Ο Τσίπρας και το σύνδρομο του Ρομπέν...

Στην ελληνική πολιτική ιστορία επικράτησαν κυρίως δύο πρότυπα ηγεσίας.

Τα ένα αντιπροσωπεύει τις εξουσίες που κληρονόμησαν τις προαιώνιες φεουδαρχικές διοικήσεις. Πρόκειται για τις παλιές οικογένειες ή τα «τζάκια» τα οποία είχαν ανέκαθεν καλές σχέσεις με τη συγκεντρωτική εξουσία.

Στο Βυζάντιο, στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αργότερα στις αυλές του Όθωνα, του Γλύξμπουργκ και πρόσφατα στις ξένες πρεσβείες των «προστατιδών δυνάμεων»…

Είναι οι πολιτικά αποτυχημένοι αυτοδιόριστοι εκπρόσωποι της μεταπραττικής αστικής τάξης που αισθάνονται κάπως «ευγενείς» και «ελέω συστήματος, πεφωτισμένοι άρχοντες».

Το άλλο πρότυπο ηγέτη είναι αυτό του Ρομπέν των Δασών. Μπορεί να είναι ένας διαφορετικός βαλκάνιος τύπος αλλά ταιριάζει περισσότερο στους μεσαιωνικούς θρύλους παρά στους κλέφτες και αρματολούς της δικής μας παράδοσης. Είναι ο λαϊκός «ήρωας» που δημιουργείται μέσα από το πλήθος των αδικημένων και αγωνίζεται να σώσει τους απλούς ανθρώπους από τον δεσποτικό «Σερίφη του Νότιγχαμ». Αυτός διέπραττε κατάχρηση εξουσίας, οικειοποιούμενος εκτάσεις γης, κυνηγώντας αδίκως τους φτωχούς και θέτοντας υπέρογκη φορολογία στους υπηκόους του.

Στην μεταπολεμική Ελλάδα, πρώτος έπαιξε αυτόν τον ρόλο ο Ανδρέας Παπανδρέου, μετουσιώνοντας έναν χαρακτήρα που ταίριαζε πιο πολύ στον Ρομπέν. Γιατί ο Ανδρέας ήταν και γόνος πολιτικού κατεστημένου όπως και ο ιππότης του Νότιγχαμ που ήταν μάλλον «ευγενής». Είχε όμως τότε και πολλά περιθώρια να τα «αρπάζει» από τους πλούσιους Έλληνες και Ευρωπαίους.

Το σύνδρομο όμως του Ρομπέν έχει καταλάβει πλήρως τον Τσίπρα. Πάνω σ΄ αυτό έχτισε όλη την πολιτική του καριέρα και κατέκτησε την εξουσία. Και δεν μπορεί τώρα πια να απαλλαγεί.

Για φανταστείτε πως θα ήταν ο θρυλικός Ρομπέν αν είχε διώξει από την εξουσία τον Σερίφη ή και τον Πρίγκιπα Ιωάννη και διοικούσε το Νότιγχαμ ή και ολόκληρη την Αγγλία. Πρώτα-πρώτα δεν θα υπήρχε πια θρύλος. Θα τελείωνε άδοξα το παραμύθι και κανείς δεν θα μιλούσε σήμερα για τον Ρομπέν. Κάθε διδακτική μαγεία του παραμυθιού θα έσβηνε μέσα στην άχαρη πολιτική ευθύνη της διοίκησης. Γιατί θα χανόταν η δύναμή του να μπαίνει με μάσκα στα πλούσια θησαυροφυλάκια   των ευγενών….

Άρα, λοιπόν, ο Αλέξης έχει μπλέξει πολύ άσχημα. Ακόμα προσπαθεί να σώσει τον θρύλο και δεν μπορεί. Καταβάλλει απελπισμένες προσπάθειες να συνεχίσει τη δράση του και να «εκπορθήσει» τους Ευρωπαίους αλλά τώρα πια δεν έχει ξίφος και πανοπλία. Είναι γυμνός μπροστά στην ευθύνη της εξουσίας και υποχρεωμένος να διοικήσει. Από τη μία, ο λαός που ζει μέσα στα “scowles”(κοιλώματα) των «αρχαίων δασών» περιμένει τα «λάφυρα» κι από την άλλη ο «Ιωάννης της Αγγλίας»  τον προτρέπει να αναλάβει τη θεσμική εξουσία.

Με λίγα λόγια, ο Αλέξης καλείται να γίνει «αυτόχειρας» του δραματικού του ρόλου. Να σκοτώσει τον Αλέξη «των δασών» και να μπει στο παλάτι. Γι' αυτό καθυστερεί ακόμα στο γεφυράκι της μεγάλης τάφρου καβάλα στο «περήφανο άλογό» του. Γιατί ξέρει ότι τα πρωτοπαλίκαρά του έχουν τεντωμένα τα τόξα και τον σημαδεύουν στην πλάτη.

Μ' αυτά και μ΄αυτά, ζούμε πάλι μια παράσταση από τις πολλές που ο θρύλος συνθέτει στην αιώνια ιστορία μας. Έτσι κι αλλιώς, σπουδαιότερους μύθους από μας δεν μπόρεσε κανένας άλλος λαός να φτιάξει ως τώρα…

www.protagon.gr