Τι τραβάνε και οι γαμπροί...

Περπατούσα. Μόνη μου. Συνωστισμός στο μυαλό μου. Κόσμος και ντουνιάς. Και σκέψεις. Περπατούσαν κι άλλοι. Μόνοι τους. Κόσμος και ντουνιάς στο μυαλό τους. Πότε προσπερνούσα περιπατητές, πότε με προσπερνούσαν αυτοί. Ο καθείς και το σύμπαν του μυαλού του. Και δίπλα μας μια θάλασσα μαγευτικά ελληνική. Και ένας ήλιος μαγευτικά ελληνικός. Και ένα τοπίο μεγαλειώδες.

Γέμισα τύψεις που το χαράμιζα με σκέψεις. Είναι να μην πάρει το μυαλό φαλάγγι τις αισθήσεις. Και ξαφνικά κάτι σουρεάλ. Μία νύφη να περπατάει με το νυφικό στη θάλασσα και να παίρνει πόζες. Και πότε να σηκώνει τα μαλλιά της σαν σε κότσο και πότε να τα ρίχνει στους ώμους. Και ένας φωτογράφος να φωτογραφίζει. Και μετά ο φωτογράφος ένευσε σε έναν γαμπρό. Εκείνος κοντοστάθηκε. Τόσο δα. Και μετά τον προέτρεψε και η νύφη κι άκουγα το γέλιο της και το «Έλα σου λέω». Και μπήκε και ο γαμπρός στη θάλασσα. Περπατούσε ο έρμος. Και μπήκε στο παιχνίδι και πότε τη σήκωνε στην αγκαλιά του… Με σακάκι και παπιγιόν ο γαμπρός. Ως ερωτευμένος πιγκουίνος. Και πότε την πιτσίλαγε με νερά. Τι τραβάνε και οι γαμπροί στις μέρες μας! Το Καβούρι είναι φαίνεται ιδανικό σκηνικό για νεόνυμφους. Φωτογραφίζονται συχνά.

Δεν υπάρχει γυναίκα που να μην έχει σκεφτεί τον εαυτό της νύφη. Από τα μικράτα της τον «έχει» τον ρόλο στο τσεπάκι της ψυχής της. Οι νύφες, δε, μιλάνε με τη δημιουργική ασάφεια του Βαρουφάκη. Όλες σαν «κάτι απλό» περιγράφουν το ενδυματολογικό τους. Κι ας φορτωθούν επάνω τους όλες τις Βερσαλλίες… Αλλά οι άνδρες. Τόσο κόντρα που τους είναι ο ρόλος του γαμπρού στην ψυχοσύνθεσή τους! Θυμάμαι την εποχή του χρηματιστηρίου. Το λες και η χαρά της γαμήλιας τελετής. Τελείωνε το πανηγύρι και με βεγγαλικά. Σαν απαραίτητο αξεσουάρ ενός γάμου που σεβόταν τον εαυτό του. Πάντα με τριβέλιζε μια ιδέα. Σκέψου να καθιέρωναν ρίψη βεγγαλικών στα διαζύγια; Μόνιμη γιορτή θα είχαν οι ουρανοί. Το αποφύγαμε. Η κρίση μας γλύτωσε και από τα βεγγαλικά. Ξεθύμαναν κάθε λογής βεγγαλικά.

Παρατηρούσα το ζευγάρι. Το παράλληλό τους σύμπαν. Λατρεύω να παρατηρώ τα παράλληλα σύμπαντα των ανθρώπων. Την κυρία που μιλάει για την κρίση και τις τεράστιες ανησυχίες της για το οικονομικό μας μέλλον και συγχρόνως ζητάει να βάλει η μανικιουρίστ αστεράκια πάνω στα νύχια της. Τους ανθρώπους που τσουγκρίζουνε ποτήρια και τελειώνουν μια θορυβώδη ανάλυση των πολιτικών μας γεγονότων -που όλα τα περιέγραψαν ως μαύρα- με ένα «δε γαμιέται! Θα βρούμε άκρη». Το ζευγάρι του πλάνου μου που αφού πιτσιλήθηκε με θαλασσινό νερό συνέχισε να κυνηγιέται δήθεν αυθόρμητα ανάμεσα από τα δεντράκια. Μ' αρέσει η ζωή που σκάει μύτη τραμπαλιζόμενη μεταξύ γελοίου, αστείου, σοβαρού, τοσοδούλικου και τεραστίου. Ζωή… Τη ζεις είτε με την ελαφράδα της νύφης είτε με τη συγκαταβατική διάθεση του γαμπρού. Όλα πάντως σε θάλασσα συγκλίνουν. Τη ζωή την κολυμπάς.     

Υ.Γ «Έλα βρε» του είπε γελώντας. Και κείνος μπήκε. Ελπίζω να του το χρωστάει. Ελπίζω να της το χρωστάει. Μεγάλη υπόθεση ένα «έλα βρε!» και ένα χέρι που απλώνεται για να πιάσει το δικό σου. Οι φωτογραφίες του γάμου δεν είναι όσο επιφανειακές και αθώες φαίνονται. Να ζήσουν!

www.protagon.gr