Χωρίς προγνωστικά

Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, τα πράγματα πλέον είναι εξαιρετικά απλά. Η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει είτε να ζητήσει παράταση του ισχύοντος προγράμματος είτε ως τις 16 Φεβρουαρίου να παρουσιάσει και να εγκριθεί ένα άλλο πρόγραμμα δικού της σχεδιασμού. Διαφορετικά την 1η Μαρτίου η Ελλάδα θα είναι εκτός προγράμματος, με όλες τις κάνουλες χρηματοδότησης κλειστές. Και με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Ως τώρα η κυβέρνηση αποκλείει την (τεχνική έστω...) παράταση του ισχύοντος προγράμματος. Και αυτό επειδή μια τέτοια παράταση σημαίνει έλεγχο δεσμεύσεων, αξιολόγηση, προαπαιτούμενα και τελικά τη δόση των 7,2 δισ.

Υποθέτω ότι η δόση είναι καλοδεχούμενη - κι ας λέμε ότι δεν τη θέλουμε. Αλλά τα άλλα όχι. Είναι ακριβώς αυτά που δεσμεύτηκε να καταργήσει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Συνεπώς η επεξεργασία ενός προγράμματος το οποίο θα γίνει αποδεκτό από τους δανειστές είναι μονόδρομος. Διαφορετικά η 1η Μαρτίου πλησιάζει.

Στο έκτακτο Eurogroup της 11ης Φεβρουαρίου η ελληνική κυβέρνηση θα κληθεί επισήμως να πει τι επιλέγει από τα δύο: παράταση ή νέο πρόγραμμα. Θα κληθεί επίσης να παρουσιάσει τις βασικές έστω προβλέψεις ενός κοστολογημένου νέου προγράμματος το οποίο (όπως εξήγησε ο Σόιμπλε και συμφώνησε ο Βαρουφάκης) θα διαπραγματευθεί με το Eurogroup, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ.

Η λέξη «τρόικα» δεν ειπώθηκε για λόγους αβρότητας, αλλά προφανώς η διαπραγμάτευση θα γίνει με κάποιους τεχνοκράτες - ούτε με τη Λαγκάρντ και τον Ντράγκι αυτοπροσώπως ούτε με τα κυλικεία... Αν το Eurogroup στις 11 Φεβρουαρίου ανάψει το πράσινο φως σε ένα νέο ελληνικό πρόγραμμα, οι διαπραγματεύσεις θα συνεχιστούν ώστε το πρόγραμμα να εγκριθεί στο τακτικό Eurogroup της 16ης Φεβρουαρίου ή έστω λίγο αργότερα. Εγκαίρως όμως ώστε να ψηφιστεί στη συνέχεια από όσα εθνικά κοινοβούλια χρειάζεται ως τις 28 Φεβρουαρίου.

Είναι προφανές ότι το πρόγραμμα αυτό για να εγκριθεί θα περιλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος των προηγούμενων δεσμεύσεων και μια μορφή επιτήρησης και ελέγχου από το Eurogroup, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, ανεξαρτήτως αν θα τη λένε «τρόικα» ή κουαρτέτο εγχόρδων.

Ολα αυτά είναι το πολύ καλό και το πολύ αισιόδοξο σενάριο. Διότι, αν το Eurogroup απορρίψει το κυβερνητικό πρόγραμμα και αν ταυτοχρόνως η κυβέρνηση δεν δεχθεί να ζητήσει παράταση του ισχύοντος προγράμματος, τότε η Ελλάδα θα βρεθεί κυριολεκτικά στον αέρα.

Η εμπλοκή αυτή έχει προκύψει για δύο λόγους. Πρώτον, η ευρωζώνη συνολικά (και όχι μόνο η Γερμανία) απέρριψε κάθετα το αρχικό αίτημα της Ελλάδας να τύχει κάποιας «ειδικής μεταχείρισης» και να της δοθεί χρόνος σε συνθήκες χρηματοδοτικής προστασίας. Ήταν αυτό που η ελληνική κυβέρνηση αποκαλούσε διαβούλευση για μια «πολιτική συμφωνία» - την είχε μάλιστα προεξοφλήσει από τηλεοράσεως ο αντιπρόεδρός της Ι. Δραγασάκης. Αυτή την «πολιτική συμφωνία» απέκλεισαν όλοι οι ευρωπαίοι παράγοντες, με τελευταίο τον Μάριο Ντράγκι, στον οποίο η κυβέρνηση (και για άγνωστους λόγους) είχε εναποθέσει τις ελπίδες της για χρηματοδοτική προστασία.

Δεύτερον, η ελληνική πλευρά δημιούργησε την εντύπωση ότι εκλαμβάνει το εκλογικό αποτέλεσμα ως ένα μήνυμα αθέτησης δεσμεύσεων και συμφωνιών. Τη στιγμή που η τήρηση των δεσμεύσεων ανεξαρτήτως εκλογικών αποτελεσμάτων και κυβερνητικών μεταβολών αποτελεί τη βάση της λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Για αυτούς τους λόγους οι ευρωπαίοι εταίροι απέκλεισαν κάθε πολιτική διαπραγμάτευση και έστειλαν (διά γραπτής ανακοίνωσης του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντ. Τουσκ) την «ελληνική υπόθεση» κατευθείαν στο Eurogroup. Στη διαδικασία, δηλαδή, που η ελληνική πλευρά ήθελε να αποφύγει.

Η συνέχεια επί της οθόνης. Αλλά μη με ρωτάτε προγνωστικά για τη συνέχεια!..

Γ. Πρετεντέρης, http://www.tovima.gr