Οι... «αντιναζί» της Χρυσής Αυγής

Από μία άποψη είναι θετικό το γεγονός ότι όλα τα πρωτοκλασάτα στελέχη της Χρυσής Αυγής αρνήθηκαν κάθε σχέση με τον ναζισμό. Σύμφωνοι! Ψέματα έλεγαν, όπως ψεύδονταν όταν ισχυρίζονταν ότι δεν έχουν καμιά σχέση με τον Γ. Ρουπακιά, ο οποίος ομολόγησε τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. 

Αλλά αποτελεί μία έστω μικρή ηθική νίκη για τη Δημοκρατία, όταν άνθρωποι που χαιρετούν ναζιστικά, έχουν τη σβάστικα δερματοστιγμένη στο μπράτσο τους να ντρέπονται να δηλώσουν ναζιστές.

Μεγαλύτερη ίσως νίκη για τη Δημοκρατία αποτελεί το γεγονός ότι τραμπούκοι σαν τον Ηλία Κασιδιάρη μόλις αντιμετώπισαν την ισχύ του νόμου άρχισαν να κλαψουρίζουν ότι δεν είναι καν ρατσιστές, άσχετα αν η (ελέω οικογενειοκρατίας) αρχηγός του Ελένη Ζαρούλια αποκάλεσε συνανθρώπους μας «υπάνθρωπους». Και είναι να γελάει κανείς με τον εθνικισμό του Χρήστου Παππά, όταν ανακαλύπτουμε ότι «κοσμούσε» το σπίτι του με αναμνηστικά του Μουσολίνι και του Χίτλερ, εκείνων δηλαδή που πριν από εξήντα χρόνια σφαγίαζαν τον ελληνικό πληθυσμό, και εκατομμύρια άλλους σε ολόκληρο τον κόσμο.

Αν αποκαλύπτει κάτι η επιχείρηση της τελευταίας εβδομάδας δεν είναι μόνο τα πολλά ψέματα που τα στελέχη της Χρυσής Αυγής ανερυθρίαστα λένε. Είναι η δειλία και η ψευτομαγκιά τους. Έκαναν τσαμπουκάδες μόνο εκεί κι όσο τους έπαιρνε· σε μετανάστες (κυρίως) και στο σκοτάδι (συνήθως). Όποτε υπήρχαν καταγγελίες για τη δράση τους ξεχνούσαν τις προεκλογικές τους υποσχέσεις να «καθαρίσουν τις γειτονιές» και ψεύδονταν ότι οι δράστες με τα στειλιάρια δεν είχαν καμιά σχέση με την οργάνωση· όπως ακριβώς έκαναν με τον καθ’ ομολογίαν θύτη του Παύλου Φύσσα και θύμα της Χρυσής Αυγής Γ. Ρουπακιά.

Αποδεικνύεται, επίσης, ότι η νόμιμη αντιμετώπιση της ναζιστικής παθογένειας δεν έχει απλώς κατασταλτικά αποτελέσματα. Την αποκαλύπτει στα μάτια των πολιτών, όπως ακριβώς είναι. Ένας εσμός νταήδων που γρονθοκοπούν γυναίκες, κλωτσούν οπερατέρ, κυκλοφορούν με στρατιωτικό βήμα, παίζουν τους Σπαρτιάτες στην παραλία, κάνουν γελοία σόου με δαυλούς τη νύχτα, μα σαν αντικρίσουν τους δικαστές φέρονται όπως έγραψε και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου: «Τώρα κλαίει κι οδύρεται, μαζεύεται κουβάρι // μήπως τους κρύους δικαστές μπορέσει να τουμπάρει // αχ μη καλοί μου άνθρωποι, εγώ δεν είμαι γάτος // εγώ είμαι ένας άνθρωπος με αισθήματα γεμάτος»· αντιρατσιστής και αντιναζί, θα προσθέταμε εμείς...

*του Πάσχου Μανδραβέλη, http://www.kathimerini.gr