Φτύνοντας κόντρα στον άνεμο

Ξέρω αρκετούς Έλληνες που εργάζονται στην Γερμανία και έχουν μία αξιοπρόσεκτη συμπεριφορά έναντι των φορολογικών αρχών. Αξιοπρόσεκτη, διότι οι ίδιοι άνθρωποι στην πατρίδα τους θα μπορούσαν και να πάρουν το δίκαννο, αν είχαν μαγαζί και τους ζητούσες απόδειξη. Ξέρω, επίσης, πολλούς Γερμανούς που ζουν στην Ελλάδα και είναι πλέον πιο Έλληνες από τους Έλληνες! Λέτε να φταίνε τα πετρώματα;

Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει φορολογική συνείδηση στην Ελλάδα. Οι Έλληνες αντιμετωπίζουν τον έφορο, όπως στην εποχή της τουρκοκρατίας οι χριστιανοί υπήκοοι τον εκπρόσωπο του Σουλτάνου. Το θέμα είναι ότι από τότε έχουν περάσει κοντά 200 χρόνια, αλλά το επιχείρημα αυτό χρησιμοποιείται συνεχώς, λες και ο Σουλτάνος δεν έφυγε ποτέ από αυτή την χώρα.

Η αλήθεια είναι πάντοτε κάπου στην μέση. Όχι ακριβώς στη μέση, ίσως λίγο πιο δω ή πιο κει. Αλλά ουδέποτε στα άκρα.

Οι Έλληνες φορολογούμενοι δεν αισθάνθηκαν ποτέ δικό τους το κράτος για να νιώθουν αντίστοιχα και την υποχρέωση να συνεισφέρουν. Ο Έλληνας φορολογούμενος είχε μία πάντοτε μία σχέση αμφισβήτησης απέναντι στην εξουσία. Όπως κι η εξουσία συμπεριφερότανε πυκνά – συχνά με τον αέρα που το έκανε και ο Σουλτάνος με τους υπηκόους της Αυτοκρατορίας του. Η σχέση αυτή δεν στάθηκε δυνατόν να βελτιωθεί κι αυτό όχι πάντοτε με ευθύνη των πολιτών. Για παράδειγμα, ποιος μπορεί σήμερα να δώσει άδικο σε όποιον κατηγορεί το πολιτικό σύστημα ότι με κάθε ευκαιρία σπαταλά τους εθνικούς πόρους; Το τελευταίο παράδειγμα με τους διορισμούς των παιδιών τους στην Βουλή είναι από τα πλέον χαρακτηριστικά. Δίχως αυτό να σημαίνει ότι είναι και η μεγαλύτερη αμαρτία τους. Πάντως, το ίδιο το σύστημα δεν κάνει το παραμικρό για να πείσει ότι το ενδιαφέρει να αποκατασταθούν οι σχέσεις εμπιστοσύνης με τους πολίτες.

Την ίδια αντιπαλότητα νιώθει ο πολίτης και απέναντι στους μηχανισμούς του κράτους. Όσοι έχουν υποστεί ελέγχους από το ΣΔΟΕ ή από την εφορία, για παράδειγμα, καταλαβαίνουν πολύ καλά τι λέμε. Όταν ο ευσυνείδητος φορολογούμενος καταλάβει ότι στο τέλος θα κληθεί έτσι κι αλλιώς να πληρώσει το... τίμημα του ελέγχου και ανεξάρτητα από το αν υπήρξε συνεπής στις υποχρεώσεις του, τότε θα μπει σε μία κατάσταση άμυνας. Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα προσπαθήσει να έχει εξασφαλίσει εκ των προτέρων το κόστος εξόδου από τον επόμενο... έλεγχο.

Όλα αυτά είναι γνωστά και μέχρι σήμερα ουδείς έχει προσπαθήσει να αλλάξει το παραμικρό. Κι όταν καμιά φορά συλλαμβάνεται κανείς επίορκος δημόσιος λειτουργός, το μόνο που μας λένε είναι ότι επρόκειτο για μία εξαίρεση. Κι όσοι γνωρίζουν την πραγματικότητα θυμώνουν. Διότι ξέρουν ότι το δούλεμα πέφτει σύννεφο, λες κι αυτή η χώρα είναι μία αλυσίδα που χάνεται στο άπειρο και ο κάθε της κρίκος είναι και μια εξαίρεση.

Αυτή είναι η μία εικόνα. Είναι το ένα άκρο. Υπάρχει τώρα και το άλλο άκρο. Μιας χώρας που οι πολίτες της αποκλείουν έναν αστυνομικό σταθμό και απαιτούν την απελευθέρωση του φοροκλέπτη. Κάτι που ούτε στην Σικελία δεν θα τολμούσαν να κάνουν οι μαφιόζοι και οι οικογένειές τους για κάποιο μέλος τους!

Όποιος έχει επισκεφτεί την Ύδρα και έχει ζητήσει απόδειξη, ξέρει ότι η απαίτησή του αυτή ήταν πολλές φορές υπερβολική για τα ήθη και έθιμα της περιοχής. Κι ας μην μας πουν οι τοπικοί παράγοντες ότι αυτές ήταν εξαιρέσεις και ότι δεν τους αντιπροσωπεύουν, διότι η ιστορία αυτή με τις εξαιρέσεις αγγίζει πλέον τα όρια του γελοίου.

Και δεν είναι μόνο η Ύδρα. Όλη η τουριστική Ελλάδα κλέβει. Και κλέβει ασύστολα, σε βάρος των πελατών της και της ίδιας της κοινωνίας. Κι έπειτα είναι αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι που τους χειμερινούς μήνες ζητούν από το κράτος να τους παρέχει άριστες υπηρεσίες.

Πόσες και πόσες φορές δεν έχουν γίνει έλεγχοι σε τουριστικές περιοχές και δεν έχουν ξεσηκωθεί οι... επαγγελματίες; Δεν ήταν η Ύδρα η πρώτη φορά που συνέβη κάτι τέτοιο. Πήρε διαστάσεις λόγω της συγκυρίας. Κακώς! Θα έπρεπε όλοι μας να είμαστε περισσότερο ευαίσθητοι και στις άλλες ανάλογες περιπτώσεις που το κυνήγι στα μέλη των συνεργείων του ΣΔΟΕ ήταν η απόδειξη της μαγκιάς των τοπικών κοινωνιών.

Είναι περιττό να πούμε ότι οι λύσεις είναι απλές και ότι το μόνο που χρειάζεται είναι ένας άνθρωπος να τις εφαρμόσει. Ένας άνθρωπος που να θέλει να σπάσει αυγά και να μην τον ενοχλήσει αν θα τα βάλει με τις ισχυρές συντεχνίες. Αν θα αποφασίσει να αντιμετωπίσει τις «εξαιρέσεις». Θέλει έναν άνθρωπο που να είναι αποφασισμένος να κλείσει όλα τα παράθυρα που έχει η νομοθεσία μας, να απλοποιήσει τους φορολογικούς νόμους και να επιβάλλει κανόνες διαφάνειας στην αγορά. Διότι εκείνος που δεν πληρώνει φόρους ανταγωνίζεται με αθέμιτο τρόπο τον συνάδελφό του που πληρώνει. Και στο τέλος είναι φυσικό να επιβιώσει εκείνος που δεν πληρώνει σε βάρος του άλλου που πλήρωσε και ίσως έμαθε, αλλά πλέον το κατάλαβε λίγο αργά.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν φταίνε τα πετρώματα της χώρας για τα μυαλά των ανθρώπων. Οι ίδιοι άνθρωποι έφτιαξαν πριν πολλούς αιώνες την Ακρόπολη των Αθηνών και οι ίδιοι άνθρωποι οδηγούν σήμερα ένα Έθνος στον αφανισμό. Τα μυαλά των ανθρώπων φταίνε για το αν οι σκέψεις που παράγουν είναι αντικοινωνικές και αντιπαραγωγικές. Όταν κάποιος δεν μπορεί να καταλάβει ότι φτύνοντας κόντρα στον άνεμο στο τέλος φτύνει στο πρόσωπό του, τότε είναι πολύ δύσκολο να του εξηγήσεις άλλα πράγματα. Όπως ότι τα χρήματα που χρησιμοποιεί ένα κράτος δεν πέφτουν από τον ουρανό. Ή ότι με την εικόνα αυτή του φοροκλέπτη ο ίδιος καταστρέφει στο εξωτερικό το τουριστικό προϊόν, το οποίο και υποτίθεται ότι προσπαθεί να προστατεύσει...

http://www.capital.gr