός που περίμενε καρτερικά επί δεκαετία τη σειρά του να διοριστεί και άλλαξε ο νόμος μπορούμε τώρα να καταλάβουμε όλοι πως ένιωθε. Ή αυτός που διορίστηκε με 8 μήνες προϋπηρεσία το 2008 σε σχέση με αυτόν που έχει τώρα 100 μήνες προϋπηρεσία, μπορούμε επίσης εύκολα να καταλάβουμε πως νιώθει. Ή αυτός που είχε 85% ποσοστό επιτυχίας στον ΑΣΕΠ και έχει μένει από έξω και δεν εργάζεται ούτε ως ωρομίσθιος μπορούμε επίσης να καταλάβουμε πως νιώθει. Επίσης, αυτός που με κόπο πλήρωσε 6000 ευρώ να κάνει μεταπτυχιακό στην ειδική αγωγή μπορούμε να καταλάβουμε πως νιώθει. Αυτός που τελείωσε το 2015 και μάλλον δεν θα δουλέψει στο εγγύς μέλλον κι αυτός μπορούμε να καταλάβουμε πως νιώθει. Και αυτόν με τα 3 και 4 ευρώ την ώρα στην ιδιώτευση μπορούμε να τον καταλάβουμε.
Δόθηκε λοιπόν το σχέδιο του Υπουργείου για την πρόσληψη αναπληρωτών για το 2016-2017. Περιλαμβάνει εν συντομία τα εξής κριτήρια:
επιτυχία/ες σε διαγωνισμό/ούς ΑΣΕΠ (μοριοδότηση επιτυχίας/ιών),
προϋπηρεσία αναπληρωτή ("ταβάνι" οι 60 μήνες προϋπηρεσίας),
ακαδημαϊκά προσόντα (μοριοδότηση βαθμού πτυχίου),
κοινωνικά κριτήρια (όπως ισχύουν για αναπηρίες και πολύτεκνους).
Και να αδελφέ μου,
που άρχισαν τα όργανα. Από τη μια το "νταούλι" που χτυπά και από την άλλη οι αναπληρωτές που χορεύουν. Βέβαια έχουμε και άριστους οργανοπαίκτες αυτούς με τις βαρύγδουπες ανακοινώσεις, τις απειλές, τα συντονιστικά, κ.α. Η πραγματικότητα είναι δυστυχώς σκληρή. Η κάθε ομάδα συμφερόντων για άλλους λόγους η καθεμιά έχει και μια πρόταση. Και τι είναι το δίκιο και τι όχι; Και ποιος ορίζει το δίκιο και ποιος όχι;
Η ουσία των αλλαγών της διάταξης έχει λίγη σημασία για μένα. Το υπουργείο προσπάθησε να στρογγυλέψει τα πολλά ανοικτά ζητήματα, που έχουν δημιουργήσει τα πάμπολλα λάθη των προηγούμενων ετών και που πιθανόν δεν έχουν μια ολική λύση ικανοποιητική για όλους. Προσπάθησε να δώσει σε όλους από κάτι με τον πιο ανόητο τρόπο που θα μπορούσε.
Προσωπικά δεν θα μπω στην διαδικασία διαλόγου. Να συζητήσω τον τρόπο του διορισμού των αναπληρωτών για το 2016-2017. Αυτό λοιπόν είναι το τρισμέγιστο πρόβλημα. Το υπουργείο -ένα είναι σίγουρο- θα συμπεριλάβει όλες εκείνες τις διατάξεις που θεωρεί ότι θα το καλύψουν, νομικά και νομικίστικα, στην πίεση των άνω ομάδων, στην πιθανή προσφυγή στη δικαιοσύνη, στις αποφάσεις του ΣτΕ, στην εφαρμογή του Συντάγματος. Άλλωστε από μόνο του το γεγονός της διάταξης για τους αναπληρωτές σε σχέση με τον επερχόμενο νόμο για την εκπαίδευση αποτελεί την πειραματική δοκιμή των ορίων πρώτιστα νομικών και έπειτα ηθικών. Για τις οργανωμένες αντιδράσεις, δηλαδή την ανθρώπινη διάσταση της παραπάνω δοκιμής, το όριο του πειραματόζωου, η βιοηθική δεν αποτελεί αντικείμενο εστίασης ούτε και προς μελέτη.
Ας είναι όμως αυτή μια ευκαιρία συνειδητοποίησης της πραγματικής θέσης των χιλιάδων αναπληρωτών. Ας αρθρωθεί το κεντρικό αίτημα και οι επιμέρους προτάσεις ως λύση στο όλον ζήτημα. Μέσω των ομοσπονδιών ή παράλληλα με αυτές. Να συζητήσουμε για τα χιλιάδες πραγματικά κενά στην εκπαίδευση, για τους 100.000 νέους επιστήμονες του κλάδου, για τη δημιουργία σταθερού πλαισίου αναφοράς των αναπληρωτών, για τα παιδαγωγικά τμήματα και τις καθηγητικές σχολές, για μια σειρά από ζητήματα που αποτελούν τις απαραίτητες προϋποθέσεις της συνολικής λύσης...
Καταλαβαινόμαστε τώρα,
να δώσουμε προοπτική στον εαυτό μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου