Τη νύχτα οι σκέψεις...

Νομίζω είναι μεγάλο ελάττωμα να μην μπορείς να βάλεις σε τάξη τις σκέψεις σου. Λες και είναι αυτόνομες ένα πράγμα. Η μια βρίσκει την άλλη μέσα στο χάος και αφού αγκαλιαστούν, βγάζουν και άλλες πολλές, σχεδόν πάντα, πιο τρομακτικές. Και εσύ κάθεσαι αμέριμνος, λες και παρακολουθείς ταινία, να τις βλέπεις να αναπαράγονται και να αγριεύουν. Το αστείο είναι ότι τα δισέγγονα των αρχικών σου σκέψεων μπορείς δύσκολα να τα ελέγξεις, μα ακόμα πιο δύσκολα τα τρισέγγονα και πάει λέγοντας.

Δύσκολο πράγμα να σκέφτεσαι συνέχεια. Για το κάθε τι βγάζεις τη μεζούρα και μετράς τι είπες, τι είπε, τι θα έπρεπε να πεις, τι θα έπρεπε να πουν. Και όλα αυτά τα «θα», και όλα αυτά τα «έπρεπε» σου καίνε την ψυχή γιατί όσο περνά η ώρα τόσο πιο πολύ σιγουρεύεσαι πως «έπρεπε να το πεις», μα και τόσο πιο πολύ πνίγεσαι από τις τύψεις σου, που σπαταλάς το τώρα, ψηλαφίζοντας το τότε.

Μα μετά σκοτεινιάζει. Αχ αυτή η νύχτα. Εκεί που κλείνεις το φως, ανοίγουν το δικό τους διακόπτη.

Σκέψεις ταξιδεύουν σε κάθε πιθανό μονοπάτι της ύπαρξης σου δημιουργώντας εικόνες αστείες, απίθανες, τολμηρές, τραγικές.

Πλέον δεν είσαι εσύ. Είναι κάποιος άλλος που μοιάζει σε σένα μα είναι εντελώς διαφορετικός.

Λίγο πιο έξυπνος, λίγο πιο κοινωνικός, λίγο πιο όμορφος. Το ιδανικό Εσύ.

Προσαρμόζεται σε κάθε πραγματική και φανταστική συνθήκη και σου υποδεικνύει πώς θα έπρεπε να μιλήσεις, πώς θα έπρεπε να πράξεις. Και εκεί, μέσα στο σκοτάδι, που θέλεις να τα αφήσεις όλα πίσω και απλά να κάνεις ένα διάλειμμα από την εξαντλητική ζωή σου, ξεπηδούν οι σκέψεις αυτές.

Άλλοτε εχθροί, άλλοτε παρηγοριά.

Πολλές φορές συνωμοτείς μαζί τους αφήνοντάς τες σκόπιμα να σε υποβιβάσουν. Θέλεις να υποδείξεις στον εαυτό σου πόσο λάθος ήσουν που ντράπηκες να μιλήσεις, δίστασες να αντισταθείς. Θέλεις να του δώσεις ένα καλό μάθημα που δεν ήταν αρκετά θρασύς σε αυτόν τον κερατά τον κόσμο.

Μα ενίοτε οι σκέψεις αυτές σε κάνουν να στριφογυρνάς για να καταλάβεις πως άνθρωπος είσαι κι εσύ και δεν λες πάντα αυτό που πρέπει, δεν φεύγεις την κατάλληλη στιγμή και πολλές φορές το βλέμμα σου φανερώνει περισσότερα από όσα θα έπρεπε. 

Ξανακλείνεις τα μάτια και σαν να προσπαθείς να νανουρίσεις τον εαυτό σου, τον καθησυχάζεις λέγοντας πως αύριο θα προσπαθήσεις να τα πας καλύτερα. Παίρνεις δύναμη από την αναπόφευκτη ανθρώπινη αδυναμία σου και γεμίζεις κουράγιο πως αύριο θα είναι μια ομορφότερη μέρα, πιο παραγωγική, πιο ικανοποιητική.

Ανάλογα πώς θες να τις ερμηνεύσεις, ανάλογα πόση δύναμη χρειάζεσαι για να αντέξεις το αύριο, ανάλογα σε πόσα κομμάτια είσαι σπασμένος.

Το σίγουρο είναι πως κανείς μας δεν πέφτει για ύπνο χωρίς να σκεφτεί όσα πέρασε, χωρίς να αναλογιστεί τι ήταν ικανός να αλλάξει και τι εύχεται να ήταν διαφορετικό...

Μα στην τελευταία σκέψη μας, λίγο πριν χαθούμε σε έναν αλλιώτικο κόσμο, μέσα στο σκοτάδι όλοι είμαστε λίγο πιο όμορφοι, λίγο πιο πλούσιοι, λίγο «πιο»... 

enfo.gr