Ο θρίαμβος των «γελωτοποιών»

*του Κώστα Ιορδανίδη

Οι ιταλικές εκλογές απέληξαν σε ηχηρή ήττα του κατεστημένου, που συνασπίσθηκε για την πολιτική εξαφάνιση του ηγέτη της Δεξιάς κ. Σίλβιο Μπερλουσκόνι και απέτυχε οικτρά. Παράλληλα, η εκτόξευση του αντισυστημικού ηθοποιού και νεόκοπου πολιτικού κ. Μπέπε Γκρίλο, που εξασφάλισε πάνω από το 25% των ψήφων, ολοκληρώνει τον εφιάλτη όλων εκείνων που εστήριξαν τον πρώην τεχνοκράτη πρωθυπουργό κ. Μάριο Μόντι, ο οποίος μετά βίας υπερέβη το 10%. 

Το γεγονός ότι το ιταλικό κατεστημένο δεν έχει σχέση με το φερώνυμο ελληνικό, που είναι αβαθές και ασπόνδυλο, αλλά περιλαμβάνει από το Βατικανό έως τους βιομηχάνους παγκοσμίου διαμετρήματος, προσδίδει στην πολιτική ανταρσία που εξεδηλώθη στην Ιταλία εναντίον της λιτότητος ευρύτερη σημασία.

Η επάνοδος του κ. Μπερλουσκόνι στην πολιτική σκηνή -διότι περί αυτού πρόκειται ουσιαστικά- μετά την πλήρη ηθική απαξίωσή του οφείλεται στη μετωπική του σύγκρουση με τη Γερμανίδα καγκελάριο κ. Αγκελα Μέρκελ. Ο κ. Μπερλουσκόνι επανέφερε την ιταλική Δεξιά στην παραδοσιακή πατριωτική της τροχιά στη βάση μίας αντιπαλότητος με τη Γερμανία, που χρονολογείται από την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Οι εξελίξεις στην Ιταλία ενδέχεται να αποτελέσουν σημείο αναφοράς για άλλα κόμματα της Δεξιάς που απορρίπτουν ή δυσανασχετούν για τον κυρίαρχο ρόλο της Γερμανίας στην παρούσα οικονομική κρίση. Διόλου παράδοξο κατά συνέπεια να υπάρξει μία προσέγγιση κάποιων κομμάτων της Δεξιάς, αλλά και τις Αριστεράς προς το αγγλοαμερικανικό μοντέλο για την αντιμετώπιση της παρούσης κρίσεως και μία σαφέστερη διαίρεση μεταξύ Βορρά και Νότου στο πλαίσιο της Ευρωζώνης.

Μπορεί ο κ. Μπερλουσκόνι και ο κ. Γκρίλο να είναι «πολιτικοί κλόουν» κατά την αντίληψη του Γερμανού σοσιαλιστή ηγέτη και διεκδικητού της Καγκελαρίας κατά τις προσεχείς εκλογές, αλλά οι Ιταλοί ψηφοφόροι προτίμησαν τους «γελωτοποιούς» της πολιτικής από όσους είχαν την αποδοχή του ευρωπαϊκού κατεστημένου.

Κάποιοι θα αναφερθούν στην «ανωριμότητα» των Ιταλών, αλλά το αντιπροσωπευτικό σύστημα δεν διακρίνει τους πολίτες σε νοήμονες και παρορμητικούς. Η πολιτική δεν εξαντλείται στην υιοθέτηση «ορθών επιλογών». Δεν υπακούει στη λογική του δοκιμαστικού σωλήνα. Βασική αποστολή της είναι να πείσει τους πολίτες για την αναγκαιότητα των μέτρων που λαμβάνει και να εξασφαλίσει την υποστήριξή τους. Σε αυτό απέτυχε ο κ. Μόντι.

Kathimerini.gr