Αγόρια στον ήλιο

Σε είδα. Δεν σε είδα στο κέντρο που δεν σε άφησαν να μοιράσεις αρνιά μόνο σε Έλληνες, ούτε στα νοσοκομεία, που ήθελες να οργανώσεις αιμοδοσία μόνο για Έλληνες, ούτε όταν σήκωσες χέρι στο 12χρονο, ούτε όταν επιχείρησες να τραβήξεις όπλο μες το Δημαρχείο -ότι τι, δηλαδή;- ούτε όταν απείλησες πως θα κάνεις λαμπατέρ με ανθρώπινο δέρμα. 

Σε είδα στην παραλία - την προηγούμενη είχες φάει αρνί και η μάνα σου σε ρωτούσε πότε θα νοικοκυρευτείς, ενώ λίγο νωρίτερα συζητούσε με τη θεία σου τις εξελίξεις στον Σουλεϊμάν και τη Φατμαγκιούλ.

Σε είδα, όπως σε έβλεπα και πέρυσι το καλοκαίρι. Φουσκωμένοι μύες, ξυρισμένο κεφάλι, στέρνο, πόδι, χέρι και σηκωμένο το μαγιό ψιλά στα μπούτια για ομοιόμορφο μαύρισμα... και τατουάζ σιχαμένο μες τη βαζελίνη, είτε μαίανδρος, είτε ελληνική σημαία, είτε αρχαιοελληνικό πολεμοχαρές τσιτάτο, είτε περικεφαλαία, είτε σταυρός, είτε Λεωνίδας, είτε σιδερογροθιά, είναι φασιστοτραϊμπαλιά, είτε όλα αυτά μαζί... Πρώτη φορά βλέπω άντρες αλειμμένους με τόσο λιπαντικό. Αρχαία Σπάρτη κι έτσι;

Έχουν πλάκα αυτά τα αγόρια. Διατρανώνουν τον ανδρισμό, τον πατριωτισμό, τη μαγκιά και τον σεβασμό υποτίθεται μεταξύ τους, την αδιαπραγμάτευτη αίσθηση τιμή και μνήμης του αίματος - "δις ιζ Σπάρτα", ριμέμπερ; Αλλά με μία πιο προσεκτική ματιά, καταλαβαίνει και ο πιο άσχετος, τι «γατάκια» είναι.

Γιατί πώς είναι δυνατόν, ρε άντρακλα, να είσαι τόσο ξυρισμένος, τόσο γυαλιστερός από τα λάδια και να μου το παίζεις αντρούκλα; Την ώρα μάλιστα, που ξέρουμε ότι έχεις σηκώσει πολλά κιλά πάγκο κι έχεις καταπιεί πολλά κιλά πρωτεΐνη, σε μιλκσέικ, σε μπάρες, σε σκόνες και σε ασπράδια... Και όταν γυμνάζεσαι ανταγωνίζεσαι το διπλανό «ντούκι», πας κάθε τόσο για λιπομέτρηση και αυτοθαυμάζεσαι σαν γκόμενα...

Όσο για το "πατριώτης", σε μένα δεν κρύβεσαι, σε έχω φάει στη μάπα στη διπλανή ξαπλώστρα κι εσένα, φανερέ φασίστα, και τον κρυφό που προσπαθείς να οργανώσεις εξηγώντας του πόσο όγκο θα πάρει από το τάδε πρωτεϊνούχο ποτό και άμα κάνει διάδρομο νηστικός για να κάψει λίπος... Το κομμένο t-shirt για να φαίνονται τα κόκαλα στο στέρνο, αγορασμένο από mass market πολυεθνικών αλυσίδων, που έχει πάνω την αμερικανική σημαία, δεν σε κάνει πατριώτη. Ούτε το ρυθμικό κούνημα του ποδιού και του χεριού σου όταν ακούγεται το "Βlack and yellow" από τα ηχεία. Ούτε το "W" που θα πας το βράδυ.

Το ξέρω πως όλα αυτά τα κάνεις επειδή το παίζεις μάγκας, επειδή ποτέ δεν ήσουν το παιδί του βιβλίου κι επειδή νομίζεις πως είσαι όμορφος. Δεν είσαι, όμως, τόσο όμορφος και επειδή δεν είσαι... ο μόνος τρόπος να γίνεις πορτιέρης είναι να φουσκώσεις... Το ξέρω... Σε καταλαβαίνω... Και ξέρεις κάτι; Εδώ που φτάσαμε, άμα γίνεις πορτιέρης, από τους από πίσω, από αυτούς που τους έχουν στα κλαμπ για να βαράνε ή για να πετάνε έξω τους μεθυσμένους, μπορεί σε λίγα χρόνια να γίνεις και βουλευτής. Και τότε θα τσεπώνεις και τη βουλευτική αποζημίωση... Και όχι μόνο δεν θα μαζεύεις μεροδούλι-μεροφάι για να πάρεις το τζιν που αναδεικνύει τους σηκωμένους από τη γυμναστική γλουτούς σου, αλλά θα πηγαίνεις να πουλάς τσαμπουκά και δεν θα τρέχει και τίποτα... Και θα σε προσκυνάνε οι μπάτσοι, δελτάδες και οι wannabe πορτιέρηδες που θα τους βλέπεις στο γυμναστήριο. Παίζει, μάλιστα, να θέλουν και να σου μοιάσουν...

Για ανίκανος βλάκας, δεν θα τα έχεις πάει κι άσχημα, θα σε γουστάρουν αυτές που τη βρίσκουν με ξύλο, μέχρι να καταλάβουν πως αγαπάς μόνο τον εαυτό σου ή άντε τον απέναντι σφίχτη, θα έχεις κλέψει την πραμάτεια μικροπωλητών αφού έχεις βγάλει το άχτι σου σπάζοντας τον πάγκο επειδή αυτοί θα είναι πάντα πιο σοκολατένιοι... όσο κι αν κάθεσαι στον ήλιο... και θα είσαι και βουλευτής...

*Η Αναστασία Γιάμαλη είναι δημοσιογράφος, http://www.protagon.gr