Αν οι λέξεις
της κρίσης είναι κατήφεια, ανησυχία, απογοήτευση, η εικόνα της είναι το ΠΑΣΟΚ!
Το πάλαι ποτέ κραταιό κόμμα ενσωματώνει την κρίση με ιλιγγιώδεις ρυθμούς,
καθεύδει, να συρρικνώνεται, διαλύεται και διαρρέει, με ρυθμό και σε έκταση που
ξεπερνάει τις δυνατότητες της πολιτικής ανάλυσης και εμπίπτει στις αρμοδιότητες
της κοινωνικολογικής!
Η εικόνα του ΠΑΣΟΚ απεικονίζεται και στα χθεσινά δρώμενα: Δύο «επήλυδες» στον κομματικό χώρο ήταν οι πρωταγωνιστές, με τα ιστορικά στελέχη απόντα!
Ο Α. Λοβέρδος που στα νιάτα του ανέμιζε τα κόκκινα λάβαρα της ΚΝΕ και έμπλεος επαναστατικής ορμής, υπό τα νάματα των μεγάλων πατέρων του επαναστατικού μαρξισμού, (όσα πρόλαβε να διαβάσει), την έβγαζε από τα αριστερά στο ΚΚΕ! Θεωρούσε ότι το κόμμα είχε έλλειμμα επαναστατικότητας, γι αυτό θέλησε να του δώσει μια νέα επαναστατική ορμή! Συμμετείχε ενεργά σε μία φράξια στο εσωτερικό της ΚΝΕ που την είχαν ονομάσει ... «Αριστερά του ΚΚΕ». Στους νεαρούς κομσομόλους η επανάσταση φάνταζε προ των πυλών - στις φαντασιώσεις τους δηλαδή. Ήταν ωστόσο δικαιολογημένοι καθώς δρούσαν υπό το παραμορφωτικό πρίσμα του κλίματος υπερπολιτικοποίησης και λαϊκής ριζοσπαστικοποίησης της μεταχουντικής Ελλάδας.
Αλλά το ΚΚΕ είχε επιβιώσει από πολλά και δύσκολα, για να αφήσει κάποιους νεαρούς επαναστατημένους, διεπόμενους από τον «αριστερισμό, την παιδική αρρώστια του κομμουνισμού» που θα έλεγε και ο Λένιν, να του χαλάσουν το επαναστατικό προτσές! Τους διέγραψε πάραυτα με συνοπτικές διαδικασίες- ήταν τότε οι τότε αναρχικοί έβγαλαν το σύνθημα «οι 400 φύγαμε, οι μαλάκες μείνανε»!
Έκτοτε ο φέρελπις επαναστάτης ανήλθε με ιλιγγιώδη ταχύτητα τα σκαλιά της πασοκικής ιεραρχίας, αρχής γενομένης από την εποχή της Σημιτικής παντοκρατορίας…
Η Αλτέρα παρς του χθεσινού εσωπασοκικού κωμειδυλλίου ήταν φυσικά ο πρόεδρος Βαγγέλης: ( το αναφέρω ως κωμειδύλλιο γιατί ο Λοβέρδος δήλωσε σε κυριακάτικη συνέντευξη ότι με τον Βενιζέλο είναι 40 χρόνια φίλοι- σκέψου δηλαδή και να μην ήταν...).
Ο Βενιζέλος βρέθηκε στο ΠΑΣΟΚ από άλλους δρόμους και σε δύσκολους καιρούς, αφού πρώτα κατοχύρωσε μια επιστημονική πορεία εκπληκτική: Μετριοπαθής κεντροαριστερός στα νιάτα του, συμμετείχε, κατά τη διάρκεια των σπουδών του, στο φοιτητικό κίνημα. Αποφοίτησε το ´78 από τη Νομική και το 1980, στα …23 του, βρίσκεται Διδάκτορας στην Νομική του Αριστοτελείου! Το 89, με το ΠΑΣΟΚ καταρρακωμένο, τον Αντρέα συκοφαντούμενο, κατηγορούμενο, και λοιδορούμενο, αυτοστρατεύεται και ρίχνει τον επιστημονικό του όγκο στην υπεράσπισή του. Ήταν μια κίνηση υψηλού ρίσκου γιατί στο κλίμα της εποχής ( όπου όποιος υπεράσπιζε τον Αντρέα θεωρείτο περίπου …κλεπταποδόχος), ουδείς πίστευε στην επιβίωση του ΠΑΣΟΚ. Αρα ο Αντρέας στην πτώση του θα έπαιρνε μαζί του και τους εκούσιους υπερασπιστές του...
Την ίδια τραυματική εποχή για το ΠΑΣΟΚ, τα ιστορικά, λεγόμενα, στελέχη, κατά πλειοψηφία, είχαν αποστρέψει οφθαλμόν από τον διωγμό του ηγέτη της παράταξής τους- ακόμη κι ο γιος του!
http://www.protagon.gr
Η εικόνα του ΠΑΣΟΚ απεικονίζεται και στα χθεσινά δρώμενα: Δύο «επήλυδες» στον κομματικό χώρο ήταν οι πρωταγωνιστές, με τα ιστορικά στελέχη απόντα!
Ο Α. Λοβέρδος που στα νιάτα του ανέμιζε τα κόκκινα λάβαρα της ΚΝΕ και έμπλεος επαναστατικής ορμής, υπό τα νάματα των μεγάλων πατέρων του επαναστατικού μαρξισμού, (όσα πρόλαβε να διαβάσει), την έβγαζε από τα αριστερά στο ΚΚΕ! Θεωρούσε ότι το κόμμα είχε έλλειμμα επαναστατικότητας, γι αυτό θέλησε να του δώσει μια νέα επαναστατική ορμή! Συμμετείχε ενεργά σε μία φράξια στο εσωτερικό της ΚΝΕ που την είχαν ονομάσει ... «Αριστερά του ΚΚΕ». Στους νεαρούς κομσομόλους η επανάσταση φάνταζε προ των πυλών - στις φαντασιώσεις τους δηλαδή. Ήταν ωστόσο δικαιολογημένοι καθώς δρούσαν υπό το παραμορφωτικό πρίσμα του κλίματος υπερπολιτικοποίησης και λαϊκής ριζοσπαστικοποίησης της μεταχουντικής Ελλάδας.
Αλλά το ΚΚΕ είχε επιβιώσει από πολλά και δύσκολα, για να αφήσει κάποιους νεαρούς επαναστατημένους, διεπόμενους από τον «αριστερισμό, την παιδική αρρώστια του κομμουνισμού» που θα έλεγε και ο Λένιν, να του χαλάσουν το επαναστατικό προτσές! Τους διέγραψε πάραυτα με συνοπτικές διαδικασίες- ήταν τότε οι τότε αναρχικοί έβγαλαν το σύνθημα «οι 400 φύγαμε, οι μαλάκες μείνανε»!
Έκτοτε ο φέρελπις επαναστάτης ανήλθε με ιλιγγιώδη ταχύτητα τα σκαλιά της πασοκικής ιεραρχίας, αρχής γενομένης από την εποχή της Σημιτικής παντοκρατορίας…
Η Αλτέρα παρς του χθεσινού εσωπασοκικού κωμειδυλλίου ήταν φυσικά ο πρόεδρος Βαγγέλης: ( το αναφέρω ως κωμειδύλλιο γιατί ο Λοβέρδος δήλωσε σε κυριακάτικη συνέντευξη ότι με τον Βενιζέλο είναι 40 χρόνια φίλοι- σκέψου δηλαδή και να μην ήταν...).
Ο Βενιζέλος βρέθηκε στο ΠΑΣΟΚ από άλλους δρόμους και σε δύσκολους καιρούς, αφού πρώτα κατοχύρωσε μια επιστημονική πορεία εκπληκτική: Μετριοπαθής κεντροαριστερός στα νιάτα του, συμμετείχε, κατά τη διάρκεια των σπουδών του, στο φοιτητικό κίνημα. Αποφοίτησε το ´78 από τη Νομική και το 1980, στα …23 του, βρίσκεται Διδάκτορας στην Νομική του Αριστοτελείου! Το 89, με το ΠΑΣΟΚ καταρρακωμένο, τον Αντρέα συκοφαντούμενο, κατηγορούμενο, και λοιδορούμενο, αυτοστρατεύεται και ρίχνει τον επιστημονικό του όγκο στην υπεράσπισή του. Ήταν μια κίνηση υψηλού ρίσκου γιατί στο κλίμα της εποχής ( όπου όποιος υπεράσπιζε τον Αντρέα θεωρείτο περίπου …κλεπταποδόχος), ουδείς πίστευε στην επιβίωση του ΠΑΣΟΚ. Αρα ο Αντρέας στην πτώση του θα έπαιρνε μαζί του και τους εκούσιους υπερασπιστές του...
Την ίδια τραυματική εποχή για το ΠΑΣΟΚ, τα ιστορικά, λεγόμενα, στελέχη, κατά πλειοψηφία, είχαν αποστρέψει οφθαλμόν από τον διωγμό του ηγέτη της παράταξής τους- ακόμη κι ο γιος του!
Αυτά τα
ιστορικά στελέχη λάμπουν και σήμερα δια της απουσίας τους στο καταρρέον ΠΑΣΟΚ.
Ουδείς βρέθηκε σε αιχμιακές στιγμές να πάρει στους ώμους του την ευθύνη της
πορείας του. Δεν εννοώ τώρα και δεν εννοώ να αμφισβητήσει τον Βενιζέλο. Είναι ο
αρχηγός που εκλέχτηκε με 230 χιλιάδες ψήφους και έχουν υποχρέωση να τον
σεβαστούν. Εννοώ διαχρονικά:
Κάποιοι, αρκούντως σοβαροί και εχέγγυοι, ποτέ δεν άντεξαν τις ρήξεις. Οι ρήξεις τις οποίες μνημονεύουν είναι αυτές που έδινε ο ίδιος ο Αντρέας - και οι ίδιοι κατά φαντασίαν, μετέχοντας στη σκιά του.
Τώρα απέχουν διακριτικά και διακριτά. Μεμψιμοιρούν, δημοσιοποιούν απόψεις, κάνουν κριτική αλλά φροντίζουν να μην εκτίθενται ( είχε δίκιο ο Λοβέρδος που είπε στην ΚΟ ότι δεν είδε πολλούς να υπερασπίζονται το ΠΑΣΟΚ στην τρέχουσα περίοδο). Περιμένουν προφανώς να καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός της κρίσης (αμ δε…), και να επιστρέψουν μετά βαΐων και κλάδων να αναλάβουν ηγετικές θέσεις και να δηλώσουν δικαιωμένοι. Άλλοι εξ αυτών λοξοκοιτάζουν προς τον ΣΥΡΙΖΑ.
Όμως η κρίση έχει την δική της καταλυτική διάβρωση στο κόμμα τους, οι εκτρωματικές καταστάσεις που επήλθαν αναδεικνύουν νέα πρόσωπα στο πολιτικό προσκήνιο, και ο καιρός περνάει δίχως να κοιτάει τη μελαγχολία των ιστορικών πασόκων, που μοιάζουν να οδεύουν αμαχητί και κρυπτόμενοι, στο χρονοντούλαπο της ιστορίας ( για να θυμηθούμε και την εμβληματική φράση του ιστορικού ΠΑΣΟΚ)…
Κάποιοι, αρκούντως σοβαροί και εχέγγυοι, ποτέ δεν άντεξαν τις ρήξεις. Οι ρήξεις τις οποίες μνημονεύουν είναι αυτές που έδινε ο ίδιος ο Αντρέας - και οι ίδιοι κατά φαντασίαν, μετέχοντας στη σκιά του.
Τώρα απέχουν διακριτικά και διακριτά. Μεμψιμοιρούν, δημοσιοποιούν απόψεις, κάνουν κριτική αλλά φροντίζουν να μην εκτίθενται ( είχε δίκιο ο Λοβέρδος που είπε στην ΚΟ ότι δεν είδε πολλούς να υπερασπίζονται το ΠΑΣΟΚ στην τρέχουσα περίοδο). Περιμένουν προφανώς να καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός της κρίσης (αμ δε…), και να επιστρέψουν μετά βαΐων και κλάδων να αναλάβουν ηγετικές θέσεις και να δηλώσουν δικαιωμένοι. Άλλοι εξ αυτών λοξοκοιτάζουν προς τον ΣΥΡΙΖΑ.
Όμως η κρίση έχει την δική της καταλυτική διάβρωση στο κόμμα τους, οι εκτρωματικές καταστάσεις που επήλθαν αναδεικνύουν νέα πρόσωπα στο πολιτικό προσκήνιο, και ο καιρός περνάει δίχως να κοιτάει τη μελαγχολία των ιστορικών πασόκων, που μοιάζουν να οδεύουν αμαχητί και κρυπτόμενοι, στο χρονοντούλαπο της ιστορίας ( για να θυμηθούμε και την εμβληματική φράση του ιστορικού ΠΑΣΟΚ)…
http://www.protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου