Το Μπλε Παραμύθι

 Ήθελα κι εγώ να κρατήσω δικό μου ένα από τα μπλε τα παραμύθια. Να χαθώ μέσα στις σελίδες του και να γίνω ένα με τις χρωματιστές εικόνες που σου μίλαγαν για κόσμους αλλοτινούς και μέρη που το όνειρο έχει ό,τι μυρωδιά του δώσεις εσύ.

Τα έβλεπα να τσακίζονται στα χέρια τους και τα γέλια τα ξένα να καλύπτουν τον ήχο από τα φύλλα που έπαιζαν τον αέρα κυνηγητό, καθώς γύρναγαν με την περισσή περιέργεια των παιδικών ματιών που ήθελαν με μιας να γευτούν το δικό τους μπλε παραμύθι, που μόλις τους είχε δωριστεί.

Στεκόμουν και περίμενα με το βλέμμα να λαχταρά και θυμάμαι τη φωνή που περισσότερο από κάθε τι άλλο αναγνώριζα στη ζωή μου, να σιωπά καθώς περνούσε από μπροστά μου…

Τα Μπλε τα Παραμύθια ανήκαν στους άλλους, γιατί εγώ απλά ανήκα εδώ. Και το εδώ φίλε μου, δεν επιτρέπει να γευτείς τη χαρά που μπορεί να δώσει σ αυτούς που περαστικοί ήταν, ένα Μπλε Παραμύθι για συντροφιά στο φευγιό τους.

Είναι πολλές οι στιγμές που αυτή η λαχτάρα φουντώνει μέσα μου και πάλι, ζωντανή όπως τότε και παλεύω με τις σκέψεις τι θα άλλαζε αν τελικά είχε… παραπέσει έστω, και σε μένα ένα Μπλε Παραμύθι.

Ίσως τότε, να μην το θυμόμουν καν σήμερα, να ‘χε σβήσει από τις μνήμες μου και να μην αγωνιούσα κάθε φορά που έρχεται στο παρόν μου, πως μπορεί να ήταν η αίσθηση της ευτυχίας, ότι το κράτησα κι εγώ στα χέρια μου. Ίσως πάλι… να μην ήταν ευτυχία. Να μην ήταν τίποτα παραπάνω από ένα παιχνίδι της μιας ώρας.

Κι όμως πώς να καθησυχάσεις τη λαχτάρα σε κάτι που δεν γεύτηκες, σε κάτι που στερήθηκες, απλά γιατί εσύ… ήσουν εδώ, είσαι εδώ και θα παραμείνεις εδώ.

Άτιμο πράγμα το εδώ, σου λέω. Από τη μια δημιουργεί αυτή την βασιλοφορεμένη ασφάλεια της σιγουριάς και από την άλλη σου στερεί εκείνες τις μικρές στιγμές χαράς, απόλαυσης και γέλιου, μόνο στη γνώση ότι δεν θα πας πουθενά και θα είσαι εδώ, και χωρίς το μπλε το παραμύθι.  

Ποιος όμως δεν το ΄χει ανάγκη, όταν αυτή, η πιο γνώριμη φωνή στη ζωή σου, περάσει από μπροστά σου να σου πει «νάτο δικό σου, το μπλε το παραμύθι, συντροφιά σου, για τις στιγμές σου που είσαι εδώ».

Ναντίν