Εσύ! Έχεις σφυγμό;

Τότε γιατί περνάς την ζωή σου στην κατάψυξη; Βάζεις τα πάντα σου στον πάγο και λες μετά ότι ζεις.

Οι σκέψεις και τα συναισθήματα, τα «θέλω» και τα «σιχαίνομαι» και τα «αγαπώ» και τα «μισώ», τα «ταξιδεύω», τα «ονειρεύομαι», τα «νιώθω», τα «φοβάμαι» - όλα στον πάγο.

Κι η ζωή σου περνάει και το αίμα σου δεν σταματάει να βράζει. Μα θα χαμηλώσεις την ένταση και θα το βάλεις στον πάγο κι αυτό μέχρι να πάρει την θερμοκρασία που αντέχεις να έχει η ζωή σου.

Μόνο την ένταση της μουσικής σου έχεις μάθει να ανεβάζεις. Και την βάζεις πάντα στο τέρμα, μήπως και ξυπνήσεις. Αλλά δεν ξυπνάς. Και η ζωή συνεχίζεται κι εσύ μένεις πίσω παγωμένος στον χρόνο γιατί ο καναπές σου είναι πολύ βαρύς για να τον κουβαλήσεις στην πλάτη σου και γιατί στο «μπροστά» που θέλει να σε πάει η ζωή δεν έχει ισχυρό σήμα το wi-fi.

Και παύεις πια να μένεις στάσιμος και ξεκινάς να πέφτεις γιατί ο πάγος αρχίζει να λιώνει.

Και πριν βουλιάξεις, παίρνεις μια βαθιά ανάσα. Μια ανάσα που θα μπορούσε να σε βγάλει πάλι στην επιφάνεια - γιατί η ζωή ξέρει μέχρι που να σε βυθίσει για να μπορείς ξανά ν’ αναδυθείς - όμως εσύ την σπαταλάς κάνοντας μπουρμπουλήθρες. Φωνάζεις για βοήθεια στο νερό ο ανόητος γιατί δεν έμαθες ποτέ πως την βοήθεια που ζητάς μπορεί να σου την δώσει μόνο ο εαυτός σου.

Κι εκεί που νιώθεις ότι πνίγεσαι στον πάγο που με τόση προσοχή έχτισες γύρω από τον μικρόκοσμό σου, γύρω από τα χαμηλά σου ταβάνια και τις στενές σου προοπτικές, όλα τα «θέλω», τα «αγαπώ», τα «μισώ» και τα «φοβάμαι»- κυρίως αυτά τα τελευταία, τα τόσο υποτιμημένα και παρεξηγημένα «φοβάμαι»- σου μαθαίνουν να κουνάς τα χέρια και τα πόδια σου.

Τα χέρια σου που ποτέ δεν έφτιαξαν κάτι δικό τους και τα πόδια σου που πάντα μουδιασμένα τα έκρυβες με επιμέλεια μην τα δουν τα μάτια σου και καταλάβουν πως γεννήθηκες για να προχωράς.

Και θυμάσαι πώς είναι να στηρίζεσαι στον εαυτό σου για να πάρεις ανάσα. Το θυμάσαι, αν και δεν το έμαθες ποτέ.

Και όταν βγαίνεις επιτέλους στην επιφάνεια, μετά την πρώτη ασθματική ανάσα, ξεσπάς σε ένα γέλιο που σκίζει με τα φτερά του τον λαιμό σου γιατί ήθελε πολύ καιρό να βγει. Και βήχεις και γελάς σαν τρελός και κοροϊδεύεις την ζωή που έκανες σαν να ήταν κάποιου άλλου.

Και κλαις. Για πρώτη φορά. Και ανασαίνεις. Κι αυτό για πρώτη φορά. Και τότε καταλαβαίνεις - νιώθεις- γιατί τα μωρά μόλις γεννιούνται κλαίνε.

enfo.gr