Μετά την καταιγίδα, τι;

Ήρθε κι η νεροποντή, ακριβώς όπως την είχαν προβλέψει. Επίμονη, δυνατή, καταστροφική. Και λίγο πριν τελειώσει, ξέρω-ξέρουμε νεράκι αυτό που θα ακολουθήσει – ο χορός των καταγγελιών. Για τους δημάρχους, την πυροσβεστική, τη ΔΕΗ, το κράτος. Δεν είναι η φύση που μας νίκησε, δεν είναι το στραβό μας το κεφάλι που μας κατέστρεψε, είναι το κράτος που ολιγώρησε.

Κανείς δεν καθάρισε τα λούκια στα μπαλκόνια του, παίρνουμε όλοι το αυτοκίνητο και βγαίνουμε στους δρόμους κόντρα στις συστάσεις να αποφεύγονται οι μετακινήσεις, κατεβαίνουμε με το ασανσέρ ενώ ακούμε πως υπάρχει πρόβλημα ηλεκτροδότησης και παρόλα αυτά φταίνε οι άλλοι κι όχι εμείς, για τα παθήματά μας. Όμως, φταίει η Πολιτεία, που ο γείτονας κατέβασε μεγάλα κομμάτια νοβοπάν (όποτε τον βόλεψε) και τα ακούμπησε δίπλα στον κάδο απορριμμάτων φράζοντας το φρεάτιο; Φταίει η Πυροσβεστική, που μια μηχανή μεγάλου κυβισμού πάρκαρε κάθετα πάνω στη σχάρα του φρεατίου; Φταίει το ΕΚΑΒ που δεν μπορεί να περάσει στο σοκάκι, όπου ο ασυνείδητος έχει διπλοπαρκάρει;

Δεν ξέρω πού υπάρχουν ευθύνες και πώς επιμερίζονται. Ακριβέστερα, δεν είναι δουλειά μου να αναζητήσω και να επιμερίσω ευθύνες. Αυτό θα έπρεπε να γίνεται αυτομάτως, υπηρεσιακά, θα έπρεπε να ενεργοποιείται ο αντίστοιχος μηχανισμός στον απολογισμό μιας κρίσης. Εδώ όμως, γίνεται ταυτόχρονα – βρέχει, πνιγόμαστε, εγκλωβιζόμαστε και καταγγέλλουμε. Την ώρα της δυστυχίας μας βρίζουμε το κράτος, το σύστημα, την Πολιτεία.

Θα μου πείτε: μάλιστα, είναι κουφιοκεφαλάκηδες αυτοί οι ανόητοι που θεώρησαν ότι έπιασαν την καλή κι έκτισαν τη σπιταρόνα τους αυθαιρετώντας και παρανομώντας - πρέπει να μείνουν άστεγοι; Πρέπει να χάσουν σε μιαν ώρα το βιός τους, επειδή αυθαιρέτησαν αλλά ουδείς τους φρενάρισε, καθώς στον μικρό τόπο υπήρχε μια διάχυτη συνενοχή, αφού ο ένας έβαζε το χέρι του στη τσέπη του άλλου;

Και θα σας πώ: έστω ότι δεν πρέπει να δυστυχήσουν, η ώρα της αυτογνωσίας πότε έρχεται; Πότε αυτοί οι άνθρωποι θα δούν κατάματα τον εαυτό τους και τις ευθύνες τους, πότε αυτοί οι μάγκες (που γνωρίζουν σαν την παλάμη τους όλες τις υπόγειες και πλάγιες διαδρομές) θα αναγνωρίσουν ότι άπλωσαν τη δρασκελιά τους σε ξένα χωράφια, πότε θα ομολογήσουν (στους εαυτούς τους όχι στην κοινωνία) ότι προσπαθώντας να βγούν μπροστά απ΄τα «κορόιδα», έπεσαν στον λάκκο; Πότε τέλος, πότε, θα σταθούν με συστολή μπρος στο πάθημά τους και δεν θα ζητήσουν τα ρέστα;

Σε όλα τα πράγματα υπάρχει μια τάξη και η αέναη αναπαραγωγή του ίδιου μοντέλου - οι ζαβολιάρηδες να ζητούν τα ρέστα από την Πολιτεία επειδή δεν λειτουργεί προσηκόντως - είναι το άκρο άωτο του παραλογισμού, που διαβρώνει τη συνοχή και την αλληλεγγύη μιας κοινωνίας. Όλοι μαζί παρασυρόμαστε σε μια χοάνη λαϊκισμού, η μηχανή του κιμά παίρνει μπροστά και αλέθει τα πάντα, ο ένας αρπάζεται από τα λόγια του άλλου σ΄ένα κλίμα υπερέντασης, η κοινωνία ολόκληρη μετατρέπεται σε τηλεοπτικό «παράθυρο», όπου μιλάν όλοι μαζί αρπάζοντας τη μπάλα κι αλλάζοντας τα τέρματα.

Ξέρω ότι στις έκτακτες καιρικές συνθήκες, τα κατασκευαστικά, δομικά, στατικά ελαττώματα, οι δυσλειτουργίες και η κακή μας συμπεριφορά συνδυάζονται σ΄ένα τρελλό χορό. Φυσικά υπάρχουν ευθύνες της Πολιτείας, είναι βέβαιο ότι υπήρξαν αβλεψίες, ότι πολλά πράγματα έγιναν με λάθος τρόπο, ότι υπάλληλοι δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους. Σε όλα τα μέρη του κόσμου όμως, στις έκτακτες καιρικές συνθήκες υπάρχουν καταστροφές. Αυτό είναι φυσιολογικό και πρέπει να θεωρείται δεδομένο, διότι ο άνθρωπος δεν νίκησε τη φύση. Σε τούτη τη χώρα ωστόσο, υπάρχει και κάτι άλλο – όλα τα στραβά έγιναν με την ανοχή και με την ηθική αυτουργία μεγάλου μέρους της κοινωνίας. Πολλοί συμπολίτες μας παρανόμησαν συνειδητά και καταγγέλλουν ασυνείδητα. Και το θλιβερό είναι, ότι κάθε φορά βιώνουμε όλοι μαζί αυτό που είχε συνοψίσει έξοχα ο Μαν.Αναγνωστάκης – «να βλέπεις τα ίδια πράγματα να γίνονται και να ξαναγίνονται».

http://www.protagon.gr