Πολιτικοί της εικονικής πραγματικότητας

*του Θάνου Βερέμη

Η ανοησία που διακινείται μέσα από τα ΜΜΕ μετά τις τελευταίες εκλογές προδίδει την σύγχυση την οποία προκάλεσαν  τα πρόσφατα αποτελέσματα στο εκλογικό σώμα και τους εκλεκτούς του. Επικρατεί, κατά την κρίση εκδότη αριστερής εφημερίδας, το συμπέρασμα ότι «ο λαός απονομιμοποίησε το Μνημόνιο με την ψήφο του», λες και οι εκλογές έχουν νομοθετικό χαρακτήρα ώστε να ακυρώνουν νόμους και συμβάσεις. Ιδιαίτερα όταν το «τοκογλυφικό»  όπως χαρακτηρίζεται από τους «Ανεξάρτητους Έλληνες» χρέος μας, θυμίζει ότι εμείς δανειζόμαστε με το χαμηλότερο επιτόκιο (2%) από όσα ισχύουν για τους άλλους χειμαζόμενους νότιους εταίρους μας (5-6%), ενώ με το κούρεμα μας χαρίζεται το 1/3 των οφειλών μας. Όλα αυτά θα αναθεωρηθούν χάρη στους αγώνες των αντιμνημονιακών αριστερών και δεξιών, για να επανέλθουμε στο πλήρες χρέος χωρίς κούρεμα και χαμηλά επιτόκια.

Σε πολλούς ψηφοφόρους οι εκλογές δίνουν μια αίσθηση παντοδυναμίας ώστε να θεωρούν ότι η ψήφος τους πρέπει να έχει και δεσμευτικό χαρακτήρα, ως μονομερής απόφαση αποδέσμευσης από συμβατικές υποχρεώσεις.
 
Πρόκειται για την ίδια ψευδαίσθηση παντοδυναμίας που καλλιέργησε στους Έλληνες της δεκαετίας του 1980 ο Ανδρέας Παπανδρέου, εκβιάζοντας εταίρους και συμμάχους με απειλές αποχώρησης από οργανισμούς και με τριτοκοσμικές συμμαχίες με χώρες που δεν υπάρχουν πια, ή βρίσκονται σε διαρκή κοινωνική αναταραχή και οικονομική κατάρρευση. Βέβαια η περίοδος εκείνη ανήκε στον ψυχροπολεμικό διπολισμό. Η απώλεια, μετάσταση ή ουδέτερη συμπεριφορά ήταν τότε δυνατό να αλλάξει εντυπωσιακά την ισορροπία δυνάμεων. Σήμερα οι όροι των διεθνών σχέσεων έχουν αλλάξει και προσφέρουν ελάχιστες ευκαιρίες εκβιασμών και αριστερής διεκδικητικότητας. Βέβαια ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν πραγματοποίησε τις απειλές του, αλλά ανέτρεψε με τον αμίμητο τρόπο του όλες τις ριζοσπαστικές του υποσχέσεις. Είναι άραγε οι τρεις αντιμνημονιακοί ισάξιοι του Ανδρέα σε τέτοιους ελιγμούς;  Βέβαια  σε μια κοινωνία διαπαιδαγωγημένη με απέραντη ανοχή για τα παιδιά και τους ενήλικες που παίζουν εις βάρος θεσμών, εκπαιδευτικής διαδικασίας και υποχρεώσεων, προς το κοινωνικό σύνολο, αποκτήσαμε ηγεσίες με ανάλογα εφόδια: άγνοια, διεκδικητικότητα και θράσος.

Η συμπεριφορά των νέων ηγετών, δεξιάς και αριστερής απόκλισης, δεν διαφέρει ριζικά και συγκλίνει ως προς την ερμηνεία που έδωσαν στην εντολή των ψηφοφόρων τους: Όχι σε όλα όσα πέτυχε η κυβέρνηση Παπαδήμου. Να επιστραφούν οι φόροι, να επιστρέψουμε στις προμνημονιακές αποδοχές, να συνεχίσει η μεγέθυνση του δημοσίου παρασιτικού τομέα με εξολόθρευση του μοναδικού τροφού του που υπήρξε ο ιδιωτικός (ένα εκατομμύριο άνεργοι). Αναρωτιέται κανείς αν οι ψηφοφόροι του αντιμνημονιακού ερασιτεχνισμού αντιλαμβάνονται τις ευθύνες που έχουν για την ακύρωση, τόσων θυσιών, για την συγκάλυψη της κρατικοδίαιτης ευζωίας του συνδικαλιστικού αρματολισμού, για την απεμπόληση του επιτοκίου 2% προκειμένου να δανειστούμε τα επόμενα τρία χρόνια, για την επιστροφή στο μεσαίωνα της δραχμής χωρίς να ελαττωθεί με κούρεμα το χρέος μας, είτε το τιμούμε, είτε όχι.
 
Ο κ. Τσίπρας χρησιμοποίησε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης για την ερχόμενη προεκλογική του εκστρατεία. Επισκέφτηκε πολλούς (αντι)κοινωνικούς φορείς με κορυφαίους τους πρυτάνεις οι οποίοι φιλοδοξούν να σιτίζονται δωρεάν στα πρυτανεία τους όσο πάει. Κορυφαία στιγμή πολιτικής ενόρασης αποτέλεσε η συμφωνία Τσίπρα Πρυτάνεων ΑΕΙ ότι ο Νόμος Πλαίσιο της Διαμαντοπούλου έχει καταστεί ανενεργός γιατί ψηφίστηκε μόνο από 85% των βουλευτών στη Βουλή του Ιουλίου 2011. Αναρωτιέμαι αν η κα Διαμαντοπούλου αισθάνεται κάποιες τύψεις που εγκατέλειψε την τύχη του νόμου της στην διακριτική ευχέρεια του αντικαταστάτη της.

Η καταγγελία του Μνημονίου υπόσχεται να κατατρομάξει τους πιστωτές μας ώστε να ενδώσουν στις απαιτήσεις μας. Είναι δυνατό η δεξιά και αριστερή αντιμνημονιακή συγχορδία να μην λογαριάζει την πιθανότητα αποτυχίας των προσπαθειών της και ό,τι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον της χώρας μας; Οι αντιμνημονιακοί επιδίδονται σε ένα παιχνίδι πόκερ χωρίς να υποψιάζονται τις προθέσεις των εταίρων μας. Οι ευρωπαϊκές εξελίξεις εκπέμπουν μηνύματα στον χρεοκοπημένο ευρωπαϊκό νότο να παίξει με όλους τους ευρωπαίους για τη βελτίωση των θέσεων του στην επανασυναρμολόγηση της Ευρώπης. (Προσέξτε μια φωνή σύνεσης στον αριστερό κ. Ψαριανό). Οι δαπανηρές απειλές του κ. Τσίπρα το μόνο που καταφέρνουν είναι να ενισχύουν τη βούληση του κ. Σόιμπλε να μας αναγκάσει να φύγουμε μόνοι μας από το ευρώ.

Ουδείς αντιμνημονιακός αναφέρεται στους οπαδούς της δραχμής, καταχρεωμένους εκδότες και πάσης μορφής τρωκτικά του δημοσίου χρήματος που υποστηρίζουν την εκστρατεία κατά του ευρώ. Ουδείς αντιμνημονιακός πολιτικός (αυτό περιλαμβάνει κάποιους από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ) συζητά το ενδεχόμενο να εγκαταλείψουμε με τη θέλησή μας την Ευρωζώνη όταν δεν θα μπορούμε πλέον να αντλούμε από αυτή δάνεια. Αντίθετα, όλοι αυτοί κραυγάζουν ότι η Ευρωζώνη δεν μπορεί να μας διώξει χωρίς τη θέλησή μας. Αλλά με τη θέλησή μας θα καταφύγουμε στη δραχμή όταν θα αδειάσουν τα ταμεία μας από ευρώ. Ο κ. Λαπαβίτσας και οι συν αυτώ λένε «τρομοκράτες» όσους επισείουν τον κίνδυνο της εθελουσίας εξόδου.

Ουδείς εξηγεί στους σκοτισμένους ψηφοφόρους ότι επιστροφή στη δραχμή σημαίνει να βρεθούμε συντροφιά με τις χώρες των δυτικών Βαλκανίων που φιλοδοξούν να γίνουν κάποτε μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Κύριοι Καμμένε, Τσίπρα και Κουβέλη, έχετε αναρωτηθεί πού θα βρεθείτε εσείς μετά από ένα τέτοιο ενδεχόμενο;