Προσχολική Εκπαίδευση…. αφετηρία ζωής

Η Πρόεδρος του Συλλόγου Δασκάλων Χαλκίδας
Βέτα Κορωναίου

Η φοίτηση στο νηπιαγωγείο αποτελεί από μόνη της μια ιδιαίτερα κρίσιμη εκπαιδευτική περίοδο. Είναι η περίοδος της απομάκρυνσης των παιδιών από την ασφάλεια της οικογενειακής θαλπωρής και αποτελεί ταυτόχρονα εισαγωγή στα πρώτα εκπαιδευτικά βήματα. Στο πλαίσιο αυτό κρίνεται απαραίτητη η ισότιμη ενσωμάτωση της προσχολικής αγωγής στο ενιαίο σχεδιασμό της εκπαίδευσης, δεδομένου ότι αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο του εκπαιδευτικού συστήματος κάθε προηγμένης κοινωνίας.

Αποτελεί ευθύνη μας να θέσουμε τα υψηλότερα δυνατά κριτήρια για τα παιδιά του σήμερα και του αύριο. Σημαντική προϋπόθεση ωστόσο για μια ποιοτική προσχολική εκπαίδευση, είναι η εμπλοκή όλων των ενδιαφερόμενων. Παιδαγωγοί, γονείς και παιδιά αποτελούν τις βασικές συνιστώσες που αλληλεπιδρούν και αποτελούν τη βάση μιας επιτυχημένης εκπαίδευσης, που μπορεί να απαντήσει σε κρίσιμα ερωτήματα και ανησυχίες, που η εποχή τροφοδοτεί και ενισχύει.

Τι είδους προσχολική φροντίδα και αγωγή είναι κατάλληλη να δώσει στο κάθε παιδί τη γερή και θετική εικόνα ότι ανήκει κάπου, την αυτοπεποίθηση πάνω στην οποία μπορεί να χτίσει αργότερα; Τι είδους προσχολική φροντίδα και αγωγή ευνοεί να κατασκευαστούν κοινοί κώδικες όπου διαφορετικοί άνθρωποι μπορούν και επικοινωνούν ο ένας με τον άλλο; Και τι είδους προσχολική φροντίδα και αγωγή συμβάλλει στη δημιουργία κοινωνικής δικαιοσύνης;

Στις κοινωνίες που χαρακτηρίζονται από αυξάνουσα ποικιλότητα, από κατακερματισμό και ατομισμό, οι ερωτήσεις αυτές βρίσκονται στην καρδιά πολλών ανησυχιών που τρέφουν οι εκπαιδευτικοί . Ανησυχίες που αφορούν την ιδιότητα του πολίτη, την κοινωνική συνοχή και την κοινωνική ένταξη. Εμείς οι εκπαιδευτικοί των παιδιών μιας ηλικίας με ιδιαίτερα αναπτυξιακά χαρακτηριστικά μοιραζόμαστε μαζί σας την αγωνία μας για τη Δημόσια και Δωρεάν εκπαίδευση, που καθημερινά βρίσκεται στο στόχαστρο βίαιων περικοπών, συρρίκνωσης, υποβάθμισης και απαξίωσης. «Είναι εθνική προτεραιότητα πλέον το να έχει κάθε παιδί την δυνατότητα να λάβει υψηλού επιπέδου προσχολική εκπαίδευση» Η κουβέντα λοιπόν μετατοπίζεται, όχι στο αν χρειάζεται τα πολύ μικρά παιδιά να πάνε στο σχολείο, αλλά στο τι είδους σχολείο θα είναι αυτό, ποιες αναγκαίες συμβάσεις πρέπει να γίνουν ανάμεσα σε γονείς εκπαιδευτικούς και μαθητές, τι είδους συνεργασίες πρέπει να αναπτυχθούν, για να μπορέσει το νηπιαγωγείο να είναι η αφετηρία μιας δημιουργικής μαθησιακής πορείας, να είναι η βάση για το χτίσιμο ενεργών πολιτών με αξίες και ηθική, ανθρώπων με ενσυναίσθηση και στόχους ικανούς να ανοίξουν νέους δρόμους στα αδιέξοδα.

Κατά τη γενική ρήση, τα παιδιά αποτελούν την «ελπίδα του μέλλοντος». Ενσαρκώνουν την έννοια της προοπτικής, κατά βάση μιας καλύτερης προοπτικής, καθώς προβάλλουμε σε αυτά την ανάγκη μας για ένα καλύτερο μέλλον, για έναν καλύτερο κόσμο. Η «ελπίδα του μέλλοντος», τα παιδιά μας, τα αισιόδοξα παιδιά μας, μπορούν να ζήσουν πράγματι καλύτερα, όπως εξάλλου επιτάσσει το τέλος των παραμυθιών, αρκεί αυτό που θα τους παραδώσουμε να επιτρέπει μια τέτοια αισιόδοξη προοπτική. Πλέον, όχι γενικά με το παράδειγμά μας, αλλά με το θετικό μας παράδειγμα.