… Μάνα μου, μάνα μου, αχ να
μπορούσες να μ’ ακούσεις και να μου πεις ένα λόγο… Σα βροχούλα θα πεφτε πάνω
μου ο λόγος σου… σα δροσερή ευλογημένη βροχή απ’ τον ουρανό…
“Αχ νάσουνα τώρα να κάθεσαι
σ’ αυτή την καρέκλα, να σε βλέπω να σ’ έχω… Να μπορώ να σου πω… Ξέρεις τι θα
σου ζήταγα μάνα, κι’ ας είμαι γέρος πια… Να με πάρεις στα πόδια σου, να με
χορέψεις, να με τρυφερέψεις μια στάλα… τότε μικρός, το καταλάβαινα;… Τώρα μου
λείπει…
Να νιώθω τα χέρια σου στα
μαλλιά μου, στα μάγουλά μου… Να χώσω τα μούτρα μου μες στην ποδιά σου να κλάψω…
να τριφτώ… και να χεις τσάγαλα, λέει, στην τσέπη σου… να μου τα δώσεις…
με δείρανε μάνα… πήγα να
παίξω και με διώξανε και με δείρανε…
Βοήθεια μάνα, μπάλωσε μου το
πανταλόνι μου…
Γιατί πέθανες μάνα, γιατί;…
γιατί δε με ρώτησες… Βοήθεια, μπάλωσέ μου το πανταλόνι μου, μπάλωσέ μου το…
(Απόσπασμα από το έργο
«Αυτός και το παντελόνι» του Ιάκωβου Καμπανέλη)
Να ρε μάνα γιατί είσαι η πιο ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ γυναίκα της ΖΩΗΣ μου…
ΑπάντησηΔιαγραφήΣπάνια κατέληγα εκεί που ήθελα να πάω, αλλά πάντα κατέληγα εκεί που θα έπρεπε να είμαι.
Πολλές φορές, φτάνει μόνο ένα άγγιγμα χεριού για να κλείσεις στη χούφτα σου όλη την απεραντοσύνη τ' ουρανού.
Τίποτ' άλλο.....
Για να μπορέσεις να ζήσεις αληθινά, πρέπει να ξαναγεννηθείς.
Για να ξαναγεννηθείς, πρέπει πρώτα να πεθάνεις.
Και για να μπορέσεις να πεθάνεις ,πρέπει πρώτα να αφυπνιστείς..
"Να πεθαίνεις κάθε μέρα. Να γεννιέσαι κάθε μέρα. Ν' αρνιέσαι ό,τι έχεις κάθε μέρα"