Τι Τσίπρας, τι Καμμένος

του Γιάννη Μανώλη

Παρακολουθώντας τον τελευταίο καιρό τον αντιμνημονιακό αγώνα των δύο δημαγωγών, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι θα μπορούσαν κάλλιστα να βρεθούν υπό την ίδια πολιτική στέγη. Τι και αν προέρχονται από διαφορετικούς ιδεολογικούς χώρους, απευθύνονται στο ίδιο ακροατήριο. Στο ακροατήριο που πιστεύει ότι για όλα τα δεινά φταίνε οι κακοί Ευρωπαίοι που έβαλαν στο μάτι τον «εκλεκτό λαό».

Από τη μία, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ακολουθώντας την πάγια τακτική του αριστερού λαϊκισμού που τους καθιέρωσε ως κόμμα διαμαρτυρίας, επιδίδεται σε μία άνευ προηγουμένου επικίνδυνη ρητορική καταγγέλλοντας τους πάντες και τα πάντα.

Ταυτόχρονα, κλείνει το μάτι σε οποιαδήποτε αντιδημοκρατική ενέργεια προκαλεί θόρυβο και φαντάζει στα μάτια του λαού ως αντιστασιακή – πατριωτική πράξη. Καταγγέλλει την νέα δανειακή σύμβαση, αλλά δεν προτείνει καμία εναλλακτική. Μάλλον προτείνει την πρόσληψη 200.000 ανέργων στο δημόσιο, ώστε να μειωθεί η ανεργία. Ωστόσο, δεν μας λέει με τι πόρους θα πραγματοποιηθούν αυτές οι προσλήψεις, δεδομένου ότι η χώρα συνεχίζει να παράγει πρωτογενές έλλειμμα και δεν μπορεί να δανειστεί. Ο δημόσιος λόγος του κ. Τσίπρα, εκτός από προτάσεις επιστημονικής φαντασίας, εμπεριέχει και άμεσες ή έμμεσες απειλές προς όποιον δεν συμφωνεί με τις σκέψεις του. Η στοχοποίηση πολιτικών προσώπων είναι μία πάγια μορφή «πάλης» της καθεστωτικής αριστεράς.

Από την άλλη, ο επικεφαλής των Ανεξάρτητων Ελλήνων, έχει επιδοθεί σε έναν αγώνα πατριδοκαπηλίας, με χαρακτηριστικά μίας άλλης εποχής. «Τα δάνεια είναι παράνομα», υποστηρίζει με σθένος ο επιφανής εκπρόσωπος του νέου ψευδό-πατριωτισμού. Παρόλα αυτά, δεν μας λέει τον τρόπο για το πώς θα καλυφθούν οι ανάγκες της χώρας χωρίς αυτά τα δάνεια, δεδομένου ότι για κάθε 100 ευρώ που παράγουμε τον μήνα χρειαζόμαστε 110 ευρώ για την κάλυψη των αναγκών μας (χωρίς να υπολογίσουμε τα τοκοχρεολύσια). Πιο προκλητικό όλων, όμως, είναι το γεγονός ότι τόσο αυτός όσο και κάποιοι άλλοι σύντροφοι του αποτελούν εδώ και πολλά χρόνια μέλη του ίδιου πολιτικού συστήματος και φέρουν μεγάλες ευθύνες για τη δημιουργία του χρέους και των ελλειμμάτων. Αλήθεια γιατί δεν ύψωσε το πατριωτικό του ανάστημα ο κ. Καμμένος όταν δανειζόμασταν για να διορίσουμε πολιτικούς φίλους; Γιατί δεν είπε, και συνεχίζει να μη λέει, κουβέντα για τη σαθρή δημόσια διοίκηση, που φιγουράρει στις πρώτες θέσεις στον κόσμο στη διαφθορά; Γιατί δεν «αγανάκτησε», ως γνήσιος πατριώτης, όταν υπήρχε σπατάλη δημοσίου χρήματος για εξαγορά προσώπων και συνειδήσεων;

Καταγγέλλει τους πάντες, χωρίς ωστόσο να προτείνει τίποτα απολύτως. Η πολιτική του πλατφόρμα μάς λέει τι δεν θα κάνει, δεν αναφέρει λέξη για το τι θα κάνει ώστε να βγούμε από την κρίση. Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες είναι ένα ακόμη κίνημα διαμαρτυρίας που βλέπει στην κατάρρευση «παράθυρο ευκαιρίας».

Η δημαγωγική πατριδοκαπηλία του κ. Καμμένου είναι εξίσου επικίνδυνη με τον αριστερίστικο λαϊκισμό του κ. Τσίπρα. Και οι δύο επιχειρούν να διχάσουν τους Έλληνες σε αντιμνημονιακούς (πατριώτες) και μνημονιακούς (προδότες). Ωστόσο, κανένας δε μιλάει για την πραγματική πρόκληση. Για το πώς, δηλαδή, θα μεγαλώσουμε την πίτα, προκειμένου να μην εξαρτόμαστε από τους ξένους δανειστές.

*Ο Γιάννης Μανώλης είναι πολιτικός επιστήμονας.
(δημοσιεύτηκε στο protagon.gr)