Ελλάδα με ήθος

*του Niko Ago

Από τότε που ζω εκτός Ελλάδας, εδώ και τρεις μήνες, οι θετικές ειδήσεις έρχονται όλο και πιο σπάνια. Ότι «ταξιδεύει» προς τον έξω κόσμο, είναι μουντό. Φτώχεια, ανεργία, διαφθορά, ρατσισμός, βία και πουθενά ελπίδα. Ηθική και κοινωνική κατάρρευση. Όχι μόνο ως σχήμα λόγου. Τα ουρλιαχτά της κοπέλας στη Ξάνθη, θυσία στις ορέξεις ενός «serial killer» που ξεπερνά και τις ταινίες τρόμου, ανακατεύονται με την απόγνωση των μεταναστών που πνίγηκαν στη Λέσβο, στην προσπάθειά τους να εισέλθουν στην Ελλάδα, και γίνονται κόμπος στο στομάχι.  

Ακόμα και ανήμερα των Χριστουγέννων, τρεις μετανάστες μαχαιρώθηκαν από χρυσαυγίτες. Οι πόρτες των φυλακών ανοίγουν για να υποδεχθούν καθημερινά, το χθεσινό νόμιμο που τελικά ούτε νόμιμο ήταν, ούτε και ηθικό. Και μάλλον είμαστε στην αρχή.

Αλλά ευτυχώς, Ελλάδα δεν είναι μόνο αυτή και αυτά. Δεν είναι μόνο ο,τι αντιπροσωπεύει η ανηθικότητα, η διαφθορά, το μίσος, η βία, ο σκοταδισμός. Ελλάδα είναι και αυτό που αντιπροσωπεύει η Ακαδημία Αθηνών. Στο άκουσμα της είδησης που έλεγε πως απονεμήθηκε «Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών, μετά θάνατον, στους δύο Πακιστανούς, Hamayun Anwar, 18 ετών και Wakar Ahmed, 32 ετών, για υπέρτατη πράξη αυτοθυσίας, καθώς βρήκαν τραγικό θάνατο στην προσπάθειά τους να απεγκλωβίσουν ένα ηλικιωμένο ζευγάρι από τις ράγες του τραίνου», ένιωσα τεράστια συγκίνηση. Είχα την τιμή να είμαι ο πρώτος δημοσιογράφος που οι άνθρωποί τους θα του εμπιστεύονταν τις φωτογραφίες τους – που μαζί με τα ονόματά τους έκανα αμέσως γνωστά – αλλά και ο μόνος που οι φίλοι τους παρακάλεσαν να μαζευτούν χρήματα για να πάνε τα φέρετρα στην πατρίδα τους. Με τη βοήθεια ανώνυμων αλλά και γνωστών ανθρώπων (ο Δήμαρχος της Αθήνας, ανάμεσά τους), μαζεύτηκαν και οι σωροί έφτασαν στο Πακιστάν. «Είμαστε υπερήφανοι που τα παιδιά μας πέθαναν βοηθώντας άλλους ανθρώπους να σωθούν» μου μετέφερε τα λόγια των γονιών του μικρού Hamayun, ο θείος του που ζει στην Ελλάδα και τον είχε υπό την προστασία του. Ο Hamayun, μετά τη δουλειά έκανε μαθήματα ελληνικών. Και οι δυο, δεν είχαν άδεια παραμονής. Αλλά η θυσία των «παρανόμων», δεν διαφέρει από αυτή των «νόμιμων».

Από την ανταπόκριση του κόσμου τότε, ένιωσα δικαιωμένος για την επιλογή μου να ζήσω στην Ελλάδα τα 21 χρόνια της ζωής μου. Η απόφαση της Ακαδημίας Αθηνών, να τους βραβεύσει, με γεμίζει υπηρηφάνεια και αισιοδοξία. Η Ελλάδα της ηθικής, δεν έχει χαθεί ακόμα. Μπορεί να το αποδείξει και η επίσημη πολιτεία, απονέμοντας, έστω μετά θάνατον, την ελληνική υπηκοότητα σε αυτούς τους δυο ταπεινούς ήρωες.

Υ.Γ.: Όπως μαθαίνω, το βραβείο το παρέλαβε η Πρεσβεία του Πακιστάν και όχι ο θείος του μικρού Hamayun που ήταν παρών στην εκδήλωση. Μια Πρεσβεία που, ενώ ενημερώθηκε αμέσως για την ανάγκη μεταφοράς των σωρών στο Πακιστάν, δεν έκανε την παραμικρή ενέργεια. Μαθαίνω επίσης πως δεν επετράπη καν η είσοδος, σε επιζόντα από την τραγωδία, φίλο και συμπατριώτη των παιδιών που σκοτώθηκαν. Τελικά, ακόμα και τις πιο ηθικές πράξεις, κάποιοι καταφέρνουν πάντα να τις «πασπαλίσουν» με ανηθικότητα.

 

http://www.protagon.gr