Ζεις την αιωνιότητα σήμερα;

Ἡ αἰωνιότητα ζεὶ μέσα μας στήν κάθε μέρα, στήν κάθε ὥρα, σὰν σύγκριση καὶ σὰν νοσταλγία…

Μένοντας δοῦλοι στή μιζέρια τῆς καθημερινότητας μένουμε δοῦλοι στὸ πρόσκαιρο καὶ ἐφήμερο καὶ φθαρτὸ τοῦ κόσμου τούτου. Κλείνουμε ὅλη τή θέα τῆς ζωῆς στίς χωματερὲς ἐκτάσεις τῆς ρουτίνας, γίνεται ὅλη ἡ ζωὴ ἔνας παχὺς χωματόδρομος πού τὸν περνάμε ἔρποντας.

Κάθε ξύπνημα ὅμως κάποιας μεγάλης χαρᾶς μέσα μας, κάθε γεύση μεθυστικὴ τοῦ ἰδιαιτέρου καὶ ξεχωριστοῦ πού ὑπάρχει στή ζωή, εἶναι μία γεύση τοῦ ἀπόλυτου καὶ γι’ αὐτὸ μία γεύσῃ αἰωνιότητας…

Ἡ αἰωνιότητα ζεὶ μέσα μας στήν κάθε μέρα, στήν κάθε ὥρα, σὰν σύγκριση καὶ σὰν νοσταλγία… Ὁ χαμένος παράδεισος ζεὶ μέσα μας στίς στιγμὲς τῆς μεγάλης χαρᾶς, στὸ πλησίασμα ἑνὸς ἀνθρώπου, μιᾶς ἀληθείας, μιᾶς ἀγάπης, μιᾶς ὀμορφιάς…

Εἶναι στιγμὲς στή ζωή, αὐτές πού κάνουν τή δίψα μας μαρτύριο καί πού τὸ νιώθουμε καθαρά πώς θ’ ἀρκοῦσαν, σὲ μία ἀέναη παράταση, νά μάς ξεδιψάσουν γιά μία αἰωνιότητα.

Από το βιβλίο «Πεῖνα καὶ Δίψα» του Χρήστου Γιανναρά, εκδόσεις Γρηγόρη

Η «Πεῖνα καὶ Δίψα» είναι η πρώτη συγγραφική απόπειρα του Χρήστου Γιανναρά, ένα βιβλίο που ο ίδιος ονομάζει σαν μια «εφηβική εξομολόγηση με βασικό ερέθισμα τις πρώτες εμπειρίες της ανθρώπινης ανεπάρκειας». Οι λέξεις αιωνιότητα, χαμένος παράδεισος, ιδιαίτερο και ξεχωριστό ακούγονται σε πολλούς σαν ξένες. Κάτι που το λέμε μα δεν το εννοούμε, κάτι εκτός ζωής που δεν μπορεί, δεν πρέπει, να αφορά εμάς.

Ιχνηλατούμε τον εαυτό μας στις στιγμές που δοκιμάζουμε τα όριά μας, δίχως πάντοτε να τα ξεπερνάμε. Μεγάλη χαρά, μεγάλη λύπη, συναπάντημα με πρόσωπα ξεχωριστά, ο έρωτας ο μοναδικός, η απώλεια αγαπημένων προσώπων, η πληρότητα και η έλλειψη, η διαρκώς ανανεούμενη στη ζωή μας πείνα και δίψα. Μα τότε πού βρίσκεται αυτό που ονομάζουμε «ευτυχία» τη στιγμή που άλλοτε θα είμαστε χορτάτοι κι άλλοτε πεινασμένοι από αληθινή ζωή; Ο συγγραφέας απαντά κάνοντας ένα βήμα πιο πέρα. Αναγνωρίζει πως η ευτυχία δεν είναι καμία κορυφή και κανένας ισόβιος σκοπός.

Εκεί παίζεται αυτό που ονομάζουμε ρουτίνα και έξοδος από αυτή. Είναι ανόητο να προσδοκούμε κάθε μας ημέρα να είναι μια συναρπαστική εμπειρία γεμάτη ωραίες εκπλήξεις. Κάτι τέτοιο θα ήταν εκτός από ουτοπικό και μονότονο. Θα χάναμε την αίσθηση της διαφοράς και της συγκίνησης. Τι χάνουμε λοιπόν όταν, εξοικονομώντας ενέργεια, βυθιζόμαστε στη ρουτίνα της καθημερινότητας; Χάνουμε αυτή την ευρύτερη θέαση της ζωής, περιορίζοντας τις προεκτάσεις που μπορούμε να δώσουμε στα βιώματά μας.

Και προσέξτε: το νόημα της ευτυχίας είναι για τον καθένα ξεχωριστό κι ως εκ τούτου άλλα τα όρια που βάζει ο καθένας. Να σου έχει δοθεί όλος ο κόσμος να θαυμάσεις κι εσύ να μην ταξιδεύεις έξω απ’ την πόλη σου. Όταν όμως η συγκίνηση που αναπάντεχα έρχεται στη ζωή μας ξυπνάει τις κοιμισμένες μας προσδοκίες, αρχίζουμε να αμφιβάλλουμε και να επαναπροσδιορίζουμε τα όριά μας. Ο προσωπικός μας παράδεισος, που μέχρι χθες νομίζαμε χαμένο, εμφανίζεται εμπρός μας πλασμένος μόνο για εμάς, έτοιμος να τον γευτούμε.

Εκεί λοιπόν εντοπίζεται η αίσθηση της μεγάλης εντός μας χαράς, η μεθυστική γοητεία του ιδιαίτερου και ξεχωριστού που υπάρχει στη ζωή, η εκστατική γεύση του απόλυτου και η συνακόλουθη πρόγευση της αιωνιότητας. «Μιας στιγμής χωρητικότητα που κλονίζει αιώνες» καθώς λέει κι ο μεγάλος Οδυσσέας Ελύτης.

Είναι λοιπόν μέσα από αυτές τις στιγμές της μεγάλης χαράς, από το πλησίασμα ενός ανθρώπου, μιας αλήθειας, μιας αγάπης, μιας ομορφιάς, που ενσαρκώνουμε την πληρότητα σαν ιδιότητα και σαν προοπτική. Με ένα τέτοιο βίωμα λοιπόν είναι αδύνατο να πορευθείς αλλού γυρεύοντας την «ευτυχία».

Ο βαθύτερος εαυτός είναι αδύνατο να λησμονήσει. Γι’ αυτό και ο Χ. Γιανναράς μιλάει για τον χαμένο Παράδεισο, αυτόν που κάποτε χάσαμε αλλά τον έχουμε ζήσει, τον νοσταλγούμε και κατευθύνουμε τα βήματά μας στο νόημα που γνωρίσαμε κατάβαθα εκεί. Θυμηθείτε για παράδειγμα τον χαμένο Παράδεισο της παιδικότητάς σας και κάντε μόνοι σας τις αναγωγές. Εμπειρία, οδύνη απουσίας, ανάμνηση, δρόμος και προοπτική.

Λέμε πολλές φορές πως σημασία δεν έχει το πόσο καιρό ξέρεις κάποιον αλλά το πόσο βαθιά αυτός ο άνθρωπος έχει μπει στη ζωή σου. Έτσι κι όλες οι στιγμές μας κρίνονται όχι από τη συχνότητά τους αλλά από το πόσο βαθιά μας έχουν σημαδέψει. Και το συγκλονιστικό είναι ακριβώς αυτό: Πως δηλαδή ακόμη και στον καιρό τον δύσκολο αρκεί να ανασύρουμε από τη κιβωτό της μνήμης μας τις στιγμές που μας έδειξαν τον Παράδεισο.

Είναι όμως ακριβώς αυτές οι «στιγμές στη ζωή, που κάνουν τη δίψα μας μαρτύριο και που το νιώθουμε καθαρά πως θ’ αρκούσαν, σε μια αέναη παράταση, να μας ξεδιψάσουν για μια αιωνιότητα».

Το ερώτημα λοιπόν είναι απλό και είναι χρήσιμο για μια φορά έστω μέσα στην ημέρα να το θέτουμε με ειλικρίνεια στον εαυτό μας; Ζεις την αιωνιότητα σήμερα;

www.thessalonikiartsandculture.gr