*του Paul Krugman
Μόλις πριν από λίγους μήνες είχα κάποιες ελπίδες για την Ευρώπη. Ίσως να
θυμάστε ότι στα τέλη του φθινοπώρου η Ευρώπη έμοιαζε να βρίσκεται στο χείλος
της χρηματοοικονομικής κατάρρευσης. Έσπευσε τότε να τη βοηθήσει η Ευρωπαϊκή
Κεντρική Τράπεζα, προσφέροντας στις τράπεζες ανοικτή πίστωση υπό τον όρο να
τοποθετούν ως εγγύηση κρατικά ομόλογα. Με τον τρόπο αυτό στηρίχθηκαν άμεσα οι
τράπεζες και έμμεσα οι κυβερνήσεις, και ο πανικός υποχώρησε.
Αντί όμως οι ευρωπαίοι ηγέτες να χρησιμοποιήσουν αυτή την ευκαιρία για να
αναθεωρήσουν την πολιτική τους, συνέχισαν να εφαρμόζουν τις αποτυχημένες τους
ιδέες. Και είναι όλο και πιο δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι θα υπάρξει κάτι που
θα τους πείσει να αλλάξουν πορεία.
Η συνταγή που έρχεται από το Βερολίνο και τη Φρανκφούρτη είναι ακόμη
μεγαλύτερη λιτότητα.
Ας μη μασάμε τα λόγια μας: αυτό είναι παράλογο. Η Ευρώπη ακολουθεί εδώ και
χρόνια σκληρά προγράμματα λιτότητας, και τα αποτελέσματα είναι αυτά που θα
προέβλεπε οποιοσδήποτε φοιτητής ιστορίας: οι οικονομίες σε ύφεση βυθίζονται σε
ακόμη μεγαλύτερη ύφεση.
Η εναλλακτική λύση είναι σαφής. Η Ευρώπη χρειάζεται πιο επεκτατική
νομισματική πολιτική, με την ΕΚΤ να δέχεται έναν ελαφρώς μεγαλύτερο πληθωρισμό.
Χρειάζεται πιο επεκτατική δημοσιονομική πολιτική, με τους προϋπολογισμούς της
Γερμανίας να αντισταθμίζουν τη λιτότητα στις χώρες της περιφέρειας, όχι να την
ενισχύουν. Ακόμη και με μια τέτοια πολιτική, οι χώρες της περιφέρειας θα
περνούσαν δύσκολα χρόνια. Θα υπήρχε όμως μια ελπίδα ανάκαμψης.
Αυτό που βλέπουμε, αντίθετα, είναι πλήρης έλλειψη ελαστικότητας. Οι ευρωπαίοι
ηγέτες μοιάζουν αποφασισμένοι να σπρώξουν τις οικονομίες τους - και τις
κοινωνίες τους - στον γκρεμό. Και το τίμημα θα το πληρώσει ολόκληρος ο κόσμος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου