Σκέψεις ενός αριστερού

Αυτήν τη στιγμή διεξάγεται ένα μπρα ντε φερ εις ό,τι αφορά την (δημοσκοπική έστω) απήχηση της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ στο εκλογικό σώμα. Εντός του προσεχούς διαστήματος θα κριθεί ποια από τις δύο δυνάμεις θα νικήσει στο μπρα ντε φερ δημιουργώντας υπέρ της ρεύμα.

Από τη μια πλευρά η Ν.Δ. ηγείται των δυνάμεων του μνημονιακού μπλοκ ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, ενώ ταυτοχρόνως εκφράζει το σύνολο των αστικών δυνάμεων, κάνοντας μάλιστα μια ακροδεξιά στροφή και στη ρητορική της και στη διακυβέρνησή της, πρωτοφανή για τα δεδομένα της μεταπολίτευσης. Ο αυταρχισμός, η κινδυνολογία, οι εκβιασμοί, η καταστολή και η εξαπάτηση βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των «επίστρατων» του κ. Σαμαρά. 

Από την άλλη πλευρά βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς όμως να ηγείται ενός ευρύτερου αντιμνημονιακού μπλοκ, διότι οι αντιμνημονιακές δυνάμεις, διαφορετικές μεταξύ τους, δεν σχηματίζουν μέτωπο. Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, εκφράζοντας κυρίως τον λαϊκό κόσμο της πατριωτικής (με ολίγα ψήγματα εθνικισμού) δεξιάς, θα μπορούσαν να συνομιλήσουν για ορισμένα θέματα με τον ΣΥΡΙΖΑ αναλόγως των εξελίξεων, αλλά όχι ακόμα, διότι κάτι τέτοιο θα εξέθετε τα δύο κόμματα στα μάτια εκείνων των ψηφοφόρων τους που τα επιλέγουν χωρίς να έχουν απαλλαγεί από τα στερεότυπα της προπαγάνδας.

Μάλιστα αυτή η προπαγάνδα του συστήματος που αποδέχεται, προβάλλει κι επαινεί τη συνεργασία δεξιάς - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, θα ξεσήκωνε μεγάλο ντόρο και εύκολα θα πλευροκοπούσε και θα υπερφαλάγγιζε ως ανόσια κάθε προσπάθεια συνεννόησης της αριστερής με τη δεξιά αντιπολίτευση.

Δεν είναι λογικό παράδοξο, ούτε ανήθικο, είναι απλώς δυνατόν, λόγω της ισχύος της προπαγάνδας, να μπορεί μια ανίερη «Ιερή Συμμαχία» όπως αυτή της Ν.Δ. με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ (ένας ακόμα δηλαδή μεταμορφισμός του δικομματικού μονοκομματισμού) να στιγματίζει ως ανόσιο αυτό που κάνει η ίδια, αν το κάνουν άλλοι. Πόσω μάλλον που η ενδεχόμενη συμμαχία των άλλων θα ήταν το ακριβώς αντίθετο μιας ανίερης συμμαχίας, δηλαδή ένα μίνιμουμ πρόγραμμα που θα ετίθετο υπό την βάσανον της έγκρισής του απ’ τον λαό. Προεκλογικώς. Κι όχι μετεκλογικώς. Όπως έπραξαν οι Σαμαροκουβελοβενιζέληδες.

Αλλά αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ηγείται ενός αντιμνημονιακού μετώπου, δεν συμμετέχει επίσης και σε ένα Αριστερό Μέτωπο. Το ΚΚΕ, για λόγους που δεν θα αναλύσουμε στο παρόν σημείωμα, καθώς και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θεωρούν, τουλάχιστον για την ώρα, ότι ένα τέτοιο μέτωπο δεν πρέπει να δημιουργηθεί, διότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια αναξιόπιστη δύναμη, ένα νέο ΠΑΣΟΚ που η ύπαρξη και η δράση του αποτελούν ανάχωμα στην αυθεντική ριζοσπαστικοποίηση του λαού.

Με έναν λόγο, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στ’ αλώνι μόνος του.

Το τι είναι και το τι δηλώνει ότι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το ζητούμενο αυτήν τη στιγμή, το μεγάλο ζητούμενο! Αυτό είναι που θα κρίνει την έκβαση του μπρα ντε φερ, δημιουργώντας στη συνέχεια το ρεύμα υπέρ της μιας ή της άλλης δύναμης, που θα μας πάει έως τις επόμενες εκλογές. Οι οποίες θα γίνουν σύντομα. Διότι, αν πάρει κεφάλι η Ν.Δ., θα σπεύσει να το κεφαλαιοποιήσει. Αν πάλι συντριβεί απ’ την ίδια της την πολιτική, θα συρθεί σε νέες εκλογές εκ των πραγμάτων.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια αριστερή, ριζοσπαστική φιλολαϊκή δύναμη (και κατά τη γνώμη μου είναι), τότε για πρώτη φορά μετά το 1949 στην Ελλάδα ένα αριστερό κόμμα, μια φιλολαϊκή δύναμη, πλησιάζει προς την εξουσία για να την ασκήσει υπέρ του λαού, διά του λαού, με τον λαό.

Για να γίνει αυτήν τη στιγμή (του μπρα ντε φερ) κάτι τέτοιο αντιληπτό από τον λαό και να τύχει της επιδοκιμασίας του, μάλιστα όχι μόνον της εκλογικής αλλά και της αγωνιστικής -κυρίως αυτής- πρέπει αμέσως να δώσει ο ΣΥΡΙΖΑ στη δημοσιότητα (μάλιστα προς διαβούλευσιν) το νέο του κυβερνητικό πρόγραμμα αναλόγως των εξελίξεων διαμορφωμένο. Αυτό το πρόγραμμα δεν πρέπει απλώς να θεραπεύει κενά, ελλείψεις και ασάφειες του προηγούμενου, αλλά να προχωρά με πάσαν ειλικρίνεια μπροστά στα μάτια και τα αυτιά του λαού σε προτάσεις για λύσεις στα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί παντού.

Με λακωνικό, δηλαδή σύντομο και μεστό, τρόπο ο λαός πρέπει να πληροφορηθεί πεντακάθαρα για όσα πρόκειται να πράξει ο ΣΥΡΙΖΑ, αν κυβερνήσει· για τα πάντα: από τα περί το Μνημόνιο έως το μεταναστευτικό. Από τα εθνικά θέματα, την εξωτερική πολιτική και τις συμμαχίες της χώρας έως την ανάταξη των εργασιακών σχέσεων, από την εκπαίδευση έως την ασφάλιση.

Με δυο λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να χαράξει μιαν εθνική στρατηγική (πράγμα που έχει να συμβεί στη χώρα τριάντα χρόνια τώρα) και να την προτείνει στον λαό. Οχι μόνον τους στόχους, αλλά και τους τρόπους.

Το ερώτημα τι είναι η Ελλάδα, τι θέλει να είναι, πού θα πρέπει να πάει, και πώς θα φθάσει στους στόχους της, πρέπει να απαντηθεί με μια στρατηγική την οποίαν, αφού καταστρωθεί και κοινοποιηθεί, ο λαός, εφ’ όσον την έχει εγκρίνει, θα πρέπει να μπορεί και να την υπερασπισθεί. Μέσα από νέους θεσμούς.

Τι θα γίνει με την πρωτογενή παραγωγή; την εκ νέου εκβιομηχάνιση; την παροχή υπηρεσιών; τον δημόσιο τομέα; το πιστωτικό σύστημα; με ποιες τακτικές θα εξυπηρετηθεί η νέα εθνική στρατηγική;

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ απαντήσει εγκαίρως και πειστικά σε αυτά κι άλλα ανάλογα ερωτήματα, υπάρχει σοβαρή η πιθανότης να λάβει απ’ τον λαό την εντολή να κυβερνήσει, είτε ως πρώτο κόμμα, είτε με καθαρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Και στις δύο περιπτώσεις ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να κυβερνήσει μόνος του. Εις ό,τι αφορά τη διακυβέρνηση, πρέπει να απευθυνθεί σε πρόσωπα κύρους, εγνωσμένων ικανοτήτων και γνώσεων από όλο το πολιτικό φάσμα. Εις ό,τι δε αφορά τον λαό, πρέπει να δοθεί με θεσμούς, πάντα με θεσμούς, η ευκαιρία σε όλους τους πολίτες, κομμουνιστές, δημοκράτες, δεξιούς, να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους.

Η αναζήτηση και η ανάδειξη του καλού και του ωφέλιμου παντού, στα νοσοκομεία, τα σχολεία, τον στρατό, τη δημόσια διοίκηση, τον τρόπο λειτουργίας των επιχειρήσεων, δεν αφορά μόνον τους αριστερούς, αλλά όλους τους έντιμους και ικανούς πολίτες. Μάλιστα, επειδή οι αριστεροί μόνοι τους είναι και κάπως «επικίνδυνοι», επιρρεπείς σε μικρές «δικτατορικές λύσεις», όπως έχει αποδειχθεί σε σωματεία, παρατάξεις κι οργανισμούς, ο αλληλοέλεγχος θα είναι πιο ασφαλής, πιο λειτουργικός και τοις πράγμασι παραγωγικός. Κατά τούτο υπάρχει η πιθανότης, ήδη απ’ την πρώτη περίοδο της διακυβέρνησης, ο ΣΥΡΙΖΑ να σημειώσει απώλειες σε μέλη και στελέχη από εκείνα που νομίζουν ότι Αριστερά είναι ο ετσιθελισμός ή το καπέλωμα, από εκείνα που, εν τέλει, σνομπάρουν τον λαό (ακόμα και τον εχθρεύονται).

Προβλεπόμενες απώλειες. Η ταξική πάλη όταν ανθεί «φέρει κι άλλα» και πάντως όχι καριερίστες, εισοδιστές από παλιά φθαρμένα σχήματα τύπου ΠΑΣΟΚ ή μετανοημένους μνημονιακούς τύπου ΔΗΜΑΡ.

Τέλος -και να με συγχωρείτε που μακρηγόρησα, πλην όμως το θέμα είναι μεγάλο- αν ο ΣΥΡΙΖΑ πάρει την εντολή και κυβερνήσει, «θα πέσουν επάνω του λυτοί και δεμένοι». Θα έχει να αντιμετωπίσει τη λυσσώδη αντίδραση τερατωδών δυνάμεων. Και διεθνών και εγχωρίων. Η πίεση εναντίον του λαού, εφ’ όσον ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράσει τον λαό, θα είναι αφόρητη, πανέξυπνη κι επικίνδυνη. Εδώ, δεν θα μιλάμε για την ελαφρά ταξιαρχία των ντόπερμαν, αλλά για βαρειές τεθωρακισμένες μεραρχίες τοκογλύφων, τραπεζιτών, πολεμοκάπηλων, «προστατών» και «εταίρων» οι οποίοι θα κινήσουν γην και ουρανό για να συνεχίσουν να λαμβάνουν γην και ύδωρ απ’ το αίμα μας.

Ο μόνος τρόπος γα να αντιμετωπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, οι τότε σύμμαχοί του και ο λαός τον Αρμαγεδδών που θα ξεσπάσει εναντίον μας θα είναι η απόλυτη και διαρκής ενημέρωση του λαού για όλα, κινδύνους και δυνατότητες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να φέρει στη σχέση κυβέρνησης - λαού τα πάνω κάτω. Αν ακολουθήσει οποιαδήποτε επικοινωνιακή πεπατημένη, αν αρχίσει να «απαντά» στα κανάλια, παίζοντας με τους όρους του παιγνιδιού καθώς τους θέτουν οι Δυνατοί, η φιλολαϊκή διακυβέρνηση δεν θα μακροημερεύσει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι σύμμαχοί του θα πρέπει να διαθέτουν εναλλακτικά σχέδια, ο λαός να τα γνωρίζει και να τα υιοθετεί ή όχι. Η υπεράσπιση της πατρίδας θα τεθεί επί τάπητος.

Όλα αυτά, αν είναι σωστά, σημαίνουν ότι η Αριστερά πρέπει να βγάλει από τώρα τον δημόσιο διάλογο απ’ την «ατζέντα» του Mega ή του ΣΚΑΪ ή όποιου άλλου καλοκάναλου τρομοκρατεί και χειραγωγεί τον λαό. Κανένα κλισέ, κανένα «καθαγιασμένο» στερεότυπο δεν πρέπει να εμποδίζει τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να λένε την αλήθεια στον λαό, να τον προετοιμάζουν για τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει.

Το «ιερό δισκοπότηρο» όλης αυτής της υπόθεσης (μια ιστορική υπόθεση που αφορά την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο) είναι το Πρόγραμμα. Ενα προεκλογικό πρόγραμμα που μετεκλογικώς θα τηρηθεί στο γράμμα και το πνεύμα του (πράγμα που ουδέποτε έχει έως τώρα συμβεί στην Ελλάδα). Ένα στρατηγικό πρόγραμμα για τη χώρα και τον λαό της, με όλες τις απαραίτητες επεξεργασμένες τακτικές, την ευελιξία και την ευρηματικότητα που προϋποθέτουν οι νίκες κι όχι οι ηρωικές ήττες.

Στη Λατινική Αμερική οι αλλεπάλληλες εκλογικές νίκες των αριστερών κυβερνήσεων οφείλονται στην τήρηση των προγραμμάτων τους.

Δεν έχουν κτίσει ακόμα τον σοσιαλισμό, αλλά τον πλησιάζουν μειώνοντας ώσπου να εξαλείψουν τη φτώχεια, την ανεργία, τον αναλφαβητισμό, τον φόβο μπροστά στους Δυνατούς, τη θνησιμότητα. Κυβερνήσεις που επανέφεραν την εθνική αξιοπρέπεια και κάνουν ό,τι μπορούν για την κοινωνική δικαιοσύνη.

Κυβερνήσεις που απειλήθηκαν από θεούς και δαίμονες κι όμως στέριωσαν. Και προχωράνε. Βήμα - βήμα, στάδιο - στάδιο, επαναστάτες και μεταρρυθμιστές, κομμουνιστές και καθολικοί, τουπαμάρος και σοσιαλδημοκράτες, προχωράνε, προς το καλύτερο, προς το ανθρωπινότερο.

Απευθύνθηκαν εκεί οι λαϊκές δυνάμεις, κόμματα, σχήματα και πρόσωπα στον λαό. Ο λαός τούς εμπιστεύθηκε. Οι θεσμοί «άνοιξαν» για τον λαό, και τώρα εκεί εφτά λαοί προχωράνε κατά τη βούλησή τους, τις επιλογές τους και τους τρόπους τους.

Γιατί όχι κι εδώ;

http://www.enikos.gr