*του Γιώργου Λακόπουλου
Εδώ όμως κάπου πρέπει να σταματήσει η υπνοβασία. Κατ' αρχάς, για να υπάρξει
συζήτηση για κυβέρνηση της Αριστεράς πρέπει να βγουν από τις κάλπες αντίστοιχα
ποσοστά. Μέχρι στιγμής μόνο δημοσκοπήσεις υπάρχουν και αυτές δεν τις δένουν
κόμπο ούτε οι δημοσκόποι. Σε κάθε περίπτωση, οι κυβερνήσεις προκύπτουν από
ψήφους, όχι από δημοσκοπήσεις και δημοσιεύματα εφημερίδων.
Από εκεί και πέρα, για ποια κυβέρνηση της Αριστεράς μιλάμε; Το ένα κόμμα
της Αριστεράς, το ΚΚΕ, έχει ξεκαθαρίσει τη θέση του: δεν κάνει σιρμαγιά με
κανέναν, και προφανώς το εννοεί. Τι μένει; Ο ΣΥΡΙΖΑ - που προωθεί και την ιδέα
- και η ΔΗΜΑΡ. Πέραν του ότι δεν επαρκούν οι δυνάμεις τους, όσο αισιόδοξα και
να βλέπουν το μέλλον τους, λείπουν και άλλες προϋποθέσεις, δεδομένου ότι το ένα
κόμμα προέρχεται από τη διάσπαση του άλλου. Όταν ο Τσίπρας και ο Κουβέλης δεν
μπόρεσαν να συνεργαστούν στο ίδιο κόμμα, θα συνεργαστούν στην ίδια κυβέρνηση;
Πάντως, προκαλεί απορία η επιμονή του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ σε κάποια παράλογα
πράγματα. Π.χ., περιλαμβάνει και την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά στις
συνιστώσες που θα στηρίξουν ενδεχόμενη κυβέρνησης της Αριστεράς παρ' ότι εξ
ορισμού δεν μπορεί να συνεισφέρει στη διαμόρφωση της απαιτουμένης
κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Και αναγγέλλει ότι θα εφαρμόσει δικό του Σύνταγμα
αν πάρει διερευνητική εντολή: πρώτα θα οριστεί Πρωθυπουργός και μετά θα ψάξει
για τις ψήφους που χρειάζεται στη Βουλή!
Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι η θεωρία για επικείμενη κυβέρνηση της
Αριστεράς, στην καλύτερη περίπτωση, είναι απλώς μια αβάσιμη θεωρία. Σκοντάφτει
κυρίως σε αυτό που έλεγε ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης, υποψήφιος σήμερα με τη
ΔΗΜΑΡ: «Όταν σας λένε για Αριστερά, ρωτήστε τους: αριστερά μπαίνοντας ή
αριστερά βγαίνοντας;».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου