Ο γιος της Βίκυς

Δύο πράγματα δεν θα χωρέσει ποτέ ο νους μου. Ο θάνατος, είναι το ένα. Αυτό το άτιμο «Υπάρχει» που μετατρέπεται κοφτά σε «Δεν υπάρχει». Και το άλλο είναι η θηριώδης αγωνιστικότητα και τερατώδης προσαρμοστικότητα της ανθρώπινης ψυχής.

Σκέφτομαι τον γιο της Βίκυς. Τι ακραία συναισθήματα καλέστηκε να διαχειριστεί ένα τόσο δα ανθρωπάκι! Τι διαδρομή έπρεπε να βγάλει! Από μία των άκρων υπερπροστατευτικότητα, μπολιασμένη με όλα τα αξεσουάρ της ψευτοπερηφάνειας και της ευμάρειας, μιας ευμάρειας ίσως και αδιάφορης για τα παιδιά, με σπίτια, με χρήμα, με υλικά αγαθά σε πλήρη αφθονία... Και ξαφνικά... Χάνει και τους δυο γονείς συγχρόνως.

Μάλλον κάτι πιο πολύπλοκο… Χάνει και δεν χάνει. Να «είναι» και να «μην είναι». Να είναι «κάπου»…«Και πότε θα’ ρθούνε;». Πόσες φορές θα το ρώτησε; Έχουν ερωτική σχέση τα παιδιά με το «πότε;». Φαντάσου μόνο, πόσες φορές θα σε ρωτήσουν στο αυτοκίνητο «Πότε φτάνουμε;»… Πότε θα 'ρθουνε; Τι απαντάς; Τα πιο δολοφονικά αιχμηρά είναι τα απροσδιόριστα. Τα «κάπου», τα «κάποτε». Πιθανολογώ κάποτε θα σταμάτησε να ρωτάει. Πόσα ερωτηματικά άραγε να κατάπιε ο μικρός στα χρόνια; Τι ηρωική, κατ΄επιλογήν, των παιδιών η σιωπή; Βρέθηκε με τον παππού και τη γιαγιά. Λιμανάκι. Τι να πρωτο-διαχειριστούν κι αυτοί! Τι τους έλαχε; Πόσες πτυχές έχει ένα δράμα; Σε ένα περιβάλλον εκ διαμέτρου αντίθετο απ' αυτό που είχε πριν. Σε ένα χωριό κάπου. Στοχοποιημένος πριν την άφιξη. «Το παιδί της... το παιδί του...». Γυμνός απέναντι σε μια τοπική, κλειστή κοινωνία. Σίγουρα αρχικά ήταν η «τηλεόρασή» τους, προέκυψε ως το «τούρκικό» τους. Σίγουρα παράλληλα θα έδειξαν ευαισθησία, ζεστασιά και αγάπη (Προσεύχομαι να έδειξαν)... Αλλά όπως και να το κάνεις... Τα λόγια μπορεί να τα κρατήσει ο άνθρωπος, τα μάτια τι τα κάνει;

Τίποτα πιο λαλίστατο από τα μάτια των ανθρώπων! Ιδίως οι πλάγιες ματιές, αυτές που νομίζουν ότι δεν τις βλέπεις ενώ σε σκανάρουν. Και τα άλλα παιδιά; Τι κάνεις με τα άλλα παιδιά; Υπάρχει τίποτα πιο σκληρό από τα παιδιά; Και απέναντί τους αυτός, σε όλο και πιο νέα επεισόδια…«Η μάνα του στο τρελάδικο», «Είναι ή το παίζει τρελή;». Απόψεις, αποφάνσεις, γνωματεύσεις. Όλα τα κακά πάνω στους «θεούς» του. Θεοί είναι οι γονείς. Και φωτογραφίες. Πληροφορίες. Ντοκουμέντα. Ακροβασίες... Από το όλο καμάρι «Δες τον μπαμπά στην τηλεόραση»... Πώς περνάς στην άλλη όχθη; «Μη και δει το παιδί!»… Πόσο έξω μπορείς ν' αφήσεις τον έξω κόσμο; Ο γιος της Βίκυς. Οκτώ ή εννέα χρονών παιδί -παλικαράκι. Μικρός ήρωας. Σούπερ ήρωας. Μπορεί να φορτωθεί τα πάντα! Πώς αντέχει η ψυχή σε τέτοια μάχη; Πώς βρίσκει άκρη; Τι άραγε χρίζει πέτρα, κάπου για να πιαστεί; Πώς σηκώνει εσωτερικό ανάστημα; Σηκώνει; Στιγμές στιγμές, ο άγνωστος-γνωστός γιος της Βίκυς, μου μοιάζει σαν να συμμετέχει σε ένα πείραμα, το λες και κοινωνικό στοίχημα... Στα πόσα χιλιόμετρα βάσανα καίει λάδια η παιδική ψυχή; Στα πόσα χιλιόμετρα κατηγοριών το παιδί εξακολουθεί την υπερασπιστική του γραμμή «Η μαμά μου είναι η πιο όμορφη και η πιο καλή μαμά του κόσμου»; Πού βρίσκει κουράγιο; Πώς κτίζει δικό του κόσμο παράλληλα με τον κόσμο; Η θηριώδης μαχητικότητα και η τερατώδηςπροσαρμοστικότητα της ανθρώπινης ψυχής. Δέος! Πώς να τη χωρέσει ο νους του ανθρώπου;

Υ.Γ: Η πολιτεία ετοιμάζεται να καταθέσει έναν νέο νόμο. Εύχομαι να δράσει με απόλυτη αίσθηση ευθύνης, με διαύγεια και ευρύτητα πνεύματος και με αποκλειστικό σκοπό -ιερό σκοπό- την ανατροπή μιας σχεδόν τραγικά προδιαγεγραμμένης πορείας για μερικά παιδιά. Τα παιδιά είναι το θέμα μας. Να μελετήσουμε τι είναι καλό για τα παιδιά. Μιλάμε για παιδιά-σούπερ ήρωες.

www.protagon.gr