Αριστερά και Εκκλησία

Τα κόμματα της Αριστεράς στην Ελλάδα είχαν μια στάση που χαρακτηριζόταν από τη συνέπειά της στη σχέση Εκκλησίας-Πολιτείας. Τάσσονταν υπέρ του λεγόμενου διαχωρισμού, και καλά έκαναν, έτσι ώστε να μην υπάρχει σύγχυση ρόλων όπως συμβαίνει εδώ και χρόνια.

Η πρόταση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Τάσου Κουράκη, δεν έχει καμία σχέση με τον διαχωρισμό. Το να δίνει κάποιος ένα μέρος του φόρου που του αναλογεί μέσω της Πολιτείας στην Ορθόδοξη ή την Καθολική Εκκλησία καθώς και σε οποιαδήποτε άλλη θρησκεία, δεν έχει και κάποιου είδους σύνδεση με το κοσμικό κράτος που προτείνουν τα κόμματα της Αριστεράς. 

Περιγράφει, όμως, τον τρόπο που θέλουν να πολιτεύονται όσοι βλέπουν, «μυρίζονται» ή διεκδικούν εξουσία. Οι κληρικοί έγιναν δημόσιοι υπάλληλοι το 1945. Δηλαδή μέσα σ’ ένα μετεμφυλιακό κλίμα που έπρεπε να υπάρχουν σύμμαχοι της κυβέρνησης σ’ ένα κράτος που έβλεπε τους μισούς Έλληνες προδότες και εχθρούς. Η διοικούσα Εκκλησία εδώ και χρόνια, στο πλαίσιο της προπαγάνδας -ή της επικοινωνίας εξευγενισμένα- ισχυρίζεται ότι οι κληρικοί πληρώνονται από το δημόσιο, όπως οι δημόσιοι υπάλληλοι, ως αντιστάθμισμα των εκτάσεων που δεσμεύτηκαν από το κράτος για να δοθούν στους παλιννοστούντες μετά το 1950. Το προφανές είναι ότι το κράτος ήθελε συμμάχους σ’ ένα κομμάτι της κοινωνίας που είχε επιρροή για να το ελέγχει.

Το ζήτημα είναι αν στο πλαίσιο οποιασδήποτε διαπραγμάτευσης για τη διατήρηση ή την κατάκτηση της εξουσίας υπάρχει πρόταση εκ μέρους της Αριστεράς για τις σχέσεις Εκκλησίας- Πολιτείας ή αν όλα αφορούν την επικοινωνία και τις ψήφους (και) των πιστών. Η Αριστερά θα μπορούσε να προτείνει στην Εκκλησία να αξιοποιήσει την περιουσία της για να ορίσει τα οικονομικά του οίκου της. Αλλά τι να πει οποιοσδήποτε, και όχι μόνο η Αριστερά, αφού η Εκκλησία δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί εδώ και χρόνια -και σίγουρα πριν ξεσπάσει η οικονομική κρίση- ένα κτίριο «φιλέτο» στην οδό Μητροπόλεως όπου στεγαζόταν το υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων. Θα εκμεταλλευτεί την Πεντέλη που δεν της ανήκει, αφού η ακίνητη περιουσία του μοναστηριού έχει παραχωρηθεί στο δημόσιο με τη σύμβαση που προβλέπει ο ένας από τους δύο νόμους «Τρίτση»(1811/88);

Και δυστυχώς, υπάρχουν και χειρότερα. Όταν η Ορθόδοξη Εκκλησία λειτουργεί ως «Άγιος Φιλάρετος ο Ελεήμων» και δεν χρηματοδοτεί ούτε τις δικές της πρωτοβουλίες όπως π.χ. τα συσσίτια, αλλά αναζητεί χορηγούς πάσης φύσεως, τι μπορεί να κάνει για τους παπάδες;

Οι Ρωμαιοκαθολικοί στην Ελλάδα, αυτοχρηματοδοτούνται. Οι παπάδες της δεν πληρώνονται από το δημόσιο και ούτε το επιθυμούν. Ζητούν όμως εδώ και χρόνια να αποκτήσουν νομική προσωπικότητα, αλλά το αίτημά τους δεν γίνεται αποδεκτό.

Και μια λεπτομέρεια, είναι ενδεικτική της νοοτροπίας που εδώ και δεκαετίες κυβερνιέται η χώρα. Από το δημόσιο πληρώνονται για «εθνικούς λόγους» και είναι διορισμένοι οι μουφτήδες.

Υ.Γ. Θα είχε ενδιαφέρον να πούνε και οι παπάδες τη γνώμη τους σχετικά με το από πού πρέπει να προέρχεται η αμοιβή τους. Από το κράτος ή π.χ. από την ενορία τους; Για τα λεγόμενα τυχερά από γάμους, βαφτίσια και κηδείες που μέρος τους καταλήγει στις κατά τόπους Μητροπόλεις.

http://www.protagon.gr