Κλικ...

Είναι εκείνη η στιγμή μια τόση δα στιγμή που προκαλεί τόσα πολλά αν της δώσεις σημασία, αν τη νιώσεις και τη καταλάβεις σου ανατρέπει τα πάντα… Γίνεται  αυτό το κλικ και μετά όλα αλλάζουν ή όλοι αλλάζουν ή αλλάζεις εσύ και τίποτα δεν είναι ίδιο. Όλα «γκρεμίζονται» όλα τα σίγουρα της ζωής σου χάνονται ό,τι νόμιζες ότι θα έχεις για «πάντα» εξαφανίζεται, σκέφτεσαι  ότι ζούσες σε μια ουτοπία και τώρα ξύπνησες ή ότι ξύπνησες και όλα είναι ίδια αλλά εσύ δε τα θες πια… Και τότε;

Άλλαξες… Μα όλοι λένε ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν… Άρα δεν άλλαξα και εγώ δεν άλλαξες και συ, τι έγινε; Είδαμε διαφορετικά τα πράγματα.. Άλλαξαν οι οπτικές γωνίες μας και οι προτεραιότητες μας…

Πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα αν δεν υπήρχαν δυο μέρες από όλη μου τη ζωή. Για δυο μέρες μετανιώνω… Δυο απογεύματα που το μυαλό σταμάτησε που πήρε τη «λάθος» απόφαση που δε  σκέφτηκε το μετά.. Που πίστεψε ότι μπορεί να τα διαχειριστεί όλα.. Να τα λύσει όλα… Ότι είναι από μόνο του παντοδύναμο… Αλλά αντέχει κανείς τόση μοναξιά; Τόση ερημιά; Τόση κατρακύλα μόνος σου δεν την αντέχεις, δεν αντέχεις  να σηκωθείς. Λες δε μπορεί, τόσοι άνθρωποι, κάποιος θα βοηθήσει, κάποιος από τους φίλους, κάποιος από τους κολλητούς, κάποιος από την οικογένεια, κάποιος. Αλλά κανείς!

Όλοι στην επιφάνεια και μετά όταν δεν υπάρχει πιο κάτω, τότε πραγματικά είναι που θες τη μοναξιά για να βρεις τη δύναμη να σηκωθείς… Για να μαλώσεις τον εαυτό σου, να τον συγχωρήσεις, να τον επαναπροσδιορίσεις. Ξαφνικά τότε εμφανίζονται όλοι για να σε κατηγορήσουν ή για να βγάλουν όλο τους το μίσος, όλη τη μικροπρέπεια και το κομπλεξισμό  ή για να σε «στηρίξουν» τόσο όσο χρειάζεται για να μη έχουν τύψεις ότι σε άφησαν… Τότε ξεκαθαρίζουν όλα αλλά… Τότε είναι πια αργά όμως, δε σε νοιάζει κανείς…

Τόσοι άνθρωποι και να μη σε νοιάζει αν σε μισούν, αν σε αγαπούν, ή αν σε λυπούνται. Όλα παγωμένα… Μια καρδιά από πάγο και ένα μυαλό που περιμένει το θαύμα, ένα θαύμα να βουλώσει όλα τα στόματα και να εξαφανιστεί να μη ξαναδεί κανένα τους, να σβήσει την ύπαρξη τους από τη καρδιά και να βρει τη χαμένη αισιοδοξία και πίστη…

Κρίμα όμως γιατί μέσα από τέτοιες καταστάσεις θα έπρεπε όλοι να μαθαίνουν κάτι και να προχωράνε. Δηλαδή τι άλλο να σου δώσει το σύμπαν για να δεις ότι κάτι δε γίνεται σωστά ότι πρέπει να κοιτάξεις λίγο μέσα σου… Ποιο το νόημα της προδοσίας αν το καταλαβαίνει μόνο ο κατά κοινή ομολογία «προδότης» και ο προδομένος συνεχίζει ακριβώς όπως πριν.. Θα ξαναγίνει προδομένος και σε αυτή τη ζωή, δε φταίνε μόνο οι προδότες γιατί πριν γίνουν προδότες ένιωσαν τόσο προδομένοι που έφτασαν σε αυτό το κλικ και άλλαξαν όλα…

Άρα ένας φαύλος κύκλος… Δεν είναι έτσι λίγο αν δούμε και νοιώσουμε τη ψυχή μας, αν αφήσουμε για λίγο τον εγωισμό και τον σύνδρομο του ήρωα που θέλουμε όλοι να γίνουμε αν ξεκαθαρίζουμε τις κόκκινες γραμμές μας. Αν πρώτα εμείς αγαπήσουμε λίγο τη καρδιά μας μήπως αυτός ο φαύλος κύκλος σταματήσει…

Μήπως...

www.enfo.gr