θα κάνω ότι μου αρέσει τελικά...

Έξω φυσούσε και οι πρώτες σταγόνες από τη μπόρα που ήρθε και μολύβιασε τον γαλανό ουρανό, άρχισαν να πέφτουν.

Καθισμένη στην κουνιστή πολυθρόνα της, κουνιέται ακολουθώντας το ρυθμό της βροχής, μετρώντας λάθη. Κάπου όμως έχασε το μέτρημα, είχε πολλά λάθη προφανώς. Λάθη που δεν τα έκανε ποτέ, αυτά τα λάθη της μετρούσε...

Ένας επίμονος πονοκέφαλος την παίδευε από το πρωί. Έφτιαξε χαμομήλι, πήρε και ένα παυσίπονο και συνέχισε να μετρά ακάθεκτη.

Μεγαλωμένη σε μια οικογένεια με αυστηρές αρχές, πολλές φορές έρχονταν αντιμέτωπη με τους γονείς της για πράγματα καθημερινά, που όμως φάνταζαν σπουδαία στο μικρό κοριτσίστικο μυαλουδάκι της.

Ήταν ένα παιδί πολύ υπάκουο, και παρόλες τις αντιρρήσεις της όταν είχε, σχεδόν πάντα εγκατέλειπε τους διαπληκτισμούς με τους δικούς της, με αποτέλεσμα να μη μάθει ποτέ αν αυτό που ήθελε να κάνει ήταν σωστό ή λάθος, Πάντα έκανε ό,τι ήθελαν οι γονείς της.

Έτσι πέρασε την παιδική και την εφηβική της ηλικία προστατευμένη από τα λάθη που θα έκανε σαν παιδί, σε έναν κόσμο αλάνθαστο, βασισμένο στα πρότυπά τους. Πόσο μετάνιωσε τώρα γι' αυτήν της την υπακοή, θύμωνε με τον εαυτό της που δεν είχε τη δύναμη να υποστηρίξει τότε τις απόψεις της.

Τα χρόνια πέρασαν και έφτιαξε τη δική της οικογένεια. Για ένα πράγμα ήταν σίγουρη, δεν θα στερούσε από τα παιδιά της να κάνουν λάθη, να φάνε τα μούτρα τους ή να νιώσουν περήφανα όταν τα "λάθη" τους αποδειχτούν σωστά.

Η βροχή χτυπούσε από ώρα με μανία τα τζάμια της μπαλκονόπορτας, και τότε εντελώς ξαφνικά την πήραν τα κλάματα. Έκλαιγε με λυγμούς, και υπήρχε λόγος, σοβαρός λόγος. Δεν είχε εμπειρίες δικές της που θα μπορούσε να διηγηθεί και να νιώσει, αυτή τη γλυκιά γεύση που έχουν οι ιστορίες από τα παλιά. Ό,τι είχε να πει, ήταν παθήματα και κατορθώματα των παιδιών, του άντρα της, των φίλων της. Εκείνη μόνο πρόσεχε μην κάνει λάθη. Μην εκτεθεί, μην τους πληγώσει... Αλλά, τι λάθη πια φοβόταν να μην κάνει; Πόσο φρικτά και τρομερά θα ήταν; Ένας άνθρωπος απλός σαν όλους τους άλλους ήταν. Μονάχα φοβισμένος, μαθημένος να μην κάνει λάθη.

Σχεδόν σαράντα χρόνια πήρε για να δει το ένα και μοναδικό της λάθος: πως δεν έκανε ποτέ της λάθη!

Γι αυτό έκλαιγε έτσι γοερά, σαράντα χρόνια ένα λάθος, ίσως το μεγαλύτερο. Σκούπισε τα δάκρυά της και σταμάτησε να κλαίει. Θα ξεκινούσε να κάνει λάθη, λάθη πολλά, το ένα πίσω απ΄τ΄άλλο. Κι ας αποφάσιζε η ζωή ποια θα 'τανε σωστά. Θα κάνει ό,τι της αρέσει, τελικά...

Eyedoll.gr