Φιλία μεταξύ των δύο φύλων

«I was five and he was six, we rode horses made of sticks, he wore black and I wore white, he would always win the fight, bang bang…» Κάπως έτσι είναι το μουσικό χαλί της φιλίας μου με τον Νικόλα. Ξεκίνησε εκεί στα πέντε, πάνω από πεσμένο παγωτό χωνάκι και κρατάει μέχρι σήμερα που αισίως έχουμε πατήσει κι οι δυο γερά στα τριάντα plus μας.

Κι αν υπάρχει μια αλλεργία που έχουμε κοινή, είναι η θέση-θέσφατο καθενός που μας γνωρίζει και μας δηλώνει αδιαπραγμάτευτα «δεν υπάρχει φιλία μεταξύ αντρών και γυναικών». Κι εμείς στην αρχή υπερασπιζόμασταν την φιλία μας με πάθος και τώρα απλά μας πιάνουν τα γέλια και ρωτάμε «κι εμείς τι είμαστε;;» Κατ’αρχάς ξέρουμε πολύ καλά τι δεν είμαστε.

Δεν είμαστε λοβοτομημένοι. Αναγνωρίζω στον φίλο μου πως είναι ένας πολύ εντυπωσιακός άντρας και αυτό δεν σημαίνει πως τον γουστάρω ή τον φλερτάρω ενδόμυχα.

Σημαίνει πως τον θαυμάζω. Και το να θαυμάζεις τον φίλο σου είναι υγιές και θεμιτό! Έχουμε όρια, δεν είναι η κολλητή μου και δεν θα με δει να αλλάζω ούτε θα έρθει στο δοκιμαστήριο να αλλάξουμε γνώμες για το αν το τυρκουάζ με θαμπώνει ή αν το μπεζ μου τονίζει το μαύρισμα. Είναι ο φίλος μου και είναι ο πρώτος στο speed dial του κινητού μου, του σταθερού μου και του μυαλού μου επίσης. Είναι ο φίλος μου και τον εμπιστεύομαι.

Εμπιστεύομαι τα λόγια του γιατί δεν θα μου πει χαζογκομενίστικες ατάκες αλλά αλήθειες που έχω ανάγκη να ακούσω κι ας πονέσουν. Είναι ο βράχος μου κι είμαι ο κυματοθραύστης του. Εγώ μπαίνω μπροστά για να αποσοβήσω την ένταση των εκρήξεών του στις ώρες της κρίσης κι εκείνος είναι ο βράχος που ακουμπάω και ξέρω πως όταν καταρρεύσουν όλα εκείνος θα είναι εκεί. Είναι ο φίλος μου και μπορεί να κάνουμε Αθήνα-Θεσσαλονίκη χωρίς να έχουμε βγάλει μια λέξη από το στόμα μας, κι όταν φτάσουμε, να τα έχουμε πει όλα.

Είμαι η φίλη του και με κόπο μεν αλλά αποτελεσματικά τον έκανα να καταλάβει πως δεν μπορεί να λέει σε μια γυναίκα «έρχομαι σε μισή ώρα» και να είναι στο ΟΑΚΑ και να βλέπει basket για τις επόμενες 2 ώρες. Είμαι το crash test των σχέσεών του γιατί αυτά που δεν θέλει να μου κάνουν, προσπαθεί πια να μην τα κάνει στις δικές του σχέσεις.

Εκείνος μου έμαθε τι είναι το offside και πώς πρέπει να συμπεριφέρομαι στους άντρες της ζωής μου κι εγώ του έμαθα πώς να στέκεται δίπλα στις γυναίκες της ζωής του. Είναι προστατευτικός κι εγώ μαμαδίζω αλλά το απολαμβάνουμε κι οι δυο πολύ. Είναι εκείνος που ένα ξημέρωμα μου έφερε μια μισή σοκολάτα από το Βέλγιο που είχε στο ντουλάπι του γιατί ξέρει τι θα πει «γυναίκα με περίοδο ζητάει σοκολάτα» κι είμαι εκείνη που παρακάλεσα κόσμο και κοσμάκη να του βρω τα πολυπόθητα εισιτήρια για να δει την ομάδα του. Ναι, είμαστε φίλοι γιατί ξέρουμε τα σημαντικά και πάνω σε αυτά τα σημαντικά πατάμε και στηρίζουμε την σχέση μας. Είμαστε φίλοι γιατί επιλέξαμε να είμαστε αυτό.

Μπορούσαμε να είχαμε επιλέξει δεκάδες άλλους ρόλους, αλλά εμείς επιλέξαμε αυτό και το υπερασπιζόμαστε γιατί είναι το πολύτιμό μας. Γιατί ακόμα κι όταν τσακωνόμαστε, μπορούμε και το κάνουμε χωρίς να ξεσκίζουμε τις σάρκες μας. Διαφωνούμε, φωνάζουμε, υπερασπιζόμαστε τα θέλω μας με πάθος, θάρρος και θράσος αλλά στο τέλος δεν υπάρχει ίχνος απωθημένων μεταξύ μας.

Γιατί με παίρνει από το χέρι και μου εξηγεί πώς η σκέψη των αντρών είναι ευθείες γραμμές σε αντίθεση με των γυναικών που δεν έχουν ούτε μια ευθεία, γιατί τον παίρνω από το αυτί και του εξηγώ πόσο ανάγκη έχουν οι γυναίκες από μια αγκαλιά. Γιατί και οι δυο είμαστε έτοιμοι να δώσουμε ο ένας την μάχη του άλλου. Να ματώσουμε, να γδαρθούμε, μόνο και μόνο για να υπερασπιστούμε ο ένας τον άλλο. Είναι εκείνος που τώρα, μετά από ένα διαζύγιο και μεγαλώνοντας έναν γιο και μια κόρη, μου βάζει όρια και «λουριά» όταν ξεφεύγω είτε παραχαϊδεύοντας είτε παραμαλώνοντας και κάνει τον γιο μου λίγο πιο αντράκι και γοητεύεται από τα μάγια της μικρής του μάγισσας, της κόρης μου.

Κι είναι εκείνος που με συνεφέρνει όταν ξεχνιέμαι στον ρόλο της μαμάς και ξεχνάω όλους τους άλλους ρόλους της ζωής μου. Στο τέλος της μέρας, είναι ο καλύτερός μου φίλος γιατί είναι δίπλα μου στα σκοτάδια μου, γιατί θα με μαλώσει, θα μου πει τα λάθη αλλά θα γίνει συνοδοιπόρος σε αυτά, κι είμαι η καλύτερή του φίλη γιατί μπορώ με εκείνον να μην έχω τον εγωισμό που μπαίνει σε μια ερωτική σχέση.

Γιατί αν με πάρει ξημερώματα δεν θα τον ρωτήσω τι έγινε, αλλά σε πόση ώρα και πού. Κι αν τον πάρω μέσα στην νύχτα, θα μου πει απλά έρχομαι.

Γιατί στο τέλος, κι οι δυο επιλέξαμε να είμαστε το διαχρονικά πολύτιμο ο ένας του άλλου και όχι το περιστασιακά σημαντικό. 

pillowfights.gr