Το αίμα και η τιμή

*του Πάσχου Μανδραβέλη

Ξέραμε από τα σχολικά βιβλία ότι το ελληνικό αίμα είναι σπάνιο και πολύτιμο. Αλλά είναι ανάγκη να είναι και τόσο ακριβό; «Είναι χαρακτηριστικό», έγραφε χθες η «Καθημερινή» (27.3.2013), «ότι η συλλογή - επεξεργασία - διανομή ενός ασκού αίματος στην Ελλάδα κοστίζει περί τα 410 ευρώ, όταν η αγορά του από την ελβετική Υπηρεσία Αιμοδοσίας δεν ξεπερνάει τα 150 ευρώ!».

Έτσι, πληρώνουμε στο εξωτερικό 4,5 εκατομμύρια ευρώ ετησίως για εισαγωγή 30.000 μονάδων αίματος, ενώ την ίδια στιγμή «περίπου 30.000 μονάδες αίματος που συλλέγονται στην Ελλάδα (και επομένως κόστισαν 12,5 εκατ. ευρώ) «αχρηστεύονται», λόγω της κακής οργάνωσης των υπηρεσιών αιμοδοσίας».

Μεγαλύτερο ακόμη πρόβλημα είναι ότι γι’ αυτό το ελληνικό αίμα που αχρηστεύεται δεν ανησυχεί κανείς από τους 85 βουλευτές της Ν.Δ. που έκαναν το κομμάτι τους καταθέτοντας την τροπολογία «να επανέλθει στο σύνολο των στρατιωτικών και αστυνομικών σχολών η προϋπόθεση του γένους ως προαπαιτούμενο εισαγωγής». Θα αναρωτηθεί κάποιος: Και γιατί να ανησυχήσουν; Αυτοί τα πληρώνουν; Όχι, φυσικά! Οι βουλευτές μας έχουν ως πρώτο (και δυστυχώς πολλές φορές μοναδικό) μέλημα να επανεκλέγονται δια της μεθόδου που όρισε ο Γκρούτσο Μαρξ: «Πολιτική είναι να ψάχνεις για λάθος προβλήματα, να τα βρίσκεις παντού, να τα διαγιγνώσκεις εσφαλμένα και να δίνεις λάθος φάρμακα».

Δυστυχώς και σ’ αυτήν τη συγκυρία της κρίσης, οι βουλευτές του μεγαλύτερου στην Ελλάδα κόμματος ασχολούνται με «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε» με τους ψηφοφόρους. Δεν χαράσσουν πολιτικές για το μέλλον, κοιτούν με παραμορφωτικούς φακούς το παρελθόν και πασχίζουν να το αναστήσουν.

Το πρόβλημα της Ελλάδος δεν είναι το αίμα, αλλά η τιμή του. Είναι το έλλειμμα οργάνωσης που κάνει τον ελληνικό λαό να αιμορραγεί οικονομικά. Και δυστυχώς, χωρίς οικονομική ευρωστία κανένα έθνος δεν επιβιώνει τη σημερινή εποχή. Τα οικονομικά πλεονάσματα χρηματοδοτούν τα γράμματα και τον πολιτισμό, που είναι η ψυχή του έθνους και όχι οι ανοησίες περί του γένους, που πάει να γίνει κύριο θέμα συζήτησης και αντιπαράθεσης σε μια χώρα που βουλιάζει από τα χρέη. Κάθε μονάδα αίματος που αχρηστεύεται λόγω ανοργανωσιάς είναι πραγματικά ευρώ που θα λείψουν από ένα παιδί που θέλει να μάθει τον Σολωμό, τον Καβάφη, τον Σικελιανό, δηλαδή από ένα παιδί που θα μεγεθύνει το ελληνικό έθνος μιλώντας ελληνικά.

Κάποια στιγμή, λοιπόν, ο ελληνικός λαός πρέπει να κάνει τους λογαριασμούς του με τους υποκριτές του αίματος, του γένους και άλλων μεταφυσικών εννοιών, τις οποίες εμπορεύονται για να κερδίζουν ψήφους. Και οι καλοί λογαριασμοί δεν κάνουν μόνον καλούς φίλους. Κάνουν και ζωντανές κοινωνίες. Η Ελλάδα δεν κινδυνεύει τόσο από γεωγραφική συρρίκνωση, όσο κινδυνεύει από πολιτιστικό αφανισμό. Κι αυτό δεν το απεργάζονται ούτε ο Κίσινγκερ ούτε κάποια σκοτεινά κέντρα. Μόνοι βγάζουμε τα ματάκια μας δημιουργώντας μια φοβική χώρα, κάτι που ποτέ δεν ταίριαζε στην Ελλάδα.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ ότι αυτή η χώρα μεγαλούργησε έχοντας ανοιχτούς ορίζοντες. Ο πολιτισμός της επιβίωσε ενσωματώνοντας λέξεις, ανθρώπους, ήθη, πολιτιστικά χαρακτηριστικά. Χαντακώθηκε όταν κυριάρχησαν οι ταριχευτές του ελληνικού πολιτισμού, εκείνοι που μιλούσαν διαρκώς για τη σημαία έχοντας κατά νουν την ώρα της πληρωμής...

Kathimerini.gr