Σεξ με δραχμή ή με ευρώ;

*του Δημήτρη Καμπουράκη

Μην παγιδεύεστε από τον ρηχό και γραμμικό τρόπο που θέτουν τα κρίσιμα ζητήματα της εποχής οι διάφοροι πολιτικολογούντες και οικονομολογούντες της δημόσιας ζωής μας. Οι οικονομετρικές εξισώσεις, οι δημοσκοπικοί πίνακες, οι τηλεοπτικές αψιμαχίες, οι ρητορικές αλχημείες και οι διαπραγματεύσεις διαπλοκής, έχει επιδράσει εκφυλιστικά στον ψυχισμό τους. Η μακροχρόνια έκθεση τους σε τέτοιες διαβρωτικές ενασχολήσεις, έχει ως αποτέλεσμα τα εκπορευόμενα απ’ αυτούς διλήμματα να είναι απονευρωμένα και εφταμηνίτικα. Όμως κάθε σπουδαίο ιστορικό ερώτημα που φιλοδοξεί να καθορίσει την πορεία του κόσμου ή μιας χώρας, δε μπορεί να περιορίζεται μόνο στη σφαίρα της οικονομίας ή της πολιτικής. Τούτων δοθέντων, το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» κατά τη γνώμη μου θα παραμείνει ατελές και νερόβραστο, αν πρώτα δεν βαφτιστεί μέσα στην κολυμπήθρα του εθνικού μας libido.  Αυτής της πανίσχυρης γενετήσιας εθνικής μας ορμής, η οποία ενώ μας οδήγησε θριαμβευτικά ως εδώ επί τριάντα αδυσώπητους αιώνες, εσχάτως παρουσιάζει σημεία κατάπτωσης, σύγχυσης και αποπροσανατολισμού.

Το πραγματικό δίλημμα του ελληνικού έθνους σήμερα, είναι: «Σεξ με ευρώ ή σεξ με δραχμή;». Όλα τα άλλα είναι δευτερεύουσες σαχλαμάρες, ανίκανες να καταπολεμήσουν αποτελεσματικά το εθνικό μας vertigo. Ως γνωστόν, vertigo είναι η απώλεια προσανατολισμού που παθαίνουν οι πιλότοι μετά από αλλεπάλληλους στροβιλισμούς, με αποτέλεσμα να καρφώνουν το αεροπλάνο τους στην θάλασσα ενώ ήταν σίγουροι ότι το ύψωναν προς τους ουρανούς. Μέσα στον στροβιλισμό της κρίσης λοιπόν, η επιβεβαίωση ή η διάψευση του Τρικουπικού «η Ελλάς προώρισθαι να ζήσει και θα ζήσει» , διέρχεται πλέον υποχρεωτικά μέσα από τη στενωπό αυτού του ακανθώδους σύγχρονου διλήμματος. Είτε θα επιλέξουμε κάτι που ερεθίζει την επιβιωτική μας διάθεση και θα μας οδηγήσει σε μια έκρηξη βιολογικής και πνευματικής αναπαραγωγής, είτε θα μαραζώσουμε σιγά-σιγά και αναπότρεπτα σαν τους χρόνιους χρήστες αντικαταθλιπτικών ουσιών που (ενώ πιστεύουν ότι ζουν) απλώς επιμηκύνουν το νεκρό διάστημα ως τον θάνατο τους.

Θα ρωτήσετε ίσως ποιά σχέση συνδέει το σεξ με τη δραχμή ή το ευρώ, εκτός κι αν ομιλούμε για τις οικονομικές συναλλαγές του αγοραίου έρωτα. Δεν αναφέρομαι ασφαλώς σε κάτι τόσο επιδερμικό, αν και καλά θα κάνουμε να μην υποτιμούμε την επίδραση του τελευταίου στην πορεία των ανθρώπων και των εθνών. Αναφέρομαι σε κάτι γενικότερο και πολυπλοκότερο, που αποτελεί το υπόστρωμα πάνω στο οποίο το έθνος των ελλήνων θα στρώσει το σεντόνι των μελλοντικών δεκαετιών του. Θα στρώσουμε για να επιδοθούμε σ’ ένα οργιώδες αναγεννητικό σεξ ή για να περιμένουμε άπρακτοι τον Χάρο της ιστορίας; Μην θεωρείτε αυτονόητη την απάντηση. Οι άνθρωποι και τα έθνη ρέπουν γενικώς προς την ακινησία, τη τριφηλή καλοπέραση και την ελάσσονα προσπάθεια. Το δέλεαρ της ηδονής δεν αρκεί από μόνο του, καθώς η ενεργητική ηδονή θέλει προσήλωση και κόπο, ενώ η παθητική ηδονή αυτοδιαφημίζεται ως ανώτερη και ευφυέστερη επειδή χρειάζεται μόνο τρόπο. Σε τούτα, προσθέστε και την εμμονή του χειρότερου σκακιστή της υφηλίου, του έθνους των Ελλήνων, να θεωρεί κάθε πρόβλεψη στην σκακιέρα του χρόνου ως περιττή, ενίοτε δε ύποπτη ή και προδοτική. Μας αρκεί να φάμε σήμερα το στρατιωτάκι που στέκει απέναντι μας και οι Καρπώφ της παγκόσμιας ιστορίας δεν θα κλείσουν γύρω μας την καλοστημένη παγίδα, αλλά θα παραδοθούν ακαριαία στην αψηφισιά μας.

Το θέμα μας λοιπόν είναι ποιο από τα δύο περιβάλλοντα θα οδηγήσει τον εθνικό μας ερωτισμό στην απαραίτητη έκρηξη επιβίωσης: Το περιβάλλον της δραχμής ή το περιβάλλον του ευρώ; Παρακαλώ να αποφευχθεί κάθε σχηματική ταύτιση της δραχμής με τη φτώχεια και του ευρώ με τον πλούτο, με όλα τα συνακόλουθα στην ερωτική συμπεριφορά προσώπων και λαών. Θα πρόκειται για μέγα λάθος προερχόμενο από μια παιδική αντίληψη του ιστορικού γίγνεσθαι. Το ευρώ του 2020 δεν θα έχει καμία σχέση με το ευρώ του 2004, όπως και η πιθανή δραχμή του 2015 δεν θα μοιάζει σε τίποτα με τη δραχμή του 1990. Επίσης, ο Έλληνας που θα συνεχίσει να κρατά ευρώ  ή θα ξανακουδουνίσει στην τσέπη του δραχμούλες, δεν θα έχει καμία ομοιότητα με το προ πενταετίας ή προ εικοσαετίας πατριωτάκι του. Τη σκοτεινή και δισεξήγητη αυτή πλευρά του θέματος μας, την αντιλήφθηκαν περισσότερο οι πρεσβύτεροι του εκλογικού σώματος, παρά οι νεώτεροι. Αν και με πετσοκομμένες τις ευρω-συντάξεις τους, οι παλαιοί και οι παλαιές προτίμησαν να υπερψηφίσουν τα κόμματα του νέου νομίσματος, αρνούμενοι να θεωρήσουν μια εκ’ νέου υιοθέτηση της δραχμής ως συμβολική επιστροφή τους στην ονειρική εποχή της σεξουαλικής τους ακμής. Τουναντίον, οι νεαροί και οι νεαρές που ανδρώθηκαν ερωτικά εντός του ευρώ και θεωρητικώς βρίσκονται στο απόγειο της ανα-παραγωγικής τους δραστηριότητας, δεν έδειξαν καμιά ιδιαίτερη διάθεση να υπερασπιστούν το γνώριμο περιβάλλον τους και φλέρταραν ξεδιάντροπα με μια άγνωστη σ’ αυτούς κυρία, ονόματι δραχμή. Αντιφάσεις;

Δεν είμαι βέβαιος. Στον πολύπλοκο κόσμο μας, οι δικές μου απόλυτες βεβαιότητες θεωρούνται από τον διπλανό μου ως αντιφάσεις και αντιστρόφως. Τα έθνη όμως, υπερπηδούν τα εμπόδια της ιστορίας όταν -στις οριακές στιγμές που παίζεται το κεφάλι τους- καταφέρνουν να συμφωνήσουν σε μια συλλογική κατάφαση και να την ακολουθήσουν δίχως μεμψιμοιρίες, κλάψες και δεινολογίες. Επειδή η διαφορετική οπτική δεν σημαίνει υποχρεωτικά και διαφορετικό συμφέρον, ίσως να έχουμε απλώς χάσει τη βάση πάνω στην οποία μπορούμε να στηρίξουμε την εθνική μας κατάφαση και να την μετατρέψουμε σε ορμητήριο για το μέλλον. Και η βάση αυτή είναι κατ’ ουσία απλή: Αν, Έλληνες άνδρες και Ελληνίδες γυναίκες δεν ξαναμάθουμε να πηδάμε, το έθνος μας οδεύει κατά κρημνών. Και εννοώ το πήδημα στην πιο απροκάλυπτη και βαρβαρική του μορφή, μακριά από τις εξεζητημένες αισθητικές των ευρωπαίων, τις ψυχολογικές αναταράξεις των μαλθακών και τους υπερευαίσθητους καθωσπρεπισμούς των καλοπερασμένων. Αυτά θα τ’ αφήσουμε για τις επόμενες γενιές των Ελλήνων, των οποίων εμείς πρέπει να εξασφαλίσουμε τώρα την επιβίωση. Στρέψτε το βλέμμα της ψυχής σας προς τα πίσω, στην πελώρια γραμμή των αγροίκων προγόνων που σας έφερε ως εδώ και προσπαθήστε να θυμηθείτε εκείνο το πήδημα που συνοδευόταν απλώς από ένα άγριο γέλιο του άνδρα και της γυναίκας, δίχως δεύτερες σκέψεις, υπολογισμούς και φόβους. Αυτό ήταν που γεννούσε χαρά και παιδιά. Περί αυτού ομιλώ.

Η επιλογή ανάμεσα στο  ευρώ και τη δραχμή, είναι επιλογή του δρόμου που θα μας οδηγήσει στον στόχο μας, όχι επιλογή του ίδιου του στόχου. Στόχος μας πρέπει να είναι να ξεθάψουμε τον ερωτικό πρωτογονισμό που διαφύλαξε ως σήμερα το DNA μας. Κι όταν -ξύνοντας το λούστρο που μας άφησε να σαπίσουμε από κάτω- μάθουμε απ’ την αρχή να πηδάμε, θα ξαναθυμηθούμε να πολλαπλασιαζόμαστε, να χαιρόμαστε, να τρώμε, να πίνουμε, να αντέχουμε, να πολεμάμε. Άρα, η ολική επαναφορά του κραταιού εθνικού μας πηδήματος αποτελεί τον μίτο της Αριάδνης που θα μας οδηγήσει προς την έξοδο, μέσω της αναγέννησης της εθνικής μας αυτογνωσίας και της επανάκτησης της εθνικής περηφάνιας μας. Μόνο τότε, η επιλογή της δραχμής ή του ευρώ μπορεί να αποκτήσει μία κάποια ουσιαστική σημασία. Αν επιλέξουμε δραχμή, τοποθετούμαστε εκουσίως στις παρυφές της Ευρώπης ως μία ορδή αυτεξούσιων νεοαγρίων, που χλευάζει τους πάλαι ποτέ εταίρους της, διότι είχε τη δύναμη να χαράξει δική της πορεία, με δικούς της κανόνες, χούγια και αισθητική. Κι αν επιλέξουμε ευρώ, τοποθετούμαστε εντός του κοινού πλαισίου ως εισοδιστές συνωμότες, που παραμένουν εκεί μέσα όχι για να ενσωματωθούν και να γίνουν χυλός, αλλά γιατί έχουν τον υπόγειο σκοπό τους. Αν αντιθέτως, απομείνουμε ανέραστοι ετεροπροσδιορισμένοι όπως σήμερα, η επιλογή μεταξύ δραχμής και ευρώ, δεν θα είναι παρά επιλογή του νομίσματος με το οποίο θα πληρώσουμε (αν έχουμε) το εθνικό μας φέρετρο.