Επικοινωνήστε μαζί μας στο email: oneiropagida2012@gmail.com

31 Ιαν 2016

Η καρυδιά της αυλής μου...

Ιδιαίτερη. Πάντα θεωρούσα ιδιαίτερη την αυλή μου. 
Με μια τεράστια καρυδιά στην άκρη της, που είχε δει χιλιάδες ανατολές και ηλιοβασιλέματα κατά τη διάρκεια της ενηλικίωσής της. 
Ώριμη και σοφή, στεκόταν στη θέση της δυνατή και ήταν λες και προστάτευε την αυλή μου. 
Τα τεράστια κλαριά της σκέπαζαν το μεγαλύτερο μέρος του κήπου και απλώνονταν μέχρι και πίσω από τη μάντρα, που χώριζε τον κόσμο μου από το άλλο. 

Οι ρίζες της τόσο βαθιές και μεγάλες όσο και η δύναμή της, είχαν δημιουργήσει ένα πλέγμα κάτω από την αυλή, κρατώντας την μην πέσει. 
Επιβλητική και με σιγουριά, έσκιζε σε κάποια σημεία το τσιμέντο και άφηνε τις ρίζες της να φανούν. Σαν να ήθελε να σου θυμίζει καθημερινά από πού ξεκινά η γέννηση των φύλλων της και των καρπών της. 
Εκείνες τις στιγμές που θέλεις να κάνεις βόλτες στην αυλή με το κόκκινο ποδήλατο και οι ρίζες της είναι ενοχλητικές έτσι όπως έχουν ανασηκώσει το έδαφος. 
Εκείνες τις στιγμές είναι που πρέπει κι αυτές να θυμάσαι να τις αγαπάς και να τις φροντίζεις γιατί είναι κομμάτι της. 
Είναι η αρχή της και η δύναμη για να φουντώνουν τα κλαριά της και να γεμίζουν καρπούς ανάμεσα στα φύλλα της.
Κάτω απ αυτή την καρυδιά έμαθα τους πρώτους μου αριθμούς. Άπλωνα τα σύμβολα το ένα δίπλα από το άλλο και μέτραγα…. Κόκκινο, κίτρινο, μπλε, πράσινο και γέμιζε το κεφάλι μου φαντασία. Πόσα μπορούσα να δημιουργήσω με εκείνους τους αριθμούς που υπήρξαν η συντροφιά μου για πολλά απογεύματα του καλοκαιριού. 
Κάτω από εκείνη την καρυδιά λαχταρούσα την πρώτη μου μέρα στο σχολείο. Τη μέρα που θα περπατήσω μέχρι το άλλο. Και η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Και αδημονούσα. Και περίμενα να αντικρύσω τι υπάρχει πίσω από τη μάντρα. 
Κι όταν έφτασε η ώρα και βρέθηκα εκεί, ανάμεσα σε άγνωστα πρόσωπα, φωνές και εικόνες ολόφρεσκες, μόνη μου, εγώ και μια τσάντα άδεια, έτοιμη να γεμίσει με γνώση και εμπειρία, απλά σήκωσα το βλέμμα μου και κοίταξα τα κλαριά της καρυδιάς που απλώνονταν πάνω από τα τελευταία τούβλα και βρήκα το θάρρος να προχωρήσω, αφήνοντας την πόρτα να κλείσει πίσω μου. 
Ήταν εκεί. Και παρέμεινε εκεί. 
Παρακολουθούσε κάθε μου κίνηση, κάθε μου παιχνίδι, κάθε μου αταξία, κάθε μου μπράβο, κάθε μου τιμωρία. Ήταν εκεί και το ήξερα. 
Αρκεί ν' άνοιγα το παράθυρο και την έβλεπα να μου χαμογελά, να τεντώνει τα κλαριά της με αυστηρότητα και σιωπηλή να με συντροφεύει. 
Πολλές φορές την φέρνω στη σκέψη μου και με πλημμυρίζει μια παιδική νοσταλγία. Θαρρώ πως ποτέ δεν της είπα πόσο την αγαπώ. 
Τώρα το αισθάνομαι ίσως πιο έντονα από ποτέ. Ίσως γιατί τώρα οι δικές μου ρίζες αρχίζουν και σπάνε το τσιμέντο να βγουν στην επιφάνεια. 


Ναντίν

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου