Έχουμε χούντα…

*του Μιχάλη Τσιντσίνη

Έχουμε χούντα. Μια χούντα που επιτρέπει στους αντιφρονούντες να τη βρίζουν, να τη γιαουρτώνουν και να την προπηλακίζουν σε κάθε ευκαιρία. Που τους επιτρέπει να προκαλούν εκλογές και ξανά εκλογές (μέχρι να πάρουν το μπόνους του «καλπονοθευτικού» νόμου).

Ζούμε σε καθεστώς φίμωσης. Μιας φίμωσης που επιτρέπει στους φιμωμένους να καταγγέλλουν νυχθημερόν - σε ζωντανή μετάδοση, με ανοιχτά μικρόφωνα - τη φίμωσή τους. Που επιτρέπει στον εκπρόσωπο του Κόμματος να παρεμβαίνει ως ροτβάιλερ της κομματικής νομιμότητας στα ερτζιανά και την τηλεόραση για να ανακαλεί στην τάξη τους δημοσιογράφους που προσβάλλουν την Αλήθεια.

Ζούμε σε έναν κόσμο μανιχαϊκά απλοϊκό. Σ' έναν κόσμο που διαιρείται σε Αλήθεια και προπαγάνδα. Όποιος δεν προσχωρεί στην κομματική Αλήθεια είναι «Γκέμπελς» και «όργανο της διαπλοκής». Είπες ότι η μονομερής αθέτηση των δεσμεύσεων μας οδηγεί εκτός ευρώ; Κατατρομοκρατείς τον λαό (επειδή δεν συντελείς κι εσύ στην αποκοίμισή του). Έγραψες ότι οι απόστολοι του Κόμματος αντιφάσκουν; Ότι άλλο σημαίνει «κατάργηση» και άλλο «επανεξέταση του στρατηγικού πλαισίου»; Διαστρεβλώνεις τις θέσεις του Κόμματος. Το Κόμμα είναι το μόνο που δικαιούται να διαστρεβλώνει αυθεντικά τον εαυτό του.

Το Κόμμα, λένε, επενδύει εκλογικά στην αντισυστημική συνωμοσιολογία. Βολεύει τους εκπροσώπους του να υποδύονται στα τηλεπαράθυρα τα θύματα του κατεστημένου. Τους βολεύει να αναθεματίζουν ως «γκεσέμια της διαπλοκής» τους δημοσιογράφους που τους θέτουν ερωτήσεις. Αντί να απαντούν, τους βολεύει τάχα μου ν' αγανακτούν.

Το Κόμμα, λένε, ήταν μικρό. Μεγάλωσε ξαφνικά και δεν έχει συνηθίσει την πίεση που ασκούν τα ΜΜΕ στα κόμματα εξουσίας. Δεν έχει συνηθίσει να βρίσκεται στην πρώτη σελίδα, στη δύσκολη θέση να λογοδοτεί για ένα κυβερνητικό πρόγραμμα που δεν έχει καν καταρτίσει.

Θα μπορούσαμε λοιπόν να δικαιολογήσουμε τις επιθέσεις κατά των δημοσιογράφων και των ΜΜΕ ως κατάλοιπο της προηγούμενης φάσης του Κόμματος, ως καταγγελτικό τικ που δεν έχει ακόμη αποβάλει. Θα μπορούσαμε να το δούμε συμπαθητικά, αν έλειπε η εξομολόγηση του υποψήφιου πρωθυπουργού. Είπε λοιπόν ο Αλ. Τσίπρας ότι την εξουσία δεν την κατακτάς κερδίζοντας μόνο τις εκλογές. Το είπε προεκλογικά στο protagon. Το επανέλαβε πριν από δέκα ημέρες στη «Λιμπερασιόν». «Ακόμη και αν έχουμε την πλειοψηφία στην κάλπη, θα έχουμε εναντίον μας τις τράπεζες, τα ΜΜΕ…». Δηλαδή; Η εξουσία που οραματίζεται δεν μπορεί να είναι εξουσία αν ανέχεται αντιπολιτευόμενα ΜΜΕ;

Θα μπορούσε και αυτό να το ακούσει κανείς ως προεκλογική επίδειξη τσαμπουκά. Αλλά δεν υπάρχει πλέον περιθώριο για ψευδαισθήσεις. Κυοφορείται ήδη η πρώτη απόπειρα «επαναστατικού» ελέγχου της ενημέρωσης με όχημα την ΕΣΗΕΑ. Εδώ και αρκετό καιρό η «αγωνιστική» πλειοψηφία που ελέγχει το σωματείο των δημοσιογράφων μεθοδεύει απεργία διαρκείας στα ΜΜΕ. Ετοιμάζονται να επιβάλουν σιωπητήριο στην ενημέρωση πριν από τις πιο κρίσιμες εκλογές της μεταπολεμικής ιστορίας.

Τα αιτήματα για τα οποία υποτίθεται ότι θα προκηρυχθεί μια τέτοια απεργία είναι δίκαια. Οι μισοί από τους επαγγελματίες του Τύπου βρίσκονται εκτός εργασίας. Οι άλλοι μισοί επιβιώνουν με αιματηρές περικοπές και χωρίς την κάλυψη συλλογικής σύμβασης. Όμως κανένα συνδικαλιστικό αίτημα των δημοσιογράφων δεν μπορεί να οδηγεί στην αυτοκατάργησή τους. Κανένα συντεχνιακό συμφέρον δεν είναι πιο σημαντικό από την ανάγκη της κοινωνίας για ενημέρωση την ώρα που καλείται να αποφασίσει σε συνθήκες εθνικής κρίσης. Ακόμη κι αν ο κλάδος βρισκόταν ήδη σε απεργία διαρκείας, θα όφειλε να τη διακόψει προκειμένου να καλύψει τις εκλογές.

Οι θιασώτες του σιωπητηρίου απαντούν ότι η ενημέρωση της κοινής γνώμης δεν θα σταματήσει. Θα εκπέμπει, λένε, η ΕΡΤ. Θα εκδίδεται ένα απεργιακό φύλλο. Ισχυρίζονται ότι σε μια ευρωπαϊκή δημοκρατία αρκεί μία και μόνη ΥΕΝΕΔ, μία και μόνη στρατευμένη «Πράβντα». Είναι οι ίδιοι που - αν και στρατευμένοι σε κόμματα και δόγματα - κάνουν στους συναδέλφους τους κηρύγματα αντικειμενικότητας και δημοσιογραφικής δεοντολογίας.

Όμως η αποτροπή μιας τέτοιας απεργίας δεν είναι κλαδικό ζήτημα των δημοσιογράφων. Δεν εξαντλείται σε μια μεταξύ τους αντιπαράθεση για το πώς αντιλαμβάνονται την αποστολή τους.

Μια τέτοια απεργία δεν θα είναι απεργία. Θα είναι μια προεκλογική, κομματική μεθόδευση με άλλοθι τα συμφέροντα των δημοσιογράφων. Θα είναι μια βάναυση προσπάθεια να αφαιρεθεί από την κοινωνία ένα θεμελιώδες δημοκρατικό αγαθό την ώρα που το έχει περισσότερο ανάγκη.

Η φίμωση αυτή τη φορά θα είναι πραγματική».