Η σχετικότητα της αγάπης...

Σε ένα σύστημα αδρανειακό, η αγάπη μπορεί να φαντάζει ίδια ή ακόμα και να είναι ίδια γι’ όλους. 

Είναι φίλος σου, τον αγαπάς. Είναι ο σύντροφός σου τον αγαπάς. Είναι ο γονιός σου τον αγαπάς. 

Όμως η αγάπη δεν μπορεί να είναι ίδια για κανέναν από μας, και καθόλου πανομοιότυπη η έκφρασή της προς όλους….

Σκέψου μόνο πως, Λες αγαπάς και πασχίζεις να αλλάξεις τον άλλον κατά τα δικά σου δεδομένα. Ακούς την λέξη «σ’ αγαπώ» και διακατέχεσαι από έντονη επιθυμία να αλλάξεις εσύ πλησιάζοντας την πραγματικότητα του άλλου. 

Αισθάνεσαι την αγάπη του άλλου, όταν σε κάνει να χαμογελάς, όταν σου κάνει δώρα αξίας ή μη, όταν είναι πιστός. Αλλά και πάλι συγχωρείς την απιστία, γιατί εσύ αγαπάς τον άλλον. 

Με πόσες διαφορετικές εκδοχές υπάρχει η αγάπη γύρω μας και μέσα μας. 

Και τελικά πόσο σχετική είναι η αγάπη, που δίνουμε αξία στα γράμματα που τη σχηματίζουν και όχι στη διαφορετικότητα που κουβαλάει αυτή η λέξη. 

Γιατί σ’ έναν ζώντα άνθρωπο που κινείται, αναπνέει, αισθάνεται αλλιώτικη τη μουσική, βλέπει αλλιώς τα χρώματα, δημιουργεί με τον δικό του τρόπο σκέψης στη ζωή του, που φέρνει μαζί του δικές του μοναδικές μνήμες και εμπειρίες, πώς μπορεί η αγάπη να είναι ακριβώς η ίδια με την αγάπη που συναισθάνεται όποιος άλλος…. 

Η αγάπη είναι πολυδιάστατο επίτευγμα του εαυτού μας, στο οποίο τείνουμε στο πέρας της ζωής μας να δίνουμε ένα κούφιο μονοδιάστατο σχήμα, αρνούμενοι να κατακτήσουμε τις βάσεις που δικαίως θα επιτρέψουν να την θεωρήσουμε αληθινή και μία!

Δεν μπορείς να αγαπάς και να μην σέβεσαι. Δεν γίνεται να αγαπάς και να μην εμπιστεύεσαι. Δεν υπάρχει αγάπη χωρίς ειλικρίνεια και εκτίμηση.

Υπάρχει όμως αγάπη που ίσως δημιουργήσει πόνο, όταν αυτή έχει για αρχή της και τέλος την αλήθεια που κρύβει ο καθένας μέσα του και οφείλει να την εκφράσει στον άλλον.

 Όταν έχεις μάθει να αγαπάς εσένα πρώτα και να αναγνωρίζεις την ποικιλία της αγάπης στους γύρω σου. 

Όταν έχεις κατανοήσει πως ο σεβασμός, η ειλικρίνεια, η εκτίμηση, η εμπιστοσύνη δεν διδάσκονται…. Είναι προσωπικές μας κατακτήσεις και όχι απόρροια υποδείξεων.

 Γιατί αυτά είναι που μας επιτρέπουν να μιλάμε για αληθινή αγάπη στις σχέσεις μας.

Η αγάπη σ’ ένα αδρανές σύστημα δεν είναι παρά η απόλυτη απόδειξη της εγωιστικής φύσης του ανθρώπου. Δεν είμαστε μόνοι μας στη ζωή, αλλά ο καθένας είναι μοναδικός και η ζωή του ξεχωριστή.

Ο καθένας από μας οφείλει να κατανοήσει το μυαλό του, ν' ακούσει τη καρδιά του, να επιτρέψει σ’ όλες τις αισθήσεις του να λειτουργήσουν και να απολαύσουν το κάθετί του χαρίστηκε μαζί με το δώρο της ζωής, πριν απαιτήσει ν’ αγαπηθεί και ν’ αγαπήσει, πριν απαιτήσει να δεχτεί ο άλλος τη δική του αγάπη. 

Έτσι μηδενίζεις κάθε ψήγμα εγωισμού και γίνεσαι πραγματικά ελεύθερος για να απολαύσεις την αγάπη που θα ξεπεράσει ακόμα και τον πόνο που μπορεί να σου δημιουργήσει…. και να μην χρειαστεί να συγχωρήσεις, απλά να συνεχίσεις να αγαπάς....