Το κόστος του κέρδους

Η κίνηση ενός κόσμου δίχως ελπίδα δεν είναι εύκολο να προβλεφθεί από κουρδισμένους φιλελεύθερους λογιστές, που θεωρούν την απελπισία τεκμήριο διαβίωση.

Η καταβαράθρωση κάθε είδους βεβαιότητας σε καθημερινή βάση οδηγεί τις κοινωνίες – προς το παρόν – στην εμπέδωση του τρόμου. Κάθε μέρα λαμβάνουμε ως πειθήνια πειραματόζωα και μια δοκιμαστική μερίδα τρόμου. Αναρωτιέται κανείς για το ποιος παρατηρεί τις αντιδράσεις αυτού του πειράματος (;), ποιος τις εκτιμά και με βάση ποια βεβαιότητα ως προς το προσδοκώμενο αποτέλεσμα.

Φαίνεται – για να περιοριστούμε στη δική μας πραγματικότητα – ότι αυτό που δεν κατάφεραν να επιτύχουν οι εξέχουσες μορφές της ελληνικής επαναστατικής Αριστεράς, ο Τσίπρας (Ερνέστο) και η Παπαρήγα (Πασιονάρια), να συμβάλουν δηλαδή ενεργά στην κατάρρευση του καπιταλισμού, θα το επιτύχει μόνος του ο καπιταλισμός!

Ένας καπιταλισμός ο οποίος, παρά τις «εμβριθείς» φιλελεύθερες αναλύσεις, κατρακυλά προς το παρελθόν, στην προ του Ντίκενς ζοφερή εποχή, με μια σημαντική, ωστόσο, διαφορά, που οφείλουμε να την επισημάνουμε: επιστρέφουμε στην εποχή πριν από την αστική επανάσταση δίχως τις ελπίδες που γεννούσε για το μέλλον εκείνη η εποχή…

Μαζί με όλα τα βασικά στηρίγματα της ζωής μας, καταρρέει και η ελπίδα· και το δίχως άλλο, η κίνηση ενός κόσμου ολόκληρου δίχως ελπίδα δεν είναι εύκολο να προβλεφθεί από διεφθαρμένους φιλελεύθερους κουρδισμένους λογιστές, που θεωρούν την απελπισία τεκμήριο διαβίωσης.

Μαζί με τα (προ κρίσης) παρασιτικά μας προνόμια χάσαμε και τα βασικά δικαιώματά μας, όπως τη βεβαιότητα της εργασίας, της εξασφάλισης του μισθού, το πενθήμερο, το οκτάωρο, τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, την ασφάλιση, το συνταξιοδοτικό δικαίωμα, τη δυνατότητα αποταμίευσης, την ακίνητη περιουσία μας…

Μας παίρνουν με δόσεις την αξιοπρέπεια, την υγεία μας, την πρόσβαση στη μόρφωση, τον ελεύθερο χρόνο μας, τη δημιουργικότητά μας, την πίστη μας, την αυτοεκτίμησή μας, τις εδραιωμένες μας ζωές. Απομυζούν με χειρουργική ακρίβεια και κυνικότητα την καθημερινότητα, μας στραγγίζουν υλικά, πνευματικά και ηθικά.

Ζούμε το ιστορικό και φιλοσοφικό παράδοξο της μεγάλης απώλειας του χρόνου... Ό,τι η ανθρωπότητα πέτυχε μέσα από κοινωνικούς αγώνες και επιστημονικά επιτεύγματα στη διάρκεια των τριών τελευταίων αιώνων, επιτεύγματα που είχαν ως βασικό τους στόχο τη βελτίωση της ανθρώπινης ζωής νομοθετικά, ηθικά και υλικά, κατακρημνίζονται – και τη θέση του ανθρώπου καταλαμβάνει μια νεκρή έννοια: το κέρδος.

Το δίλημμα που προκύπτει είναι σαφές: ή με το κέρδος ή με την ανθρώπινη ζωή!

http://topontiki.gr