Το πολύτιμό μου....

Ήταν τέτοιες μέρες πάντα, πριν την εκπνοή του χρόνου, που ψάχναμε στα κρυφά, τα δωμάτια του σπιτιού, τα ντουλάπια, την αποθήκη, ο ένας ανεβασμένος πάνω στον άλλον να φτάσουμε στα ψηλά ράφια, να ανακαλύψουμε τα πολύτιμά μας. Αυτά που είχε λαχταρήσει η παιδική μας λαιμαργία και προσμέναμε στην αλλαγή του χρόνου να φέρει ο Άγιος Βασίλης, με τρόπο μαγικό κάτω από το δέντρο…..

Θυμάμαι…. Εκεί γύρω στα πέντε μου έτη, τρία πιτσιρίκια στριμωχτήκαμε ανάμεσα στις κούτες της μαμάς και τα εργαλεία του μπαμπά, στην σκονισμένη αποθήκη, η οποία φάνταζε στα μάτια μας φοβιστική και αποτελούσε απειλή προς αποφυγή σκανδαλιών στην καθημερινή μας δράση, για να βρούμε τα επιμελώς κρυμμένα δώρα μας. 

Μπροστά στη θέα των αμπαλαρισμένων κουτιών με τις πολύχρωμες κορδέλες, τα μάτια μας άστραψαν, ωστόσο η δίψα μας δεν έλεγε να ικανοποιηθεί ακόμα. Αρχίσαμε να περιεργαζόμαστε σχολαστικά το καθένα απ’ αυτά με μανία, πασχίζοντας να ανακαλύψουμε ποιο ήταν το πολύτιμό μας. 

Ανάμεσα σε φούρνους να καίνε, κουζίνες γεμάτες γυναικείες παρουσίες, με μυρωδιές γιορτινές να σκεπάζουν τα γέλια, τις φωνές και ποτήρια κρασί να τσουγκρίζουν στον αέρα, κανείς δεν πρόσεξε τρεις μικρές φιγούρες που σαν ποντικοί ξεγλίστρησαν μέσα από την αποθήκη, με το χαμόγελο πλατύ για την επιτυχή εξερεύνησή τους. 

Κι όμως, το μυστικό δεν το αποκάλυψαν ποτέ. Ακόμα κι όταν τα φώτα άναψαν την ώρα που το ρολόι έδειξε 12 και δίπλα στο γιορτινό τραπέζι κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο βρέθηκαν μαγικά τα δώρα, η χαρά, ο ενθουσιασμός…. η ευτυχία πως ο Άγιος Βασίλης μόλις είχε περάσει και από το δικό μας σπίτι, ήταν αληθινά. 

Αν με ρωτάτε, το δικό μου πολύτιμο τι ήταν, θα σας πω πως με συγκίνηση θυμάμαι. Μπορεί να μην ήταν αυτό που είχα λαχταρίσει, αυτό που είχα ζητήσει και για ένα κοριτσάκι πέντε χρονών η επιλογή δώρου να ήταν άλλη, όμως, δεν υπήρχε μεγαλύτερη ευτυχία από το συναίσθημα ότι ο δικός μου μπαμπάς, η δική μου μαμά, βρήκαν τον τρόπο, τον μαγικό, να εμφανίσουν τον Άγιο Βασίλη στο σπίτι μας.

Αυτή την ευτυχία βέβαια, τη συνειδητοποίησα λίγο χρονικό διάστημα αργότερα. Όταν έλαβα σε κάποια άλλη στιγμή, για δώρο γενεθλίων αυτό που τα Χριστούγεννα αρχικά είχα ζητήσει και με απογοήτευση δεν βρήκα μέσα στο αμπαλαρισμένο κουτί που μου ανήκε. 

Τότε ξαφνικά αγάπησα για πάντα, αυτό το γαλάζιο λούτρινο κούκλο, με το σκουφί, και τα τεράστια πόδια που είχε εμφανιστεί στα μάτια μου μαζί με τη νέα χρονιά. 

Σ’ αυτόν ανακάλυψα και εξακολουθώ να ανακαλύπτω, κάθε φορά που έρχεται μες τις αναμνήσεις μου, με πόση αγάπη και φροντίδα φυλάχτηκε στα σκοτάδια της αποθήκης, για να γίνει δικός μου, και να φτάσει σε μένα με τρόπο που κάνει αληθινό το παραμύθι που κάθε παιδί θέλει τα Χριστούγεννα να ζει, τον ερχομό του Άγιου Βασίλη. 

Τι κι αν νωρίτερα εκείνη την ημέρα είχαμε ανακαλύψει τα κουτιά με τις κορδέλες. Οι στιγμές οι δικές τους, που χάρισαν απο τη ζωή τους, για τη δική μου στιγμή ευτυχίας, είναι που το έκανε τελικά το πιο όμορφο δώρο των παιδικών χρόνων και αναμνήσεων. 

Αυτόν τον Άγιο Βασίλη μου θύμισαν φέτος πόσο τον αγαπώ ακόμα, αληθινά, αθώα, όπως το παιδί. Συνειδητοποίησα πόσο μου είχε λείψει, ο μαγικός ερχομός του.

Κανένα κουτί, κανένα δώρο, δεν μπορεί να αγγίξει την ευτυχία που σου προσφέρει η στιγμή κάποιου άλλου, την οποία χάρισε από τη ζωή του, για να ζωντανέψει για σένα αυτό το όμορφο γιορτινό παραμύθι, μαγικά. Αυτό για μένα είναι το αληθινό πολύτιμό μου.

Ναντίν