Κοινωνία δύο τρίτων και ώριμα φρούτα

Λέγαμε πρόσφατα για το ιδιότυπο ελληνικό φρούτο της Κοινωνίας των Δύο Τρίτων. Αυτό δεν έχει καμία σχέση με το ανεκπλήρωτο σχήμα της Κοινωνίας των δύο τρίτων, που είχε γίνει της μόδας στους διεθνείς κύκλους των διανοητών πριν χρόνια. Εδώ ευδοκιμεί με άλλους όρους, που είναι παγκοσμίως αδιανόητοι. Είναι γέννημα μιας ανεξέλεγκτα εξελισσόμενης μπανανίας και του πυραμιδικού πελατειακού της παρακράτους, που καταφέρνει να καθιστά συνένοχους ολοένα και περισσότερους πελάτες, εις βάρος μιας εξαθλιούμενης μειοψηφίας. Αποτέλεσμα του φαινομένου είναι η χρεωκοπία που ζούμε και ακόμα δεν έχει βρει τον πάτο της.

Συχνά αυτό το αδιέξοδο αποδίδεται σε οργανωμένα σχέδια που χαλκεύουν διάφορες κερδοσκοπικές συνωμοτικές συμμορίες εις βάρος της πατρίδας και της κοινωνίας. Κανένα τέτοιο σχέδιο δεν εξυφαίνεται, όχι γιατί δεν θα ήθελαν πολλοί να σπεκουλάρουν κατά της χώρας. Απλώς η βλακεία περισσεύει και κανοναρχεί. Έτσι κάθε τέτοιο σχέδιο κινείται ενάντια σε όλα τα άλλα και αλληλοεξουδετερώνονται. Εκείνο όμως που κυριαρχεί, είναι η γενικευμένη αποδιάρθρωση της ελάχιστης λογικής σε κάθε κύτταρο της δημόσιας σφαίρας.

Ας δούμε λίγο την πρόσφατη επικαιρότητα. Όταν βουλευτής της «Αριστεράς» λέει ότι μόνο ο καπιταλισμός φτιάχνει άστεγους και στην Κούβα δεν υπάρχουν άστεγοι, δείχνει πόσο εκτιμά το καθεστώς Κάστρο. Δεν λέει τίποτε λιγότερο από τα νόστιμα του ΚΚΕ, που στέλνει συλλυπητήρια στο Βορειοκορεατικό καθεστώς για την απώλεια του Μεγάλου Ηγέτη Κιμ Γιον Ιλ. Ούτε εκεί υπάρχουν άστεγοι άνθρωποι άλλωστε. Όλα τα μυρμηγκάκια είναι στεγασμένα και στη Βόρεια Κορέα. Αν εκεί βρεθεί πολίτης να εκδηλώσει την πολιτική του οντότητα, δεν προλαβαίνει να μείνει άστεγος, εκτελείται πάραυτα. Οπότε μια καλή στέγη γι αυτόν θα βρεθεί και στο νεκροταφείο.

Όλα αυτά δείχνουν πόσο οργανωμένη είναι η πολιτική φαιδρότητα στη χώρα του Αριστοτέλη. Οι τύποι κρύβουν ότι τώρα η Κούβα προσπαθεί να ανοίξει δρόμους ευημερίας βάζοντας ένα τέλος στο βλακώδες καθεστώς τιμημένης φτώχειας που κράτησε πενήντα χρονάκια. Αυτές τις μέρες είναι διεθνές γεγονός ότι οι κουβανοί πλέον μπορούν να αγοράσουν αυτοκίνητα!!! Όχι ότι το αυτοκίνητο είναι υποχρεωτικά ευτυχία. Η ανελευθερία να θέλεις και να μην μπορείς να έχεις αυτοκίνητο, όμως, είναι δυστυχία. Και φυσικά τη Βόρεια Κορέα την ψιλοκρύβουμε όσο γίνεται, γιατί δεν έχει ποτέ υπάρξει επί γης αθλιότερο, αλλά και βλακωδέστερο, καθεστώς (μπροστά του ο Στάλιν ήταν καλός σαμαρείτης)…

Προχτές, κορυβαντιώντες προνομιούχοι αγρότες από την Κρήτη ανέβηκαν να κάνουν θερινό το Κοινοβούλιο, γιατί δεν γουστάρανε το νομοσχέδιο που επρόκειτο να υπερψηφιστεί. Δεν γουστάρουν γενικά να πληρώνουν φόρους, διότι τους φόρους πρέπει να τους πληρώνουν μη αγρότες και μη κρητικοί. Τσαμπουκαλεύτηκαν, λοιπόν. Σαν στον καιρό της αγανάκτησης και της καλής βίας από πολίτες, των οποίων δεν έπρεπε να λογοκριθεί η οργή, σύμφωνα με την ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και η εθνική προσοχή συνεπαίρνεται από τη μαγκιά που ξεστόμισε ένας λεβεντονιός παλικαράς «άμα βγάλεις το ψεκαστήρι, επαέ θα σε τελειώσω». Τι άλλο να περιμένεις από τέτοια κοινωνία; Θαυμάζουμε το νταηλίκι, από όπου κι αν προέρχεται, ακόμα κι αν είναι λεβεντοβουβαλέ. Και το ΚΚΕ, αμιλλώμενο τον ΣΥΡΙΖΑ, καταγγέλλει την επιθετικότητα της Αστυνομίας, η οποία εγκληματεί, μη αφήνοντας τους κακομαθημένους τραμπούκους να μπουκάρουν και να κάνουν θερινή τη Βουλή, ειρηνικά, βεβαίως, βεβαίως…

Αυτό το γενικευμένο φαινόμενο εδώ και χρόνια, όπου (ροπαλοφόροι και μη) εξαγριωμένοι προνομιούχοι απαιτούν να δουν ένα Υπουργό, ή να μπουκάρουν κάπου αφού τους πνίγει το δίκιο, κάτι δείχνει. Είναι το θράσος του πελάτη, που βλέπει ότι κάποιο προνόμιό του τίθεται σε αμφισβήτηση. Και τότε ξεσπάει με όλη του την οργή στους μπάτσους γουρούνια δολοφόνους, οι οποίοι εν προκειμένω είναι οι θεματοφύλακες της δημοκρατίας απέναντι στο εκτσογλανισμένο φασισταριό των κακομαθημένων τραμπούκων… Αυτό βέβαια με τίποτε δεν μπορεί να το συλλάβει η «Αριστερά» των κλισεδιάρικων συμβολισμών, που τα ‘χει όλα ξεκάθαρα. Από δω οι καλοί οι αγρότες, που τους πνίγει το δίκιο του αγνού αγώνα. Και από κει οι μπάτσοι, τα όργανα της επιβολής ισχύος της αστικής τάξης.

Και έρχεται σε αυτό το κλίμα η φιλόδοξη «Αριστερά», που θέλει πάση θυσία να κυβερνήσει, σε στυλ ας πάρουμε πρώτα την εξουσία και μετά βλέπουμε πώς θα την ασκήσουμε. Με όλη την ωριμότητα του βαθέος ΠΑΣΟΚ που την καθοδηγεί, κινείται στο κλασικό μοτίβο του παλιού χρεωκόπου δικομματισμού. Εσχάτως ανακάλυψε και τα πονηρά μυστικά της αθλιότερης φάσης του. Την κουλτούρα και «το δόγμα του ώριμου φρούτου».

Μην ξεχνάμε ότι στην τελευταία δεκαετία κυριαρχείται η δημόσια σφαίρα από αυτή την κουλτούρα. Είναι συνέπεια δύο κακών. Τόσο της δουλείας των πολιτικών απέναντι στον επικοινωνισμό των δημοσκοπήσεων, όσο συνεπαγωγικά και της αδιαφορίας τους να γίνονται καλύτεροι για την κοινωνία. Δεν χρειάζεται να βελτιώνομαι εγώ. Φτάνει να δείχνω πόσο άθλιος είναι ο άλλος, προσπαθώντας να τον υπονομεύω και να τον κάνω να σαπίσει και να πέσει από μόνος του από το δέντρο σαν υπερώριμο φρούτο. Οπότε σύντομα εγώ θα κληθώ ως λευκός ιππότης να σώσω την πριγκηποπούλα από το δράκο.

Μια κοινωνία που δεν μασάει τον ταραμά του μπανανολαϊκισμού, κάποια στιγμή διερωτάται και πιέζει προς καλύτερες λύσεις. Σου λέει, καλά, άθλιος ο χαλίφης μας, αλλά κι ο Ιζνογκούντ που καραδοκεί να καθίσει στην καρέκλα του χειρότερος δεν είναι; Αυτά όμως δεν γίνονται στον δικό μας βιότοπο. Εδώ έχουμε μια αξιωματική αντιπολίτευση, που ουδέποτε έχει βάλει στην ανάλυσή της το δομικό δίδυμο πρόβλημα της χώρας -μήτρα της χρεωκοπίας- που είναι ο λαϊκισμός και το πελατειακό παρακράτος. Αντίθετα, είναι απόλυτη τροφός λαϊκισμού και πελατειακότητας. Και τώρα, που πριν ακόμα πάρει την εξουσία αρχίζει να ελέγχεται και για ξελιγωμένο πλουτισμό, τρώει ροχάλες και λέει πω πω βρέχει…

Ακούσατε εσείς μια εκδήλωση ευαισθησίας, να βγει κάποιος και να απαντήσει στο προηγούμενο κείμενό μας περί Τσουκαλαδισμού και εξαγορασμένων εργατοπατέρων; Κανείς. Κάνουνε τον γερμανό. Σου λένε, όσο άθλιοι και να είμαστε φτάνει να δείχνουμε ότι οι άλλοι είναι αθλιότεροι, ώσπου να πέσουνε σαν το ώριμο φρούτο.

Μιλάει ο κ. Τσίπρας, εντελώς ανυπόστατα, για κάποιο ηθικό πλεονέκτημα που διατηρεί. Ποιο ηθικό πλεονέκτημα και κουραφέξαλα; Κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει πώς γίνεται να καλλιεργεί η «Αριστερά» τόση έχθρα για την επιχειρηματικότητα, ενώ διαθέτει τόσο πολλούς ξελιγωμένους επιτυχημένους ρευστοφονιάδες… Πώς δημιουργούνται στην «Αριστερά» επταψήφιοι λογαριασμοί σε τράπεζες και σε ΑΧΕΠΕΥ, από ανθρώπους που δεν τους λες και πετυχημένους επιχειρηματίες;

Πώς γίνεται ο κ. Παπαδημούλης να έχει τόσο ψαγμένη διασπορά επενδύσεων χαρτοφυλακίου, που θα ζήλευε και ο εμπειρότερος χρηματοοικονομικός σύμβουλος; Τον άκουγα, μειλίχια να κατατροπώνει τα περί εκτσογλανισμού, τη Δευτέρα στην μεσημεριανή ζώνη παραδοσιακού κραταιού ραδιοφωνικού σταθμού, όπου η δημοσιογράφος περιέργως δεν είχε ακούσει τίποτε για τα σεντούκια του…

Ούτε και ο ίδιος σκέφτηκε να δώσει από μόνος του κάποιες εξηγήσεις για το ενάμισυ εκατομμύριο που έχει σε διάφορους λογαριασμούς. Και πότε βρίσκει το χρόνο να επιλέγει για την τσέπη του τόσο σύνθετες και επωφελείς λύσεις καπιταλιστικού τύπου… Στρατηγέ μου, τι γύρευες στη Λάρισα εσύ, ένας Υδραίος; Και τόσοι άλλοι Υδραίοι ξοπίσω του, τι μαστορεύουν στη Λάρισα, αντικαπιταλιστές άνθρωποι που έχουν και ηθικό (ως νόμιμο) πλεονέκτημα;… Δεν είναι άλλωστε κακό να είσαι πλούσιος. Κακό είναι να είσαι υποκριτής. Επικίνδυνο δε είναι να είσαι υποκριτής με πολιτικές φιλοδοξίες...

Ας ξαναγυρίσουμε στο ώριμο φρούτο. Με τελείως γκαιμπελσικό τρόπο, ένα ανύπαρκτο δημοσκοπικό προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν ξεπερνάει ποτέ τα όρια του στατιστικού λάθους, το έχουν αναγάγει σε βεβαιότητα διακυβένησης. Σε στυλ «έρχεται ο Μάμαλης με στρατό μιλιούνια». Είναι ολοφάνερο, για όσους καταλαβαίνουν τις πονηριές της πολιτικής επικοινωνίας, ότι εδώ τα παιδιά πάνε να δημιουργήσουν αλλαγή στις τάσεις περί την παράσταση νίκης. Και θα το πετύχουν, όσο οι δημοσκοπούμενοι τσιμπάνε και θεωρούν ότι είναι δυνατόν το 2014 να γίνει πρωθυπουργός κάποιος μόνο και μόνο επειδή λέει «Ή εμείς, ή αυτοί!» και «μακάρι να ήμασταν Αργεντινή!»... Αυτό τον ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, τον απολογητή της Κούβας και της Αργεντινής, κάποιοι που υπονομεύουν τους «58», θρασύτατα τον αναγορεύουν σε Κεντροαριστερά… Χωρίς να έχει καμία σοβαρή θέση επί των μεγάλων προβλημάτων.

Ας πούμε ότι είναι άθλια κάποια μέτρα της κυβέρνησης, όπως πχ η αδιανόητη ποινικοποίηση της αδυναμίας πληρωμής των εξουθενωμένων ελεύθερων επαγγελματιών. Για να πάρεις την καρέκλα του Σαμαρά δεν θα έπρεπε να χτίσεις κάποια συγκροτημένη εναλλακτική πρόταση; Όχι εδώ. Στο καθ’ ημάς λαϊκισμένο ισλάμ, φτάνει να ντουμανιάζεις το πόπολο για τις κυβερνητικές αθλιότητες και εξασφαλίζεις την εξουσία χωρίς παραμικρή υποτυπώδη αντιπρόταση. Φταίει εδώ ο κ. Τσίπρας, που δεν προσπαθεί να βρει λύση για τη χώρα, παρά μόνο της ευτυχίας του ζητά την επιπλοποιία;

Ε, όχι, φταίμε κυρίως εμείς! Ας δούμε επιτέλους και την ευθύνη ημών των δημοσκοπούμενων κοψοχέρηδων… Εμείς που κάναμε τον αντιμνημονιακό Σαμαρά μνημονιακό πρωθυπουργό, εμείς οι ίδιοι μασάμε και τον αντιμνημονιακό ταραμά που μας ταΐζει ο κ. Τσίπρας. Εμείς θα τον κάνουμε ένα νέο μνημονιακό πρωθυπουργό, όπως ακριβώς μας αξίζει. Πόση διαφορά νομίζετε ότι έχει το λαϊκιστικό θράσος Σαμαρά από το λαϊκιστικό θράσος Τσίπρα;

Δεν υπάρχει «κοινωνική ομάδα», δηλαδή πελατειακό συντεχνιακό μπουλούκι μικρής ή μεγάλης επιρροής, που να μην έχει κάτι να γκρινιάξει για την κυβερνητική πολιτική. Ε, το λοιπόν, για κάθε ένα από αυτά τα μπουλούκια ο κ. Τσίπρας έχει υποσχεθεί ότι μόλις γίνει πρωθυπουργός θα ικανοποιήσει απολύτως όλα του τα αιτήματα. Τόσο έτοιμο δρόμο του έχει στρωμένο ο κ. Σαμαράς, που του τον είχε στρωμένο ο κ. Γ. Παπανδρέου, που του τον είχε στρωμένο ο κ. Καραμανλής (ο ανωφελής), που του τον είχε στρωμένο ο αείμνηστος πατριάρχης του αυριανικού λαϊκισμού.

Θυμηθείτε, προ δύο εβδομάδων ξανανοίξαμε εδώ τη συζήτηση για το δέον ενός νέου μνημονίου, που καλύτερα να το σχεδιάσουμε εμείς παρά οι άλλοι. Αφού από τον Απρίλιο μένουμε πάλι ορφανά από ρευστότητα και δεν αντέχουμε τους τόκους, που μόνο ένα ευεργετικό μνημόνιο μπορεί να μειώσει δραματικά. Την άλλη μέρα ο εκπρόσωπος της SPD δήλωσε κάτι παρόμοιο. Εμείς εδώ όμως περί την άσχετη αυτοπεποίθηση του κ. Τσίπρα ως αυριανού πρωθυπουργού τυρβάζουμε και περί τις «επιταχυνόμενες πολιτικές εξελίξεις»…

Στη χώρα μας δημοφιλέστεροι πολιτικοί είναι η Λιάνα Κανέλλη και ο Δημήτρης Αβραμόπουλος. Πλάστικ να ‘σαι κι ό, τι να ‘σαι. Εφόσον, παρά την πικρή μας πείρα, δεν έχουμε θεσμοθετήσει την σκληρή φορολόγηση της πολιτικής ανοησίας, θα την ξαναπάθουμε. Δεν τολμάμε να πούμε ότι όποιος ελέγχεται στην πολιτική κονίστρα και συλλαμβάνεται να λέει ό, τι να ‘ναι, δεν θα το ξεπερνάει αβρόχοις ποσί, θα τιμωρείται. Θα περνάει από το γκισέ να πληρώνει φόρο πολιτικής ακρισίας, δίκην πολιτικού προστίμου. Κάτι σε ηθικό πίσσα και πούπουλα, ένα πράμα δηλαδή.

Εδώ, όσο πιο φωνακλάδικη αντιπολίτευση κάνεις και χτυπάς τα χέρια στα τραπέζια, τόσο γοητεύεις τους ιθαγενείς, τόσο καλύτερη τύχη έχεις. Η λογική του ώριμου φρούτου να ‘ναι καλά, να κάνεις πως δεν ακούς τις κατηγορίες για τις πομπές σου και να λες ότι η κυβέρνηση είναι σκάρτη… Έτσι κάποια μέρα θα ανταμειφθείς. Θα καθίσεις στην καρέκλα του χαλίφη. Και θα χώσεις πιο βαθειά στον πάτο τον τόπο.

*του Σακελλάρη Σκουμπουρδή, http://www.athensvoice.gr