Η «προσώρας» πολιτική

του Σπύρου Λυκούδη

Το κόμμα μας, η Δημοκρατική Αριστερά, παρουσιάζει εικόνα που ούτε τα πρόσωπα που την απαρτίζουν τιμά ούτε την ιστορία της Ανανεωτικής Αριστεράς. Αναφέρομαι στο παραλυτικό αποτέλεσμα που επιφέρουν από τη μια η δυσκαμψία μας στις προσκλήσεις διαλόγου που μας απευθύνονται και από την άλλη οι συνεχείς, αντικρουόμενες δηλώσεις στελεχών μας για το μείζον ζήτημα των στρατηγικών συμμαχιών. Μόνο που, πλέον, δεν πρόκειται για ζήτημα στρατηγικής αλλά για ζήτημα ταυτότητας του κόμματος.

Η εικόνα που παρουσιάζουμε, του αθροίσματος προσώπων που καταθέτουν καθημερινά τον αυθορμητισμό τους μπροστά στα δημοσιογραφικά μικρόφωνα, είναι ένδειξη του προβλήματος. Και η εικόνα στελεχών πρώτης γραμμής που ψήφισαν χθες στην Κεντρική Επιτροπή υπέρ της ανάληψης ηγετικού ρόλου από τη ΔΗΜΑΡ για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς (με τον τρόπο που προτείνουν οι Θέσεις), αλλά σήμερα προτείνουν συνεργασία με ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, η εικόνα κορυφαίων στελεχών που ώθησαν με συνοπτικές βεβαιότητες το κόμμα εκτός κυβέρνησης και σήμερα εισηγούνται την επιστροφή του, είναι η εξώφθαλμη απόδειξη του προβλήματος. Και είναι εικόνα οδυνηρή.

Την πολυτέλεια να παραβλέψουμε την κατάσταση δεν την έχουμε και, εξάλλου, δεν την δικαιούμαστε. Διανύοντας προσυνεδριακή περίοδο, το θέμα των συνεργασιών συζητείται μονοπωλιακά στις οργανώσεις μας, επικαθορίζει τον εσωκομματικό διάλογο. Το δημοσιογραφικό και πολιτικό ενδιαφέρον επικεντρώνεται αποκλειστικά στο θέμα αυτό. Οι Θέσεις του Συνεδρίου μας και κάθε πολιτική πρωτοβουλία ουσιαστικά ακυρώνονται από τη συζήτηση αυτή.

Αρκεί να συγκρίνει κανείς τη μερίδα που καταλαμβάνουν στο δημόσιο διάλογο, απ΄τη μια μεριά οι δυο πολιτικές πρωτοβουλίες μας, για την καθιέρωση της Απλής Αναλογικής και για το πολιτικό χρήμα, και απ΄ την άλλη μία και μόνο δήλωση που προτείνει είτε επάνοδο στην κυβέρνηση, είτε συνεργασία με ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ ή ό,τι άλλο σκεφτεί ένα στέλεχός μας.

Όπως γνωρίζετε, δεν συμφώνησα με το χρόνο, τον τρόπο και την αφορμή της αποχώρησής μας από την κυβέρνηση. Έκτοτε δεν συνδιαμορφώνω μεν την πολιτική γραμμή του κόμματος, εξακολουθώ όμως να προειδοποιώ για την πολιτική και επικοινωνιακή μετέπειτα πορεία μας και τα αδιέξοδα στα οποία οδηγούμαστε.

Ωστόσο στο ερώτημα της επανόδου της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση ΔΕΝ τοποθετούμαι. Μάλλον είμαι και ο μόνος που σιωπά. Διότι συναισθάνομαι ότι καραδοκεί ένας κίνδυνος για το κόμμα μας, ο κίνδυνος της γελοιοποίησης. Πολλοί τον παραβλέπουν, κάποιοι δεν τον συναισθάνονται καν, αλλά είναι υπαρκτός. Οι δημοσκοπήσεις για το κόμμα μας, 5 μήνες τώρα, είναι σαφείς. Τα προβλήματα είναι ολοδικά μας, εμείς τα διαμορφώσαμε, εμείς τα συντηρούμε. Άλλοτε αποφεύγοντας την ουσία της συζήτησης, άλλοτε παρουσιάζοντας εικόνα πολιτικής Βαβέλ, κι άλλοτε διαμορφώνοντας στρατηγική μέρα τη μέρα. Θα τα συζητήσουμε όλα στο συνέδριό μας. Ναι, αλλά απαραίτητη προϋπόθεση είναι να φτάσουμε στο συνέδριο ως κόμμα και όχι ως ευρετήριο διαθέσιμων συνεργασιών.

Στην προσυνεδριακή διαδικασία εμφανίζονται πολλά προβλήματα. Θεσμικής, λειτουργικής φύσεως αλλά και σεβασμού των απόψεων και των προσώπων που δεν συμμετέχουν στην κυρίαρχη άποψη.

Τα ερμηνεύω περισσότερο ως αδυναμίες χαρακτήρα, ως μια άλλη πολιτική συμπεριφορά που επενδύει περισσότερο σε φοβίες που καλλιεργούνται παρά στη μακρόπνοη πολιτική. Ωστόσο αυτό το αξιολογώ ως επιγενόμενο της βασικής αδυναμίας, του πρωτεύοντος ζητήματος. Το πρωτεύον, η βάση των προβλημάτων είναι η ουσία της πολιτικής μας. Ποιοι είμαστε και τι προσδοκούμε για το κόμμα μας. Κι επειδή με τις παλινωδίες, τους αυθορμητισμούς και την «προσώρας» πολιτική χάνουν κι οι λέξεις το νόημά τους, θα επιχειρήσω να συμπυκνώσω στην καταληκτική παράγραφο αυτού του σημειώματος τις σκέψεις μου.

Η Δημοκρατική Αριστερά έχει μέλλον, αν κοιτάζει στο μέλλον. Αν, δηλαδή, επιχειρήσει να λειτουργήσει ως καταλύτης στο πεδίο της ανασυγκρότησης του χώρου του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, της Κεντροαριστεράς, με επιδίωξη την πολιτική και ηθική ηγεμονία των απόψεων και των προσώπων της. Κι αυτό θα το πετύχει μόνο συνειδητοποιώντας και εγκαταλείποντας την πολιτική αγοραφοβία.