Πρώην Υπουργοί στον ψυχαναλυτή

Του Θάνου Δημάδη

Από σήμερα πολλά από τα πρωτοκλασάτα στελέχη του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ αντί για υπουργική καρέκλα θα πρέπει να ψάχνουν μάλλον καρέκλα ψυχαναλυτή για να κάτσουν. Χρόνια ολόκληρα- για να μην πω δεκαετίες- μία πλειάδα κομματικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ, που ελάχιστα εξ αυτών είχαν δουλέψει έστω και έναν μήνα στον ιδιωτικό τομέα ή είχαν βιώσει τι θα πει να πρέπει καθημερινά να αποδεικνύουν ότι τιμούν τα λεφτά που τους πληρώνει ο εργοδότης τους, είχαν ταυτίσει την προσωπική τους ύπαρξη με την άσκηση εξουσίας και την επαγγελματική τους υπόσταση με δοτές θέσεις και αξιώματα. Στο όνομα της υπηρεσίας τους στην πατρίδα και το κόμμα, διεκδικούσαν για τον εαυτό τους πάντα το καλύτερο χωρίς αυτό να είναι κατ' ανάγκην και το αξιοκρατικό.

Ένιωθαν ότι κανείς δεν έχει πια το δικαίωμα να πάρει την εξουσία που είχαν κατακτήσει και ότι τίποτα δεν μπορούσε να θρυμματίσει τον γυάλινο εγωκεντρικό κόσμο στον οποίον ζούσαν. Πίστευαν ότι για το υπόλοιπο της ζωής τους θα έχουν αυτόν τον "κόσμο" στα πόδια τους να τους προσκυνάει όχι κατ΄ ανάγκην για αυτό που είναι αλλά για τη δύναμη που αισθάνονταν ότι είχαν στα χέρια τους. Ο ιός της εξουσίας είχε προσβάλλει τα εγκεφαλικά τους κύτταρα και ξαφνικά όταν όλα άρχισαν να αλλάζουν στη χώρα μας και όλα ξεκίνησαν να καταρρέουν, άρχισαν να χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους.

Το αποτέλεσμα είναι ότι σήμερα οι πολίτες γύρισαν την πλάτη στους περισσότερους από αυτούς. Είναι μία ανανέωση βίαιη και αιματηρή για όλα εκείνα τα κομματικά στελέχη που καλούνται σήμερα να υποστούν τις συνέπειες. Δεν θα έλεγα τις συνέπειες της πολιτικής τους αλλά τις συνέπειες του γεγονότος ότι επί δεκαετίες ολόκληρες συμπεριφέρονταν σαν τον Λουδοβίκο τον 14ο που φέρεται να έλεγε ότι "το κράτος είμαι εγώ". Κάπως έτσι κι οι δικοί μας πρώην Υπουργοί, βουλευτές, κομματάρχες είχαν πλάσει για τους εαυτούς τους την εικονική πραγματικότητα ότι χωρίς αυτούς δεν μπορεί να υπάρξει η Ελλάδα αλλά και ότι οι ίδιοι δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς την εξουσία. Δεν ξέρω τι δουλειά θα μπορέσουν σήμερα να βρουν οι περισσότεροι από αυτούς, αν όχι να τρώνε από τα έτοιμα που αποθήκευσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια. Το θετικό για τους ίδιους στον άπλετο χρόνο που πλέον θα έχουν ελλείψει υπουργικών, βουλευτικών και κομματικών καθηκόντων είναι να κάνουν για τους εαυτούς τους μία επανεκκίνηση και να δουν τη ζωή τους με άλλο μάτι. Με το μάτι του απλού καθημερινού ανθρώπου χωρίς πια το προστατευτικό κάλυμμα που τους έδιναν τα αξιώματα και οι καρέκλες. Θα έρθει ίσως ο καιρός να συνειδητοποιήσουν, έστω και αργά, ότι η πραγματική εξουσία δεν έχει να κάνει με τη δύναμη που σου δίνει ένα αξίωμα αλλά με το σεβασμό των άλλων που θα έχεις κατακτήσει όταν εγκαταλείψεις το αξίωμα αυτό.

protagon