Το είχε ονειρευτεί πολλές φορές, σχεδόν καθημερινά, από την πρώτη φορά που το είδε. Μες το κόκκινο του να κάνει χάδια στον ουρανό και με αυτοπεποίθηση να επιβάλλει το θαυμασμό στο πέρασμά του.
Ένα μετάξι, μια δαντέλα, αλλά ήταν το κόκκινο που το έκαναν ξεχωριστό. Τα μάτια της δεν μπορούσαν να ξεκολλήσουν από πάνω του κι αυτό όσο καταλάβαινε την εξάρτηση της μαζί του, τόσο σήκωνε ψηλά το βλέμμα και το χαμόγελο ικανοποίησης ακουμπούσε τα σύννεφα, δημιουργώντας στην αθωότητα του ξαφνικού άγνωστου, ένα φόβο, ένα δέος, μια στιγμή αμνησίας του τώρα, που αφήνεις να σε ταξιδέψει σε μέρη τα οποία ζεις σαν αστραπή.
Ο δυνατός αέρας που φύσηξε και διέκοψε απότομα το τραγούδι των δέντρων, της επανέφερε το βλέμμα πίσω από τον μακρινό ορίζοντα που είχε ταξιδέψει.
Έσφιξε το μαντήλι γύρω από το λαιμό της σαν να ήθελε να κλείσει τη φωνή, να την εμποδίσει με κάθε τρόπο να φωνάξει λέξεις, μην τυχόν και φανερώσει κάποιο σπουδαίο μυστικό. Σηκώθηκε έβαλε τα χέρια στο πλεκτό λευκό παλτό της και με σκυφτό το κεφάλι έστριψε στο γνωστό δρόμο της επιστροφής.
Το βήμα ήταν βαρύ, η ζάλη της δεν της επέτρεπε να αναπνεύσει και σαν σκιά περπάταγε αργά ανάμεσα σε πλήθος που έτρεχε να φυλαχτεί από την ξαφνική καταιγίδα που είχε ξεσπάσει.
Παραδομένη στις σκέψεις της, προσπαθούσε με μανία να ταιριάξει νοερά το κόκκινο με άλλα χρώματα… Άραγε, ποιο είναι άξιο να σταθεί δίπλα του; Το κίτρινο ίσως; Το κίτρινο … αυτό το κίτρινο, που δεν διεκδικεί τη θέση κανενός άλλου υπερεκτιμημένου να καταλάβει. Αυτό το κίτρινο που ελάχιστοι το επιλέγουν και αρκετοί το προσπερνούν περιφρονητικά. Όμως αυτό, εξακολουθεί να στέκει με στωικότητα και καμία διάθεση να αποδείξει σε κανέναν τη μοναδικότητά του.
Και καθώς χόρευαν οι σκέψεις της και όλα μέσα της φωτίζονταν σαν σε πυρά, δεν είχε καταλάβει τη δύναμη που έπεφτε πάνω της η βροχή, λες και είχε δει τη φωτιά της και πολέμαγε να τη σβήσει με μανία.
Στάθηκε. Εκεί σε κάποιο γνώριμο σημείο του δρόμου της, μέσα στο σκοτάδι της νύχτα που είχε πέσει. Έκλεισε τα μάτια και άφησε τη βροχή να τρέχει από τα μαλλιά της, από τα χείλη της. Έβγαλε τα χέρια από τις τσέπες και τα άπλωσε. Τα άφησε να χορέψουν ανάμεσα στο νερό και τη φωτιά που είχαν γίνει ένα.
Μια βαθιά ανάσα, που το κόκκινο επέτρεψε και το κίτρινο δεν φοβήθηκε. Ένα χαμόγελο, που και τα δυο μαζί παρέσυραν στο χορό τους και τη βροχή.
Προχώρησε με σιγουριά. Ήξερε πως και αύριο η ζωή της θα βρει τρόπο να χωρέσει και να ταιριάξει τις στιγμές της, ό,τι χρώμα κι αν είχαν αυτές.
Αρκεί να - την - εμπιστευθεί…. σκέφτηκε, και κοίταξε στον καθρέφτη τη φιγούρα της μέσα στο κόκκινο φόρεμα, με τα λιοτρόπια στα χέρια της!
Ναντίν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου