Γουστάρω να ζω!

Γουστάρω να ξεβολεύομαι από τα «πρέπει» και τα «μπορώ». 

Γουστάρω να ταξιδεύω με τα μάτια κλειστά και τις αισθήσεις της ψυχής μου, όλες ορθάνοιχτες.

Γουστάρω να μην αγγίζω με τα χέρια, αλλά να νοιώθω τη βελούδινη υφή της φύσης, μέσα από τις μυρωδιές της.

Γουστάρω να χρωματίζω το κάθε τι γκρίζο βρεθεί στο δρόμο μου το πρωί.

Γουστάρω να πιστεύω στους ανθρώπους. 

Γουστάρω να εμπιστεύομαι τους φίλους μου. 

Κι ας απογοητευτώ χίλιες φορές. 

Γουστάρω να προσδοκώ την αλήθεια, την καλοψυχία στον κόσμο. 

Γουστάρω να ζω τη στιγμή με ελπίδα και να αφήνω το αύριο να με περιμένει.

Γουστάρω να δοκιμάζομαι σε καταιγίδες, να πέφτω, να λερώνομαι.
Γουστάρω να παίρνω τις πληγές μου αγκαλιά και να ξανασηκώνομαι.

Γουστάρω να μου κάνουν παρέα οι σκανταλιάρες ακτίνες του ήλιου.

Γουστάρω να περπατώ στο σκοτάδι της νύχτας και να αφουγκράζομαι τη σιωπή της. 

Γουστάρω να αγαπώ και να το δίνω. 

Γουστάρω να μ’ αγαπούν και να μου το δείχνουν.

Γουστάρω να μη με φοβάμαι. 

Γουστάρω να μη φοβάμαι.

Γουστάρω να ποθώ και να ερωτεύομαι την κάθε μου στιγμή.

Γουστάρω να δακρύζω στο μεγαλείο των συναισθημάτων της λύπης και της χαράς. 

Γουστάρω να κλαίω σαν παιδί, όταν η ψυχή μου θέλει παρηγοριά. 

Γουστάρω να γελάω με το αστείο τσαλάκωμα του εαυτού μου.

Γουστάρω να χαμογελάω, για να πάρω δύναμη και να δώσω δύναμη.

Γουστάρω να βλέπω ανθρώπους γύρω μου να χαμογελούν κι ας είναι τα χτυπήματά τους μεγαλύτερα ολονών. 

Γουστάρω να θέλω, να διεκδικώ, να παλεύω για το αδύνατο και ας είναι η νίκη μου, η γεμάτη εμπειρίες ζωή μου ακόμα κι αν το ακατόρθωτο έχει δρόμο για να το αγγίξω.

Γουστάρω να αναπνέω, να ονειρεύομαι, να μιλάω, να σιωπώ, να τραγουδάω, να χορεύω, να αισθάνομαι, το ίδιο όμορφα όταν κοιτώ στον καθρέφτη τις ατέλειές μου κι όταν με κοιτούν οι άνθρωποι της ζωής μου.

Γουστάρω που ζω. 

Γουστάρω να ζω!