Πού κρύφτηκε η αγάπη;

Ζωή σε νευρική κρίση, καθημερινότητα στο άγχος, ανθρώπινες σχέσεις στο κόκκινο – όχι του πάθους αλλά της αγωνίας και του καυγά. Το μάτι γυαλίζει, όχι από έρωτα αλλά από φθόνο. Eυγένεια, αγάπη, χαμόγελο, αισιοδοξία, ελπίδα, υλικά σε έλλειψη και η συνταγή της ζωής πικρή.

Βγαίνω από το σπίτι πολύ πριν χαράξει η ημέρα. Στη διάρκειά της παρατηρώ τους ανθρώπους, συζητώ, συμμετέχω, θεωρώ τον εαυτό μου ενεργό πολίτη. Οι περισσότεροι πιστεύουν  πως ζω τις περισσότερες ώρες σε ένα κόσμο δικό μου, καβάλα σε ένα χαρούμενο συννεφάκι.

Και συνεχώς αναρωτιέμαι, πού είναι η ευγένεια, που χάθηκε η αγάπη. Στο δρόμο οι περισσότεροι τρέχουν σαν τους κυνηγάνε ή σαν να κυνηγάνε εκείνοι κάτι που νιώθουν πως δεν θα προλάβουν.

Το κεφάλι κάτω, ακουστικά στα αυτιά, βήμα γοργό, ανάσα αγχωτική , επαφή με το περιβάλλον μηδέν. Αν διακόψεις απότομα την πορεία τους για μια ευγενική απορία, το βλέμμα τους καρφώνεται πάνω σου σαν είσαι απειλή. Αν χαμογελάσεις σε κάποιον ή μοιραστείς μια καλημέρα, «κρίμα το παιδί, θα τα έχει χάσει».

Νωρίς το πρωί πρώτος στο φανάρι. Μαζί με το πράσινο η κόρνα του οδηγού πίσω από εμένα συνοδευμένη με βρισιά. Και να σε κοιτά αν θα αντιδράσεις για να συνεχίσει. Εσύ θα τα πληρώσεις όλα, για τη δουλειά, για τα λεφτά, για την  οικογένεια.

Κόσμος που παραμιλά και περιμένει την αφορμή να καυγαδίσει. Μια κοινωνία στην άκρη του γκρεμού, με τη βία έτοιμη να ξεσπάσει σε κάθε στιγμή. Μια κοινωνία που λείπει η αγάπη. Όχι μόνο προς τον άλλον αλλά  πρώτα  προς στον εαυτό μας. Δεν είναι εγωιστικό. Αν δεν αγαπήσεις τον εαυτό σου, αν δεν τον σέβεσαι, σώμα και πνεύμα, πώς θα αγαπήσεις και θα σεβαστείς τους άλλους;

Η κρίση έβγαλε το κακό μας εαυτό ή τον πραγματικό μας εαυτό;… Δεν ξέρω. Αυτό που νιώθω είναι πως δεν αγαπάμε. Συμπαθούμε, έχοντας το συμφέρον στο μυαλό. Ακόμα και όταν δίνουμε την αγάπη μας,  βάζουμε τη ζυγαριά δίπλα για το πόσο θα πάρουμε πίσω.

Ούτε τα παιδιά μας αγαπάμε, γιατί αν τα αγαπούσαμε δε θα τα κάναμε σαν εμάς.

Ποτέ μου δεν πίστεψα σε αδιέξοδα. Ας φωνάξουμε, ας μοιραστούμε ό,τι νιώθουμε, ας  ανοίξουμε την καρδιά μας, ας πιστέψουμε σε ανθρώπους.

Ας βάλουμε  ξανά το λεξιλόγιο μας το «αγαπώ», ας επιστρέψει στη ζωή μας η ευγένεια.

Aixmi.gr