Αχ, αυτά τα ορφανά

*του Σταύρου Θεοδωράκη

Υπήρχε ένας υπουργός του Γιώργου Παπανδρέου - ανακάλυψη από το πουθενά - που καλούσε τον κόσμο να κατεβαίνει στο κέντρο με το μετρό, τα λεωφορεία, το ποδήλατο, τα μηχανάκια. Για να μας πείσει μάλιστα, μας αποκάλυψε ότι και ο ίδιος προτιμά τη μηχανή του από την υπουργική λιμουζίνα του ή, μάλλον, το υβριδικό του – που ήταν τότε της μόδας. Λογικά όλα αυτά. 

Σε μια χώρα που βρέχει δέκα φορές τον χρόνο, η μηχανή είναι η καλύτερη λύση για όσους δεν έχουν κοντά τους μετρό. Το λεωφορείο καθυστερεί και το ποδήλατο θέλει γερά πόδια. Ευχάριστα λοιπόν άκουγα τις παραινέσεις του οικολόγου υπουργού ώσπου γύρισα σελίδα και τον είδα φωτογραφημένο πάνω στη μηχανή του. Καβαλούσε ο αθεόφοβος ένας τέρας 1.200 κυβικών! Ένα από τα πιο ενεργοβόρα μηχανήματα ανά τροχό. Δεν μιλώ για την αξία του (ίσον δύο αυτοκίνητα), ούτε για το μέγεθός του (σαν μισό «Χάμερ»), μιλώ κυρίως για την κατανάλωση βενζίνης, από οικολογικής και οικονομικής απόψεως. «Καίει» περίπου όσο είκοσι «παπάκια» μαζί. Βεβαίως όλοι οι «μηχανόβιοι» φλερτάρουμε κατά εποχές με τέτοια «τέρατα». Κάποιοι τα είχαμε κιόλας. Να πας Τουρκία με ένα «κάστομ» ή να ανέβεις στα βουνά με ένα μεγάλο εντούρο. Όποιοι μπορούν τα έχουν ακόμη. Για ένα σαββατοκύριακο στη Μάνη ή για έναν Αύγουστο στην Κρήτη. Άντε και για ένα Σάββατο στην πλατεία Προσκόπων ή το Κολωνάκι ή το Μπουρνάζι, για να πουλήσουν μούρη. Όλα μες στη ζωή είναι. Κι αν δεν τα έχεις κάνει στα είκοσι θα τα κάνεις στα σαράντα.

Δεν είχα πρόβλημα λοιπόν που ο οικολόγος υπουργός ανακάλυψε αργά τον μηχανόβιο μέσα του. Και δεν θα με ενοχλούσε να τον έβλεπα στο φανάρι δίπλα μου. Εγώ (πλέον) με τη βέσπα και αυτός με το «τέρας». Αλλά από το σημείο αυτό μέχρι να συστήνεις τις μηχανές των χιλίων διακοσίων κυβικών ως λύση στο ενεργειακό και κυκλοφοριακό πρόβλημα της χώρας και της Αθήνας υπάρχει μεγάλη απόσταση. Χάος ολόκληρο! Ξέρω -υποψιάζομαι δηλαδή- ότι η εξουσία είναι μεθυστική. Νομίζεις ότι όλα είναι ωραία πάνω σου. Από τη φάτσα σου μέχρι τις απόψεις σου. Μερικές φορές το θράσος ξεχειλίζει, γίνεσαι αλαζόνας και ακούς μόνη τη φωνή σου.

Τέτοιες σκέψεις έκανα όταν ένα μεσημέρι συνάντησα την κυρία Θεοδώρα Τζάκρη. Ήμασταν και οι δύο καλεσμένοι της «Κίνησης Πολιτών» για να μιλήσουμε για την εγκληματικότητα στο «σκοτεινό κέντρο». Ήταν τότε υφυπουργός Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης. Ήρθε λοιπόν, ανέβηκε στο βήμα, διάβασε ένα κείμενο που της είχαν δώσει οι σύμβουλοί της, κατέβηκε, χαιρέτισε και έφυγε. Όπως συμβαίνει δηλαδή σχεδόν πάντα με τους πολιτικούς (Δεξιούς και Αριστερούς). Και μείναμε εμείς πίσω, (πολίτες, δημοσιογράφοι, καθηγητές, ερευνητές) να συζητάμε και να «μαλώνουμε» μήπως και βρούμε λύσεις. Η κυρία Τζάκρη όμως ήταν σίγουρη για τις απόψεις της. Τα ήξερε όλα. Όπως σίγουρη ήταν τότε που υποστήριζε τον Βενιζέλο, σίγουρη και όταν τον εγκατέλειψε για τον Παπανδρέου, σίγουρη όταν έγινε υπουργός και μαχόταν για το μνημόνιο, όπως σίγουρη θα είναι και αύριο που θα μάχεται τους πρώην συντρόφους της. Το δράμα της Ελλάδας έχει πολύ από την «σιγουριά» της κυρίας Βουλευτού.

Υ.Γ.: Διαβάζω και εδώ και αλλού για τις γόβες της κυρίας Τζάκρη. Ναι, από όσο μπορώ να θυμηθώ και σε εκείνη τη συνάντηση για την εγκληματικότητα ήρθε φορώντας τις γόβες με τις κόκκινες σόλες (τις περιγράφω για να μην τις ονοματίσω). Άλλωστε, όπως λένε οι κοινοβουλευτικοί συντάκτες πάντα φοράει εξαιρετικές γόβες. Δεν βρίσκω τίποτα κακό σε αυτό. Της πηγαίνουν περίφημα. Όπως και η 1200άρα πήγαινε στον οικολόγο υπουργό.

http://www.protagon.gr