Μια «χρήσιμη» απεργία

Δεν θα μπω στη διαδικασία να κρίνω την απεργία των εργαζομένων του Μετρό. Για πολλούς και ποικίλους λόγους. Κατ’ αρχήν, δεν μπορώ να καρατσεκάρω αν οι εξωφρενικές αμοιβές που τους αποδίδονται είναι όντως αληθινές. Oι ενδείξεις εκεί οδηγούν-βγάζεις όμως άκρη σε αυτή τη χώρα;

By the way, μήπως κάποια στιγμή θα έπρεπε τα ΜΜΕ, όποτε γίνεται μια απεργία, να μας λένε τι μισθούς έχουν οι απεργοί και ποια είναι τα αιτήματά τους; Γιατί το μόνο που ακούμε κάθε φορά είναι για την «ταλαιπωρία του κόσμου» και για «τον λαό που πεινάει». Τεσπά…

Ακόμα όμως και αν όντως οι συγκεκριμένοι εργαζόμενοι βγάζουν από 1800 έως 4000 ευρώ το μήνα, εξακολουθούν να έχουν το δικαίωμα στην απεργία. Βασικά, και αυτός που απολαμβάνει μηναίες αποδοχές 40000 ευρώ και τις βλέπει να πέφτουν στα 39.999 δικαιούται να απεργήσει. Από εκεί και πέρα η συγκεκριμένη κίνηση θα κριθεί από τον κόσμο. Λογικά θα αντιμετωπιστεί αρκετά διαφορετικά από αυτήν του απεργού που είναι απλήρωτος για έναν χρόνο ή εκείνου που θα δει τα 700 του ευρώ να συρρικνώνονται στα 580.

«Λογικά» είπα; Γράψτε λάθος, ξέχασα σε ποια χώρα ζούμε. Γιατί αμέσως μόλις ξεκίνησε η απεργία στο Μετρό έπιασαν δουλειά οι καλοθελητές. Οι «αλληλέγγυοι» που σας έλεγα σε άλλα κείμενα, οι οποίοι έσπευσαν να φανούν βασιλικότεροι του Βασιλέως. Έτσι, οι καταταλαιπωρημένοι άνθρωποι που χρησιμοποιούν καθημερινώς τις συγκοινωνίες βαπτίστηκαν «μικροαστούληδες», «νοικυραίοι», «Μαρίες Αντουανέτες» που «δεν θέλουν να περπατήσουν λιγουλάκι μπας και σκίσουν κάνα καλ(τ)σον». Βλέπετε, οι Μαρίες Αντουανέτες στην Ελλάδα κυκλοφορούν με τα ΜΜΜ και ουχί με trendy Ι.Χ. Βλέπετε, όλοι οι Αθηναίοι ζούνε στο κέντρο της πόλης και οι δουλειές (φίλοι, γκόμενες) τους βρίσκονται σε walking distance γύρω τους.

Παράλληλα, οι απεργοί έγιναν οι Rebels Without a Cause του 21ου αιώνα. Το αμαξοστάσιο των Σεπολίων, το νέο Πολυτεχνείο (θα τρίζουν τα κόκαλα κάποιων…) και ο πληθωρικός Αντώνης Σταματόπουλος ένα κράμα Τσε Γκεβάρα και Λιονάιντας.

Επαναλαμβάνω πως όλοι αυτοί δεν ασχολήθηκαν καν με το (λογικό) επιχείρημα πως οι εργαζόμενοι στην Αττικό Μετρό ενδεχομένως να έχουν πέσει θύματα συκοφαντίας και πως οι μισθοί τους να ήταν ήδη χαμηλοί και να έπεφταν τώρα στα τάρταρα. Αποδέχτηκαν χωρίς αντιρρήσεις την λογική των υψηλών μισθών και βροντοφώναξαν ατάκες του στυλ «Καλά κάνουν, γιατί να τους κόψουν λεφτά;» ή «Στηρίξτε τους για να μην διαρραγεί ο κοινωνικός ιστός!».

Έτσι είναι. Δε πα να είσαι άνεργος στον ιδιωτικό τομέα, δε πα να είσαι ούλτρα χαμηλόμισθος στο Δημόσιο; Οφείλεις να στηρίζεις οποιονδήποτε απεργεί! Κι ας βγάζει σ’ένα μήνα όσα βγάζεις εσύ σ’ ένα χρόνο. Και ας παίρνει αυτά τα λεφτά (έστω κι έμμεσα) μέσα από την δική σου τσέπη. Είπαμε: Προς θεού, μην διαρραγεί ο κοινωνικός ιστός! Και δεν είναι σαν την παρθενιά ο κοινωνικός ιστός. Αν διαρραγεί δε ράβεται με τίποτα!

Δεν ήταν λίγοι αυτοί που άρχισαν να ονειρεύονται εκ νέου την πολυπόθητη (γι αυτούς) επανάσταση (ξανά γι αυτούς). Μετά το Μετρό, θα ακολουθούσαν τα πλοία. Μετά τα πλοία, τα αεροπλάνα. Μετά αεροπλάνα, οι εκκενώσεις βόθρων και σύντομα όλος ο λαός θα κατέβαινε στους δρόμους σε μια γιγαντιαία απεργία που θα γκρέμιζε την κυβέρνηση των δοσίλογων και θα εδραίωνε για πάντα την Άμεση Δημοκρατία.

Εξυπακούεται πως όταν τερματίστηκε η απεργία, τα κόζα άλλαξαν. Οι απεργοί μετατράπηκαν σε «ριψάσπιδες», ο δε Σταματόπουλος μεταμορφώθηκε σε «Εφιάλτη» και «Πήλιο Γούση». (Ξανά) έτσι είναι: Ποιος είσαι εσύ ρε φίτσουλα που σταματάς την απεργία; Εμάς μας ρώτησες; Επειδή δηλαδή θα μείνεις κάνα δυο μήνες χωρίς μεροκάματο βάζεις φρένο στην «επανάσταση»; Τα βιβλία της Ναόμι Κάμπελ δεν τα έχεις διαβάσει; Ε;

Όλη αυτή την ιστορία πάντως, την βρήκα πολύ χρήσιμη. Έπεσαν οι μάσκες βρε παιδί μου. Τόσο καιρό, όποιος ήταν υπέρ κάθε μεταρρύθμισης, υπέρ μιας έστω στοιχειώδους αξιολόγησης στο Δημόσιο, υπέρ της πάταξης των μεταρρυθμίσεων ήταν νεοφιλελεύθερος φασίστας. Κυρίως όμως, ήταν πουλημένος, πληρωμένος, βολεμένος. Ένας πάμπλουτος ελιτιστής που αδιαφορούσε για τον μόχθο του ελληνικού λαού, για την φτωχολογία, για τα παιδάκια που πεθαίνουν στους δρόμους από την πείνα. Αντίθετα, «εκείνοι» ήταν οι υπερασπιστές των φτωχών, των αδυνάμων, των κατατρεγμένων. Οι αιώνιοι εχθροί της Πλουτοκρατίας και των προνομιούχων.

Αυτά όμως, last year! Γιατί στην συγκεκριμένη περίπτωση μια χαρά τους στήριξαν τους προνομιούχους. Και, να είστε σίγουροι, πως αν ποτέ κάποιο από τα κόμματα της αρεσκείας τους έρθει στην εξουσία θα αλλάξουν ριζικά στάση, στολίζοντας με πολλά καντήλια όποιον θα τολμά να απεργήσει. Γιατί κατά βάθος είναι ένα πράγμα: Οπαδοί.

http://www.athensvoice.gr