Γιάννης Μπουτάρης

Η πόλη είναι ένας περίπλοκος κύβος του Ρούμπικ τον οποίο πρέπει να μετακινείς με ιδιαίτερη προσοχή για να ταιριάξουν τα χρώματα. Πρόκειται για μια δουλειά που θέλει πάνω από πέντε χρόνια, μια προσπάθεια που σταδιακά δίνει αποτελέσματα, και κυρίως αποτυπώνει μια διάθεση του κόσμου. Να πάμε για κάτι άλλο. 

Κανείς δεν ξέρει με σιγουριά, αν θα είναι καλύτερο ή χειρότερο. Έχω όμως ένα παρελθόν που μπορεί να δώσει σαφείς ενδείξεις για την πορεία που θέλουμε να δώσουμε, ενώ και οι μέχρι τώρα κινήσεις μας ήταν ένα ηχηρό “φτάνει” στην κακογουστιά, την αδιαφορία, την απραξία, το λαϊκισμό και την κλεψιά. Έχω πει συχνά πως η Θεσσαλονίκη θα πρέπει επιτέλους να απαλλαγεί από τη νοοτροπία της “συμβασιλεύουσας” και να πλασαριστεί σαν η καλύτερη ελληνική επαρχία. Το ξέρω πως εκφράζω μια άποψη που μπορεί να μην είναι δημοφιλής.

Ο αγώνας ο δικός μου, αλλά και όλων των μελών της “Πρωτοβουλίας για τη Θεσσαλονίκη”, δεν εξαντλήθηκε στην αλλαγή της διοίκησης, όσο στην προσπάθεια αλλαγής της νοοτροπίας των πολιτών. Επιδιώκουμε να βγούμε από το κλίμα της παραίτησης, της γκρίνιας και των αδικαιολόγητων παραπόνων του τύπου «φταίνε οι άλλοι» και να καταλάβουμε ότι το πρόβλημά μας δεν είναι ότι φεύγουν οι παραγωγικές δυνάμεις από την πόλη. Το θέμα είναι πώς θα φτιάξουμε στη Θεσσαλονίκη μια μόνιμη παραγωγή ταλέντων κι ας φεύγουν αυτά όταν θέλουν. Και παραμένει μεγάλο μας στοίχημα να αστικοποιηθεί ο πληθυσμός της πόλης. Να βγούμε από το ιδιωτικό μας κέλυφος και να περιβάλουμε το δημόσιο χώρο με φροντίδα. Φιλοδοξούμε ο δημοτικός υπάλληλος να φορά καρφίτσα και να δηλώνει περήφανος. Να μην κρύβεται.

Στο μεταξύ, πέρασε ένας χρόνος από τις εκλογές του περασμένου Οκτώβρη και τις μεγάλες προσδοκίες που γεννήθηκαν τότε. Κρίνοντας ψύχραιμα το διάστημα που μεσολάβησε, αυτό που εισπράττω, χωρίς δόση υπερβολής, είναι πως η αποδοχή του κόσμου στην προσπάθειά μας έχει αυξηθεί. Αυτό εισπράττω στο δρόμο, παρόλο που συνεχίζουν να υπάρχουν χοντρά προβλήματα με την καθαριότητα, το κυκλοφοριακό, που μοιάζει (και ίσως είναι) αδύνατο να ξεπεραστεί, πρόβλημα με την ίδια τη δομή του δημαρχείου, με την ποσότητα των εγγράφων, την ταχύτητα λήψης και εφαρμογής των αποφάσεων. Πετύχαμε, όμως, να βάλουμε μπροστά και ένα σωρό λύσεις.

Εκμετάλλευση του Καλλικράτη για εισαγωγή νέων αντιλήψεων στη δημόσια διοίκηση, μείωση των δημοτικών τελών, εξωστρεφείς κινήσεις προσέλκυσης τουριστών, στους οποίους ανοίγουμε τα παράθυρα της ιδιαίτερης ιστορίας και κουλτούρας μας, εκδηλώσεις πολιτισμού με χαμηλό προϋπολογισμό αλλά αυξημένη συμμετοχικότητα, οργανόγραμμα καθορισμού πάγιων και διαρκών αναγκών της πιο ευαίσθητης υπηρεσίας μας, της καθαριότητας, μείωση της γραφειοκρατίας, των αλληλοεπικαλύψεων, μεγιστοποίηση του ποσοστού ανακύκλωσης, αύξηση και καλύτερη χωροθέτηση των κάδων σε συνεργασία με το πανεπιστήμιο, δρομολόγηση διαδικασιών για το πρώτο αποτεφρωτήριο της Ελλάδας, εκμετάλλευση των ευρωπαϊκών προγραμμάτων για να αρχίσει επιτέλους και ο Δήμος Θεσσαλονίκης να καρπώνεται αυτά που πετυχαίνουν άλλοι περιφερειακοί δήμοι στο επίπεδο των υποδομών, της παιδείας, της κοινωνικής πολιτικής.

Δεν ονειρεύομαι ένα δήμο που να αποφασίζει και να διατάζει. Διοικούμε με συναινέσεις. Είναι πολύ σημαντικό κομμάτι της φιλοσοφίας μας αυτό, και επεκτείνεται σε όλα τα πράγματα. Φιλοδοξία μου είναι να κάνουμε τη Θεσσαλονίκη πρότυπη επαρχιακή πόλη. Και να μπορέσει η πόλη μέσα από την πραγματική της θέση να αποτελέσει αστικό πρότυπο. Δεν θέλω να είμαι πια συμπρωτεύουσα. Συμπρωτεύουσα σημαίνει συναποφασίζω με κάποιον, και εγώ δεν θέλω να συναποφασίζω. Θέλω να είμαι κύριος της τύχης μου».

http://www.athensvoice.gr